Dionne Slagter onderzoekt of haar ADD-diagnose wel klopt: "Kan het ook anders?"
- 5 minuten leestijd
Dionne Slagter stort zich in een spannend avontuur met haar nieuwe driedelige serie ‘Moordpillen?’. Jaren na haar ADD-diagnose vraagt ze zich af: klopt deze diagnose nog wel en zijn die ADHD-pillen nog wel nodig?
Tijdens deze boeiende reis deelt ze haar persoonlijke ontdekkingen en gaat ze in gesprek met artsen, lotgenoten en haar directe omgeving. Ze belicht zelfs de illegale kant van ADHD-medicatie. Een serieuze verkenning vol inzichten en onthullingen!
Dionne slikt al tien jaar medicatie voor ADD. Dat is ADHD, maar dan zonder het hyperactieve. Ze voelt zich eigenlijk nooit echt energiek en fit: ze is juist dromerig en lijkt soms afwezig voor de buitenwereld. Terwijl mensen met ADHD juist lichamelijk hyperactief zijn, is Dionne vooral druk in haar hoofd.
Er bestaan drie beelden van ADHD met ieder hun eigen kenmerken:
Iedereen ervaart de symptomen van ADHD anders, maar voor Dionne is het als een orkest dat tegelijkertijd gaat stemmen. Al die geluiden klinken door elkaar in haar hoofd. Je kan je wel voorstellen dat dat een behoorlijke drukte is bovenin.
Twee gezichten
“Ik heb heel veel verschillende kanten. De mensen die dicht bij mij staan weten dat ik wel pittig kan zijn, maar voor de buitenwereld kan ik weer gezien worden als heel timide.” Dionne omschrijft zichzelf liever als eigenwijs, creatief en doelgericht. Ze kan zich helemaal verliezen in haar werk; ze maakt een podcast met haar broer Henrik en maakt video’s voor YouTube. Hierbij kan ze volledig in haar eigen droomwereld duiken. Ze heeft haar werk echt nodig.
De extreme toewijding die Dionne heeft aan haar werk en hobby’s, kan ze niet altijd rijmen met de typische ADHD-symptomen. “Mensen met ADHD staan erom bekend heel veel goede ideeën te hebben en soms moeite hebben tot de uitvoering te komen. Ik ben juist iemand die heel goed en lang gericht kan zijn op één ding, eigenlijk bijna obsessief.” Zo zijn er nog meer dingen waar Dionne geen overeenkomst in ziet, waardoor ze twijfelt aan haar diagnose.
Dionne kan soms terecht komen in een hyperfocus, een intense vorm van concentratie, dan kan ze nachten doorgaan en blijven werken. Iets waar haar vriend Jeroen zich zorgen over maakte: “Ik weet nog wel in die periode toen ik me erg zorgen maakte, dat ik me afvroeg: 'Ben je niet jezelf heel erg aan het voorbijlopen?'"
Is de maatschappij wel ingericht op wat ons brein aankan?
Prestatiedruk
Dionne legt altijd de lat hoog voor zichzelf en voelt de druk om te blijven presteren. Het idee om een keer niet haar werk te uploaden komt nooit in haar op. Ze vraagt zich dan ook af: “Is de maatschappij wel ingericht op wat ons brein aankan?”
Doordat ze constant doorgaat en over haar eigen grenzen gaat, zijn er een aantal dingen gebeurd: ze begon vlekken in het beeld te zien, was een tijdje blind aan één oog, kreeg een hersenschudding, liep een gat in haar hoofd op en veroorzaakte een auto-ongeluk. Puur omdat ze met haar gedachten ergens anders zat. Toen drong het tot Dionne door: “Zo kan het niet verder. Deze voorvallen zijn wel echt onderdeel van het feit dat ik er niet altijd goed bij ben.”
Oneigenlijk gebruik
Onder studenten is het doodnormaal om ADHD-pillen te gebruiken als pepmiddel: om wakker te blijven om te studeren of om een avondje keihard te gaan. Ze hebben de pillen niet voorgeschreven gekregen van een arts of psychiater en gebruiken het dus niet om de juiste redenen. Het nemen van deze medicatie zonder recept valt zelfs onder ‘drugsgebruik’.
Mensen die ADHD-medicatie gebruiken zonder diagnose of recept, hopen vaak dat het middel ook hun concentratie verbetert. Daar lijkt niets van waar te zijn: het is eerder het placebo-effect. Omdat het werkt bij mensen die het hulpmiddel écht nodig hebben, kan het je brein laten geloven dat het ook voor jou werkt. Dat zit zo:
Maar, gebruikt Dionne die pillen zelf wel goed? Na haar diagnose heeft ze nooit meer met een arts gesproken over haar behandeling en medicijngebruik. Dat is eigenlijk wel nodig en zelfs verplicht. In zo'n gesprek moet er gepraat worden over bijwerkingen, andere medicijnen en alternatieve manieren om beter te concentreren. Ook zou de arts moeten vragen of de pillen zelf worden ingenomen en niet stiekem aan anderen worden gegeven of doorverkocht.
Opvallend genoeg is Dionne lang niet de enige die niet regelmatig wordt gecheckt. Een onderzoek van Patiëntenfederatie Nederland laat zien dat maar liefst één op de zes mensen niet wordt gecontroleerd op hun medicijngebruik. Dat is best vreemd, vooral omdat 70% van deze mensen tijdens zo'n controle andere medicijnen of een andere dosering nodig heeft, of zelfs helemaal moet stoppen met medicatie.
Ik zou gewoon mezelf beter willen leren begrijpen.
Leven zonder pillen
Dionne’s vriend vroeg zich af of ze zonder pillen kon, maar hij snapt ook dat het haar erg hielp. Eigenlijk heeft hij geen idee hoe Dionne is zonder die pillen. En eerlijk gezegd weet Dionne dat ook niet meer: “Ik zou gewoon mezelf beter willen leren begrijpen.”
Dionne is benieuwd wie ze zou zijn zonder haar medicijnen: “Eigenlijk best wel gek dat ik tien jaar geleden een diagnose kreeg, die pillen meekreeg, maar dat ik in die tien jaar tijd nog nooit gemonitord ben. Niemand heeft mij gebeld om te vragen hoe het ging. Maar is een dokter nou echt verantwoordelijk voor alles? Moet ik zelf niet gewoon kritisch kijken naar wat ik aan het doen ben?”
Daarom wil Dionne voor eens en altijd weten: Kan het ook anders?
Kijk de driedelige serie ‘Moordpillen?’ nu (terug) op NPO Start.