Elke week geeft sekswerker Nayra je een kijkje in haar leven. Zij werkt op de Wallen en dit is haar verhaal.

Als een gekooid knaagdier, zo voel ik me als ik voor het eerst in Antwerpen achter het raam zit. Ik ben gewend om zo vrij als een vogeltje op straat te werken of juist in de veilige, comfortabele beslotenheid van een appartement. Misschien is het wel een te grote opoffering voor mij om achter een raam te gaan zitten. Een hele uitdaging en een enorm sociologisch experiment.

Ik ben bang, ik wil dood
Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen en of je me begrijpt, maar laat ik zeggen dat ik op straat de touwtjes in handen heb. Ik ben de baas over mijn klanten. Ik intimideer ze en zij zijn onderdanig, arme slachtoffers. Ik heb de macht, de vrijheid en de autonomie. Ik heb de leiding. Zij worden gedomineerd, onderworpen, eronder gehouden. Zij komen naar ‘onze straten’, naar ‘ons territorium’. 
In tegenstelling tot achter het raam. Ik weet niet. Ik voel me erg geïntimideerd door iedereen die langsloopt, ik schaam me. Ik ben bang, schuchter. Ik wil dood. Ik vraag de aarde: “verzwelg me maar”. 

Ik herken mezelf niet meer
Elke 5 minuten trek ik de gordijnen dicht uit schaamte, omdat iedereen die langsloopt naar me kijkt. Ik heb echt een slechte tijd. Dit past helemaal niet bij mijn persoonlijkheid, ik herken mezelf niet meer. Ik, die door heel Spanje en een deel van Italië heeft gereisd. Ik, die me sinds mijn 15de heeft geprostitueerd, op de meest ongelooflijke plekken. Ik dacht dat ik alle schaamte wel kwijt was geraakt gedurende die hele periode. Volwassen en onoverwinnelijk. Maar achter het raam voel ik me ongeschikt, verlamd. 

Als een muisje in een kooi
Dit is echt het tegenovergestelde van de straat. Hier hebben zij de absolute macht. Zij eisen, zij heersen. Zij lopen op eigen terrein. Ik ben hun zone, hun wijk binnengeglipt. Ik ben de indringer. Nu ben ik het die me gedomineerd voel, onderworpen, eronder gehouden. Ze slagen erin me zo te kleineren dat ik me een muisje voel in een kooi zonder nooduitgang, omringd door immense katten die me op willen eten. Met mijn 1 meter 80, dat er aan de andere kant van het raam wel imposant moet uitzien, voel ik me heel klein, waarschijnlijk omdat het raampje waar ik achter zit zo klein is. 

Opa's en oma's lopen langs
Er loopt van alles en nog wat langs, toeristen, jonge mannen, zelfs kinderen, vrouwen, jonge meisjes, mensen die uit eten gaan of gaan feesten. Al dan niet getrouwde stelletjes, opa’s en oma’s. Iedereen dus. En daar sta ik dan zwoel te zijn, terwijl ik ze van schaamte niet durf aan te kijken. Kortom: ik voel me verschrikkelijk, dit is één en al verlies.

Te vrijgevig voor 50 euro
Op een dag schuif ik het gordijn dicht en van machteloze woede begin ik te huilen. Niemand heeft me uitgelegd hoe ik te werk moet gaan, dus ik doe alles voor die ene prijs waarvan me is verteld dat ik die moest rekenen. Ik behandel de weinige klanten die komen zoals ik dat heb gedaan bij ontvangst in mijn eigen huis, op straat, in hotels of bij ze thuis. Ik ben dus super vrijgevig, geduldig en vriendelijk tegen mijn raamklanten. En zo stom als een rund, want ze krijgen allemaal een half uur van me, voor maar € 50. En daar doe ik ook nog alles voor. 

Heimwee naar de straat
Voor hun ben ik een lot uit de loterij, maar op deze manier verdien ik nauwelijks iets. En om het nog erger te maken, is er ook nog die taal die ik niet spreek. Alleen maar Vlaams of Engels. Niemand spreekt Spaans of Italiaans. Ik zie geen enkel voordeel van het werken achter het raam boven het werken op straat. Integendeel, mij gaat het op straat veel beter af, en daar heb ik bovendien mijn vrijheid en autonomie. 

Zo snel mogelijk weer weg 
Met de grootst mogelijke moeite houd ik het de twee afgesproken weken vol. Wanneer mijn vriendin terugkomt van vakantie, vertel ik haar hoe slecht het me is vergaan. En dat ze nooit meer op mij moet rekenen om haar te vervangen als ze weer eens weg moet. Ik vraag haar of ze er zeker van is dat ze hier wil blijven werken in plaats van met mij terug naar Spanje te gaan. Zij zegt dat ze niet meer naar Spanje terug wil, maar ik weet niet hoe snel ik weg moet komen. De vijf, zes jaar daarna heb ik nooit meer een raam van achteren gezien. Wanneer dit wel weer het geval is, is het in Amsterdam. 

Volgende week: De Wallen
Volgende week vertelt Nayra over haar eerste ervaringen als sekswerker op de Wallen.

Meer van Nayra? Lees hier haar vorige blog over de tijd dat zij begon als sekswerker achter het raam.