Kijkje in 't leven van de stille krachten die jouw avond uit zo memorabel maken. De mannen van 't licht, 't geluid, de catering. De roadies.

Beetje met hun kruis langs de microfoonstandaard schuren om de hoofden van de meiden op de eerste rij op hol te brengen.

Voor de meeste bandjes is het artiestenbestaan niet veel meer dan te veel ongewassen, langharige mannen in een doorgeroeste Ford Transit, lauwe gehaktstaven met mayo op een verlaten tankstation bij afslag Boekel en samengepropt op een te klein podium optreden voor twee betalende bezoekers en de ongeïnteresseerde ruggen aan de bar. Alleen voor de echte doorzetters ligt in je feng shui kleedkamer blauwe M&M’s eten uit de navel van een Russisch topmodel in het verschiet. Alleen de happy few kunnen een kwartier voor aanvang in hun geblindeerde Rolls Royce Phantom de backstage in rollen om vervolgens zo stoned als een garnaal het podium op te kruipen om het publiek te geven waar het voor gekomen is. Als je Travis Barker heet dan ben je het stadium waarin je je eigen drumstel nog helemaal zelf in elkaar moet schroeven wel voorbij, daar heb je mannetjes voor. Die mannetjes heten ‘roadies’ en over die vaak onzichtbare krachten achter jouw gezellige avondje uit heeft Showtime een serie gemaakt.

On Tour
De Staton-House Band – probeer bij het horen van die naam dat I Will Survive van de Hermes House Band maar eens uit je gedachten te blokken – is op tour langs de Ziggo Domes van Amerika. Beetje in Denver, New Orleans en Toronto met hun kruis langs de microfoonstandaard schuren om de hoofden van de meiden op de eerste rij op hol te brengen. Dat werk. Tourmanager Bill Hanson probeert het reizend circus een beetje in goede banen te leiden en dat blijkt lastiger dan gedacht. Ik zou er wel meer over kunnen schrijven, maar dit dekt wel zo’n beetje de lading. Soms is less gewoon more, weet je wel.

Showtime maakt genoeg goede series, maar Roadies is er niet één van.

Gaap
Showtime maakt genoeg goede series (Shameless, Homeland, Ray Donovan, Masters of Sex), maar Roadies is er niet één van. Van een man als Cameron Crown, schrijver voor Rolling Stone Magazine en geestelijk vader van o.a. Jerry Maguire, Almost Famous en Vanilla Sky, hadden we meer mogen verwachten. Zéker als je bedenkt dat hij dit verhaal met Almost Famous al een keer redelijk succesvol heeft verteld. Met dat in het achterhoofd is het bijna knap hoe hij iets, wat in potentie best tof had kunnen zijn, zo slaapverwekkend heeft weten te verpakken. Karakters? Eendimensionaal, verre van likeable en saai. Plot? Is die er dan? Zelfs de naam van de band had niet ongeïnspireerder gekund. De Staton-House Band? Really?!

Hit the roadies, Jack.
Roadies zijn cool bij de gratie van de band. In de kroeg maak je waarschijnlijk sneller de blits als je de vieze onderbroeken van Rammstein wast, dan die van Guus Meeuwis. Is gewoon zo. Het probleem van deze serie is dat je de band eigenlijk nauwelijks te zien of te horen krijgt. Daar waar Cameron zich in Almost Famous helemaal focuste op de band en daarmee een soort coolness creëerde, laat hij dat in Roadies na. De koffersjouwers en mannen van ‘t licht zijn helemaal op zichzelf aangewezen en dat is overduidelijk niet genoeg. Als je dan ook nog eens een soort Phillip Cocu – hoe Rock & Roll wil je ‘t hebben? – tourmanager laat zijn van ‘t hele zooitje, dan is er eigenlijk op voorhand al geen redden meer aan. Roadies is daarmee die vriend van die vriend van een vriendin, die, op een verjaardag waar je toch al geen zin in had, maar door blijft praten over z’n compleet niet interessante baan voor een nog minder memorabel bedrijf, maar dan tien afleveringen lang. Het is na Sex&Drugs&Rock&Roll opnieuw een natte Rock ‘n Roll scheet en tevens de bevestiging dat het niet altijd een goed idee is om stiekem achter de schermen van je favoriete band te kijken, de magie kan alleen maar verloren gaan. Roadies is daar maar weer het bewijs van. Prrrrrrrrrt.

• Showtime (2016)
• Het leven van de roadie en daar dan een serie over.
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel