Jan in de Cat Pose!

“Adem in... en adem uuuuuit.” Yogajuf Marianne verandert op soepele wijze van pose. Het klasje volgt haar voorbeeld en ik probeer mijn lachen te bedwingen. Ik buig voorover, strek mijn benen en zet mijn handen voor me op de mat. Mijn hoofd loopt rood aan en ik vraag me af hoeveel stretch mijn synthetische blauwe pak kan hebben. Een kat op twee meter afstand staart me glazig aan en ik kan ‘m geen ongelijk geven. Waarom zou je dit in hemelsnaam doen?

Ik stond niet meteen te springen toen ik hoorde dat we een item over actieve Hatha Yoga met katten zouden gaan maken. En nu ik er middenin zit begrijp ik ineens waarom: ik hou niet van Yoga. En misschien ook wel niet van katten. Desalniettemin speurde ik vlak voor vertrek nog even snel naar de mogelijke positieve effecten. Yoga zou ontspannend werken en helpen om ‘tot jezelf te komen’. En dat is volgens mij nou precies het punt: ik wil helemaal niet tot mezelf komen. Ik kijk op de klok. Als het even kan piep ik er halverwege stiekem tussenuit.

Speelse kat
Even later staan we op handen en knieën in de nogal toepasselijke Cat Pose. Onze ruggetjes gebold, het hoofd bungelend tussen de benen. Uit de boxen klinken Oosterse klanken en de katten lopen nieuwsgierig tussen onze matjes door. Eerst voel ik me moe, dan rustig. En dan ineens verdrietig. Een traan rolt langs mijn wang en ploft neer op mijn lichtblauwe mat. Maar nog vóór ik in huilen uitbarst giert een deelneemster naast me het uit: een speelse kat heeft zich in haar laaghangende shirt gewurmd en probeert er aan de bovenkant weer uit te komen. Mijn mondhoeken krullen op en een warm gevoel stroomt door mijn lijf. Iedereen lacht en ik lach hardop mee. 

Zen
De juf drukt haar handpalmen tegen elkaar en maakt een diepe buiging. “Namasté!” Ik heb geen flauw idee wat het betekent maar het klinkt als het einde van de les. Ik kijk naar de grote klok aan de muur, ik ben de tijd helemaal vergeten. Als we de matten hebben opgerold sta ik oog in oog met de docent en hoor ik mezelf zeggen dat de Yogales me goed heeft gedaan. Ik stel nog een paar vragen, we praten en lachen. Dan bedank haar voor de fijne les: “Zullen we het hier maar bij laten? Volgens mij ben ik een beetje te zen voor dit interview!"

Buiten is het inmiddels donker en we praten na met een kopje thee. Op het ronde tafeltje in het midden van de kring staan diverse taartjes en de katten dartelen vrolijk in het rond. Ik kijk om me heen. De sfeer zit er goed in en de ruimte lijkt gevuld met een ongekende, positieve energie. Ik denk terug aan de les en kan maar één ding concluderen. Al hou ik niet van yoga en misschien ook wel niet van katten, na vanavond vind ik Yoga met katten stiekem toch best een beetje leuk.

Bekijk hier de video: