In de vijfde aflevering van Tafel voor twee zagen we de Robert, die zijn vrouw Esther had uitgenodigd om haar te bedanken voor haar steun tijdens zijn PTSS. Hoe hebben ze alles ervaren? En hoe gaat het nu met ze?

Robert, waarom wilde je meedoen aan Tafel voor twee?

Ik wilde mijn vrouw altijd al in het zonnetje zetten, maar ik wist nog niet hoe. Toen kwam ik Tafel voor twee tegen en dacht ik: wat is er mooier, kijken of dit lukt?

Waarom was dit het juiste moment om een gesprek met Esther aan te gaan?

Ik heb een heel verleden: ik zat bij defensie, maakte veel mee, kwam weer thuis, kreeg kinderen en toen begon de PTSS op te spelen. Langzamerhand zakte ik weg in mijn eigen wereld. Ik stond steeds verder van alles en iedereen af. Anderhalf jaar aan therapieën en een hulphond-traject volgden. De enige die het gezin bij elkaar hield was mijn vrouw. We zijn inmiddels anderhalf jaar verder en er is eindelijk meer rust in ons vaarwater. We kunnen nu allebei gaan denken aan de toekomst. Wat is er mooier dan alles afsluiten, en op deze manier een nieuwe start maken?

Wat hoopte je te bereiken met je deelname aan dit programma?

We kijken elkaar aan en we weten al genoeg. Het gaat mij erom dat zij weet, hoe cliché het ook klinkt, dat ik haar eeuwig dankbaar ben. Andere mensen zijn ook belangrijk qua steun, maar voor mij is mijn gezin mijn alles. En mijn vrouw staat bovenaan.

Esther, had je een vermoeden van wie jou had uitgenodigd?

Nee, want normaal kan Robert nooit liegen! Toen ik werd gebeld met het nieuws dat ik door iemand was uitgenodigd voor het programma zat hij toevallig op het toilet. Toen hij terugkwam zei ik: ‘Ik heb net zo’n raar telefoontje gehad! Zit jij hierachter?’. Hij zei met een stalen gezicht: ‘Ik weet van niks!’. Daardoor had ik tot het moment dat hij binnenkwam geen idee wie mij had uitgenodigd.

Wat dacht je bij het zien van Robert?

Eerlijk gezegd dacht ik: waarom moet je dit nou weer doen? Ik hou niet van in de belangstelling staan. Natuurlijk vond ik het wel heel leuk en het is voor hem een hele stap geweest. Voor mij hoeft het niet zo, ik ben echt van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’

Hoe hebben jullie het gesprek ervaren?

Robert: Ik was bloednerveus. Door de PTSS kan ik twaalf stappen in mijn hoofd hebben, maar als ik dan bij de eerste ben, ben ik de rest alweer kwijt. Op het moment van het gesprek kwam ik er ook even niet meer uit. Maar uiteindelijk kwam het gelukkig goed. Ik had ook een gedicht geschreven waarin ik mij kon uiten.
Esther: Ik dacht bij het horen van het gedicht: doe nou maar gewoon normaal. Maar ik weet ook dat voor hem het schrijven van een gedicht helpt om uit te spreken wat hij voelt. Op deze manier kon hij enigszins de kern vertellen.

Heeft het diner jullie leven veranderd?

Esther: Het gevecht dat we al jaren hebben stopt niet zomaar. Iedere keer komen er nieuwe beren op de weg. Ik wist al dat hij blij met me was, er is dus niet echt iets veranderd, we gaan gewoon door.
Robert: Voor mij was het sowieso al een hele stap om naar het diner toe te gaan. Tussen anderhalf jaar geleden en nu zit een gigantisch verschil: van nooit naar buiten gaan naar een hele filmstudio binnenlopen. Esther zegt dat er niks is veranderd, maar ik zie dat anders. Onze band, die al supersterk was, is nog net iets sterker geworden.
Ester: En ik kan hem soms echt wel achter het behang plakken hoor! Maar als we terugkijken op de afgelopen jaren, moet er wel iets heel ergs gebeuren wil iemand ons uit elkaar krijgen.

Hoe gaat het nu met jou hernia Esther?

Ik heb toevallig kortgeleden weer twee spuiten (zenuwblokkers) in mijn rug gehad. Daar heb ik nu veel last van, maar dat is normaal. Nu is het afwachten. Als dit niet werkt zit er een operatie aan te komen. Dat is een minder leuk vooruitzicht, maar we blijven positief!

En Robert, hoe is met jou en je PTSS?

Op zich gaat het goed. Ik heb mindere dagen en leef met ups en downs. Gelukkig zijn dat steeds meer ups, maar soms gaat het dan weer even wat minder. We zijn een team en knokken ons er doorheen. Ik ben zo blij dat onze hond, Laslo, in ons leven is. Hij heeft zoveel veranderd, dat is met geen pen te beschrijven. Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet.

Zou je een tafel voor twee ook aan ander aanraden?

Robert: Ik zou niet weten waarom niet. Ik kan niets anders zeggen dan dat het een mooie ervaring was.
Esther: Je kan bij Tafel voor twee je blijk van waardering naar iemand uiten. Wat is er mooier dan dat?