Dagboek: Opvoeden in Italië
- 8 minuten leestijd
Een aantal weken geleden ben ik in mijn gezin terecht gekomen. Nu ik hier een tijdje meedraai zie ik veel verschillen met de Nederlandse manier van opvoeden. Hierbij mijn bevindingen.
Ik merkte in de eerste weken al dat de kinderen van mijn host gezin anders worden opgevoed dan ik. In mijn optiek zijn Nederlanders over het algemeen veel nuchterder qua opvoeding. Ouders maken in Nederland vaker de keuze voor het kindje, terwijl het in Italië eerder andersom is. De wil van het kind is wet in Italië.
Aangezien kinderen in Italië zo vaak zelf mogen kiezen, leren ze op jonge leeftijd al om zelf na te denken. Ik vind het mooi om te zien dat er al op zo’n vroege leeftijd naar hun wensen wordt geluisterd. Het is goed dat kinderen leren dat je keuzes moet maken in het leven. Maar aan de andere kant vraag ik me wel af: hoe weet een kind van 5 jaar wat een goede keuze is? Ook merk ik dat het kindje van mijn gezin relatief snel boos is. Zodra ze haar zin niet krijgt is ze gepikeerd en wordt ze boos. En terwijl ik in Nederland leerde dat bepaald (boos) gedrag bepaalde consequenties heeft, wordt deze strijd in Italië over het algemeen vermeden. Harmonie staat centraal binnen het gezin, met als gevolg dat het kind vaak toch zijn of haar zin krijgt. Ik licht hieronder een paar situaties in mijn gezin uit.
Outfit kiezen
Ik merkte al snel dat de ouder en het kind in de ochtend regelmatig ruzie hadden over de schooloutfit. Door deze strijd kwam de moeder vaak te laat op haar werk. Het kindje mocht namelijk elke ochtend zelf haar outfit kiezen, wat ik echt lief vond van haar, maar soms maakte het meisje gewoon geen goede keuze. Zo koos ze elke keer weer voor een zomerse outfit in hartje winter. Hierdoor zat de moeder in een moeilijke positie. Haar dochter had de verkeerde keuze gemaakt, maar ze haar tegenspreken betekende knallende ruzie. Al met al verloor de moeder veel tijd aan het kiezen van een outfit en uiteindelijk kreeg het kindje vaak toch haar zin. En dus ging ze midden in de winter met haar zomerkleren naar school. Alleen omdat haar moeder de strijd wilde ontwijken.
Ik kan me van vroeger nog herinneren dat mijn moeder mijn kleren de avond van tevoren klaarlegde en ik het gewoon aandeed in de ochtend. Ik wilde mijn host moeder graag helpen, maar zonder haar echt de les te leze. Daarom stelde ik haar voor om de avond van tevoren de schooloutfit uit te kiezen, maar wel samen met haar dochter. Ook moest ze haar dochter niet de keuze geven tussen een dikke of een dunne sweater, maar eerder tussen een rode of een blauwe sweater. Zo geef je het kind het gevoel dat ze iets te zeggen heeft én loopt ze er lekker warm bij.
IJs uitzoeken
Af en toe mocht ik van de vader samen met mijn host kind ijs bestellen. We mochten beide vier smaken uitzoeken. In debakken gelato waaruit we konden kiezen zat één liter ijs. Echt bizar veel. Eerst mocht mijn host kind kiezen. Ze koos Nutella, aardbei, kokos en framboos. Toen was ik aan de beurt. Ik koos een paar smaken, en merkte al gauw dat ze het niet eens was met mijn keuze. Hierdoor moest ze huilen en heeft haar vader uiteindelijk een smaak van mij veranderd. Het meisje is 5 jaar oud. De kans dat ze na acht happen vol zit en geen zin meer heeft in ijs is groot. Ze had al vier smaken uitgekozen. En toch gaven haar ouders meteen toe zodra ze aangaf dat ze het niet met mijn keuze eens was.
Mijn ouders hebben mij geleerd dat je blij moet zijn met wat je überhaupt krijgt. Je kunt niet altijd je zin krijgen. Na dit fiasco was ik oprecht in shock. Toen het ijs was bezorgd en zat ik samen met de moeder en het kindje aan tafel. De moeder wilde een beetje kokosijs van haar dochter proeven. Dat liet het kind echter niet toe. Ze werd boos en vertelde haar moeder dat ze geen kokosijs mocht. Moeder luisterde naar haar kind en vertelde zei tegen mij ook geen kokosijs mocht. Ik vond het zo raar dat ze meeging in de emotie van haar dochter. Kinderen die zó verwend zijn zie je in Nederland veel minder, heb ik het idee. Je moet volgens mij gewoon blij zijn met wat je krijgt. Punt.
Laat eten
Het is in de Italiaanse cultuur normaal voor kinderen om laat naar bed te gaan. Toen ik vijf jaar was lag ik uiterlijk rond 7 uur in bed, maar mijn host kindje bleef tot 10 of 11 uur ‘s avonds op. Doordeweeks moest ik haar naar bed brengen. Dit betekende dat ik ook nooit voor 10 uur ’s avonds in bed lag, terwijl mijn wekker iedere dag om half 7 ’s ochtends stond. Ik merkte dat mijn host kindje in de ochtend heel moe was en altijd door wilde slapen. Waarom gaat ze dan zo laat naar bed?Natuurlijk ben ik de au pair en zou ik ervoor kunnen kiezen om haar eerder naar bed te brengen. Het probleem is alleen dat e in Italië pas rond 8 uur ’s avonds eet. Het is niet logisch om het kind meteen daarna naar bed te brengen.
Toch heb ik voorgesteld aan de ouders om de avondroutine iets eerder te starten, zelfs als het kindje nog niet gegeten heeft. Zo konden we alvast haar schooloutfit klaarleggen en haar pyjama aandoen. Het enige wat er dan na het eten moest gebeuren is tandenpoetsen en samen een boekje lezen. Ook hielp ik de moeder met koken, door alvast wat dingen op het vuur te zetten voordat ze thuiskwam. Zo konden niet om half 9, maar om half 8 al aan tafel schuiven.
Vermaakt worden op z’n Italiaans
Wat ik heel opmerkelijk vond, is dat het lijkt alsof kinderen in Italië zich niet mogen vervelen. In mijn gezin speelt het kindje nauwelijks ‘alleen’. Nu is het natuurlijk een deel van de taak van de au pair om met het kindje samen te spelen. Dat vind ik dan ook geen enkel probleem. Ik vind het zelfs leuk om activiteiten te ondernemen met mijn host kind. Alleen merkte ik, dat wanneer ik ook klusjes moest doen in huis maar het kind ook wilde spelen, het spelen volgens de moeder voorrang had op de klusjes. Terwijl ik van mening ben dat het ook heel goed is als kinderen alleen kunnen spelen. Al helemaal als ik even de was moet doen.
De ouders weten ook niet wat ze met hun dochter aan moeten. Zodra ik vrij was en de ouders bezig waren kreeg mijn host kind standaard een IPad in haar handen. Zelfs tijdens het drogen van haar haren en het rijden van en naar school mocht ze een iPad spelletje doen. Ik kan mij herinneren dat ik vroeger soms gewoon naar buiten moest staren. Ik moest me soms vervelen of verplicht buitenspelen. Wanneer mijn host kind zich verveelt, mag zij altijd op de iPad of naar Disney of Netflix kijken. Vervelen bestaat niet in de Italiaanse cultuur. Wat ook opvallend is, is dat de Italiaanse cultuur vrij nationalistisch is. Dit merk je ook aan series en muziek. Deze worden alleen in het Italiaans afgespeeld. Ook kunnen Italianen negen van de tien keer geen Engels. Kinderen leven écht in hun eigen Italiaanse bubbel.
Eindconclusie
Het meedraaien in dit gezin heeft het mij écht aan het denken gezet. De verschillen die ik ben tegengekomen hebben mij anders laten denken over het opvoeden van een kind. Ik wil later ook samen keuzes maken met mijn kind, maar ik wil ook dat mijn kind luistert als dat nodig is. Ik wil daar consequent in blijven. Ik denk dat de Italiaanse opvoeding wat kan leren van de Nederlandse opvoeding, maar zeker ook andersom.