In de achtste aflevering van Tafel voor twee zagen we Kim, die haar broer Roy had uitgenodigd om hem te bedanken voor zijn steun. Hoe hebben ze alles ervaren? En hoe gaat het nu met ze?

Kim, waarom besloot je deel te nemen aan Tafel voor twee?

Ik wilde mijn broertje Roy bedanken voor de hulp die hij mij de afgelopen twee jaar, en zeker de afgelopen maanden, heeft gegeven. Normaal gingen we graag een hapje eten, maar dat kon nu niet. Daarom paste dit perfect, het was twee vliegen in één klap. Roy zijn hulp tijdens mijn borstkanker was niet alleen bijzonder omdat hij daarvoor zelf uit de roulatie ging, maar ook omdat hij hetzelfde pad heeft bewandeld. Toen ik kanker kreeg zei hij: jij bent altijd mijn voorbeeld geweest en nu wil ik jouw voorbeeld zijn. Dat heb ik toen wel in mijn oren geknoopt en daar had ik veel aan. Ik had een extra paar oren, hij wist de juiste vragen te stellen aan artsen en snapte de spanning. Het is niet alsof we elkaar elke dag zien. Soms zien we elkaar niet eens elke week. Maar op de momenten dat het nodig is, is hij er altijd. Dat is heel prettig. 

Waarom was dit het juiste moment voor een diner met Roy?

Half januari kreeg ik mijn diagnose. Roy was erbij toen het vonnis uitgesproken werd. Juist op zo’n moment en de periode die daarna komt, heb je behoefte om af en toe een hapje te eten. Zonder de kinderen erbij dingen bespreken en ontspannen. Alles viel eigenlijk zo samen, dat het mij een mooi moment leek om Roy uit te nodigen voor Tafel voor twee.

Roy, had jij al een idee wie tegenover je zou komen te zitten?

Nee, ik dacht eerst zelfs dat het misschien een zakelijk dingetje was, van mijn werk of zo. Toen bleek dat dat niet het geval was en het om iets privés ging dacht ik dat het ofwel mijn zus, ofwel mijn vrouw zou zijn. Ik dacht daarom: ik vraag het ze wanneer ik ze aan kan kijken. Toen ik dat deed bij mijn vrouw zag ik aan haar dat zij het niet kon zijn. Dus toen dacht ik wel: het moet mijn zus zijn. Dat was ook gelijk de reden voor mij om mee te doen. Dat zij deze moeite voor mij had genomen gaf de doorslag. Toch hield ik op de dag zelf alle scenario’s open, want je weet het nooit: misschien is het wel iemand anders waar je niet aan hebt gedacht.

Wat dacht je toen je Kim het restaurant binnen zag lopen?

Ik dacht: zie je wel! Ik was ergens toch bang dat het iemand was waar ik totaal niet op zat te wachten, en dan had ik daar wel mee opgescheept gezeten. Het was dus in de eerste instantie echt een opluchting: ik was heel blij dat zij het was.

Wat heeft het diner jullie opgeleverd?

Kim: Het etentje was echt een soort bonus, om te vieren dat je van elkaar houdt. We zijn denk ik niet extra naar elkaar toegegroeid, maar dat was ook niet de intentie. Het was mijn bedoeling dat hij wist dat hij mijn rots in de branding is geweest, want dat zeg je gewoon te weinig tegen elkaar.
Roy: Ik weet dat ze waardeert dat ik haar help, maar wij zijn er beiden niet echt sterk in om dat naar elkaar uit te spreken. We kennen elkaar dusdanig goed om het wel te weten van elkaar, maar toch is het fijn om het echt te horen. Ik denk ook dat we daar nu ook duidelijker in zijn geworden naar elkaar.

Kim, hoe gaat het nu met je?

Roy en ik zijn na de opnames lekker in de auto gestapt en hebben de hele rit terug bij zitten kletsen. Het was echt supertof en we hebben afgesproken dat als het allemaal weer mag, we teruggaan naar het restaurant om daar samen te eten. De dag na de opnames had ik mijn operatie. Dat is allemaal gelukt. Er waren wel wat complicaties, maar dat herstelde gelukkig. Ik kan inmiddels weer wat dingetjes doen en het is wachten op de hersteloperatie. Voor nu is het vooral belangrijk om weer volledig op de been te komen.