Nieuwe buren
- 2 minuten leestijd
Jan maakt kennis met de Syrische cultuur
De half Nederlandse, half
Syrische band vult het Brabantse zaaltje met Arabische klanken. Een groepje
jongens van mijn eigen leeftijd danst in een cirkel, zij aan zij, hand in hand.
Ik kijk naar de feestvierende menigte en betrap mezelf erop enigszins verbaasd te zijn dat het zo gezellig is. Mijn beeld van Syrië bestond onbewust toch vooral uit gammele
bootjes met vluchtelingen, vallende bommen en ontvoerde mannen in een oranje pak.
Syrische cultuur
Vanavond draait alles om de
Dabke, oftewel dé Syrische volksdans. Tamer en Iris willen door
middel van het organiseren van dansavonden het Nederlandse publiek laten kennismaken met de
Syrische cultuur. “If you want us to be a part of this society, you have to
know where we're coming from.” Tamer loopt naar de microfoon en vraagt iedereen
bij elkaar te komen voor start van de dansworkshop. We pakken elkaars handen
vast, beginnen te bewegen op het ritme van de muziek en al snel waan ik me op een
Syrische trouwerij.
Allemaal één
“Ik zie ons niet als
vluchtelingen, maar als nieuwe buren”,
legt Tamer uit. Ik sta met een spa rood in mijn hand op adem te komen en knik
instemmend. We praten en dansen totdat we echt niet langer kunnen blijven en
nemen afscheid. Vol adrenaline spurtten we ons door
een donker Eindhoven naar de allerlaatste trein. Als ik twee uur later in mijn bedje lig
denk ik na over de woorden van Tamer. Best gek eigenlijk, het woord 'vluchteling'. Alsof dat álles is wat iemand is. En terwijl er beelden van de avond aan me
voorbij flitsen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Jong of oud, nieuwe buur of niet, vanavond waren we allemaal één.
Bekijk hier de video: