Een ietwat vage serie over een veertiger die zijn leven maar niet van de grond weet te krijgen. Of zoiets.

Netflix perst de laatste tijd in een rapper tempo liefdesbaby’s van tussen de dijen, dan de gemiddelde Gereformeerde moeder in Urk. Zo kon de dertiger met wansmaak zich de afgelopen maand bijvoorbeeld lekker onderdompelen in een bad vol jeugdsentiment met Fuller House en was het zweet in de bilnaad na die House Of Cards marathon nog niet fatsoenlijk opgedroogd of het startschot voor seizoen 2 van Daredevil klonk alweer. Vergeet dat veel te dure abonnement bij je sportschool, Netflix proberen bij te houden is all the work out you need. Stilletjes tussen al dat geweld van die grote titels, zag ook Flaked het levenslicht. Een soort van komedie met Arrested Development‘s G.O.B. in de hoofdrol.

Chip, gespeeld door de massieve kaaklijn van Will Arnett, is die gast van veertig wiens leven maar niet echt van de grond wil komen. Hij woont in een huis dat niet van hem is, timmert in z’n winkel slash werkplaats driepotige houten Wat de makers nou precies met deze serie willen is mij namelijk niet helemaal duidelijk. krukjes die niemand wil hebben en heeft krankzinnig veel emotieloze seks met bloedmooie anonieme vrouwen, die het nooit met hem tot het altaar zullen redden. Dat laatste is natuurlijk niet iets om medelijden met Chip over te hebben, maar de algehele staat van zijn leven is allerminst iets om jaloers op te zijn. Na een avond net iets te diep in het glas te hebben gekeken, belandt er iemand op Chip’s motorkap. Dood. Mooi klote. Weer iets wat Chip een plekje moet zien te geven. Hoe hij dat probeert te doen zie je in Flaked. Althans, dat geloof ik. Wat de makers nou precies met deze serie willen is mij namelijk niet helemaal duidelijk. Het is een soort willekeurige slice of life uit het leven van Chip en z’n vrienden, zonder een echt verhaal. Of zoiets. Denk ik.

• Deel