Terug naar Open up
Maaike had een eet- en dwangstoornis: 'Voelde ik me slecht, dan wilde ik controle'
- Artikel
- 07 okt 2021
- 5 minuten leestijd
Maaike herstelt van een jarenlange eet- en dwangstoornis. Haar eetpatroon is nu weer gezond, maar ze voelt zich nog wel onzeker. Ze doet mee aan #openup, omdat open zijn haar hielp. “Dat is niet makkelijk, maar ik zag dat anderen dat waren en wilde dat ook zijn.”
Dit artikel kwam eerder bij 3FM online op 13 maart 2020
Al zo lang als ze zich kan herinneren, vindt ze zichzelf niet leuk of mooi. Maaike kan zich moeilijk herinneren wanneer dat gevoel precies begon, maar vanaf halverwege de middelbare school probeerde ze op verkeerde manieren met deze gevoelens om te gaan. Ze kreeg behoefte aan controle om haar onzekerheid en eenzaamheid niet te hoeven voelen. Dat uitte zich in een eetstoornis. “Soms at ik heel veel, soms heel weinig, maar het onderliggende probleem bleef hetzelfde.”
De behoefte aan controle veroorzaakte ook dwangstoornis: een druk om bepaalde, willekeurige handelingen uit te voeren. “Ik voelde constant een spanning van die dwang. Als je de handeling uitvoert voelt dat even als verlichting.” De dwangmatige handelingen zorgden voor ingewikkelde situaties thuis. “Mijn ouders begrepen het niet en vonden het vooral vervelende trekjes. Ze wilden dat ik hulp kreeg, maar konden niks zolang ik zelf niet geholpen wilde worden.”
Hulp uitstellen
Het duurde jaren voordat ze hulp zocht, omdat ze simpelweg ook gewoon gewend was aan haar manier van leven. “Je hebt geen motivatie om er iets aan te doen. De stoornis in je hoofd maakt dat je het wel prima vindt zoals het is.” Daarnaast schaamde ze zich voor haar problemen. “Dat betrof vooral mijn eetstoornis. Je hebt het beeld dat mensen met een eetstoornis heel dun zijn. Dat was ik niet, dus ik dacht dat mijn probleem niet zo erg was.”
Pas toen haar psycholoog een dwang- en eetstoornis diagnosticeerde, nam Maaike haar probleem serieuzer. Ze ging in therapie om van haar eetstoornis af te komen. “Zo’n diagnose is een bevestiging dat het iets echts is. Je vindt jezelf nooit ziek genoeg, bij andere mensen lijkt het altijd erger.”
Quasi herstel
Ook al nam ze haar stoornis serieus, het was lastig de motivatie te vinden om te herstellen. “Vooral in de beginfase zit je in wat ze noemen quasi herstel, wat betekent dat je ergens wel wilt herstellen, maar een groot deel van je dat niet durft of wil. Die wilskracht komt pas als je gezonde kant het meer overneemt.”
Ze vindt dat er niet altijd genoeg begrip is voor quasi herstel. “Ik had een bepaald aantal sessies om weer gezond te gaan eten. Als dat niet lukte, wilden ze niet met me verder, omdat je dan niet gemotiveerd genoeg bent. Als ik niet wilde herstellen gingen ze het niet proberen. Ik mocht ook niet op mijn manier in kleine stappen herstellen, zij wilden het sneller, harder aanpakken.”
Ze vindt dat hulpverleners moeten beseffen dat het gevoel in het hoofd van iemand met psychische klachten zo sterk is, dat het niet lukt gemotiveerd te zijn om te herstellen. De hulpverleners zouden je moeten helpen inzien waaróm je zou willen genezen. Uiteindelijk hielp het antwoord op die vraag Maaike om aan haar eetstoornis te werken. "De eetstoornis maakte mijn leven ingewikkelder. Ik voel me meer mezelf nu ik niet meer zoveel belemmeringen in mijn hoofd heb. Ik vind mijn leven leuker omdat ik meer open sta en meer dingen doe.”
Soms goed, soms minder goed
Binnenkort heeft Maaike haar laatste afspraak met de psycholoog. Volledig hersteld voelt ze zich nog niet. “Mensen willen vooral horen dat het goed gaat. Het gaat nu ook wel goed, maar soms ook minder.”
Hoewel ze zich nog onzeker kan voelen, eet ze nu op een gezonde manier en gaat ze beter om met slechte momenten. Wanneer ze volledig hersteld is, vindt ze lastig te zeggen. “Ik denk niet dat ik ooit compleet hersteld zal zijn, er zullen ook weer mindere periodes komen. Maar vergeleken met vorig jaar ben ik heel erg gegroeid en gaat het stukken beter.”
Open zijn helpt
Open zijn over haar problemen heeft Maaike veel geholpen met haar herstel. Het delen van haar problemen ging niet vanzelf. Ze schaamde zich eerder voor van alles, omdat mensen het misschien niet zouden begrijpen en raar zouden vinden. Uiteindelijk vond ze het belang van open zijn groter dan de angst die ze ervoor voelde. “Ik wilde mijn gevoelens niet langer verdringen, maar juist hierover met mensen kunnen praten en me er niet voor hoeven schamen. Ik vind openheid bij anderen heel mooi en belangrijk en vond het hypocriet om dat zelf niet te durven. Ik heb mezelf gedwongen om die drempel over te gaan en mijn verhaal op Instagram gezet.”
Niet alleen zette ze haar verhaal op Instagram, ook ging ze werken bij MIND Young Studio. De Studio is een initiatief voor en door jongeren, dat mentale problemen bespreekbaar maakt. Met Youtube video’s, Instagramposts en podcasts bereikt de Studio veel jongeren die misschien zelf ook problemen hebben.
Ze hoopt dat #openup mensen helpt makkelijker te praten over hun problemen. “Die sfeer hangt nu niet in de maatschappij, dat is lastig. Maar als je een minder groot taboe wilt, moet je, zodra je er klaar voor bent, een drempel overgaan en daar zelf aan bijdragen."
ZIT JE NIET LEKKER IN JE VEL OF ZIE JE HET LEVEN (EVEN) NIET MEER ZITTEN? NEEM DAN CONTACT OP MET MIND KORRELATIE.
