The Night Of
The Night Of
Oogstrelende ellende die zo uit Anton Corbijn's camera had kunnen komen. Verplicht kijkvoer voor The Wire liefhebbers.
The Night Of. Het had de homecoming van HBO’s verloren zoon moeten worden, het bewijs dat zijn weergaloze rol als padre de familia in The Sopranos
geen toevalstreffer was, maar toen ging ie dood, James Joseph
Gandolfini Jr. Mooi klote. Wie moest die grote schoenen nu gaan vullen?
“Robert De Niro?”, mompelde iemand vanuit ‘n hoekje van de
schrijverskamer. Leuk geprobeerd, maar het enige wat Robert de laatste
tijd lijkt te willen vullen zijn z’n zakken met rolletjes in films die
het zelfs niet tot de DVD-bakken van de Blokker redden. Robert De Niro. Het werd John Turturro – die van Do The Right Thing en O Brother Where Art Thou
– en het werd een schot in de roos. Turturro heerst, stuwt de rest van
de cast in z’n kielzog naar een meer dan prima hoogte en maakt van HBO’s
nieuwe een absolute moetkijker.
Je hoorde de stem van je moeder in je hoofd: “Pas op voor dit soort vrouwen, Naz."
What happened?!
Opeens zat ze achterin je vader’s taxi, de taxi die jij vlak daarvoor
stiekem de straat uit had laten rollen omdat je zo nodig naar het
feestje van die populaire jongens moest. Ze maakte een wat verwarde
indruk, maar wat weet jij nou helemaal van meisjes? Normaal gesproken
praten ze eigenlijk alleen maar met je als ze hulp nodig hebben met hun
huiswerk. Dit meisje was anders. Ze wou naar het strand. Het was rond
middernacht op een doordeweekse avond, maar ze wou naar het strand.
Uitwaaien. Vluchten misschien. Samen. Je hoorde de stem van je moeder in
je hoofd: “Pas op voor dit soort vrouwen, Naz. Ze zijn niet goed voor
je. Ze sleuren je mee in hun misère. Blijf uit de buurt.”. Alles in je
zei: “Rennen.”, maar je bleef. Of je zin had om met haar mee naar huis
te gaan? Ze had spullen thuis, spullen voor een feestje. Je knikte waar
je had moeten bedanken, nu is ze dood en jij hebt geen idee. Geen idee
wat er is gebeurd en geen idee hoe je hier mee om moet gaan.
Oogstrelende ellende
The Night Of is dat ene liedje van Fink verpakt als serie. Geen
opsmuk, geen laklaag, alleen oogstrelende ellende. Het is de perfecte
duisternis.
Het is een kettingbotsing van beelden die zo uit Anton Corbijn’s
Hasselblad hadden kunnen rollen. Esthetisch verantwoorde rauwness. De
schoonheid van roestend ijzer en verweerd beton. Het is acht uur
televisie kijken met een heerlijke knoop in je maag. Het is wat HBO kan
en wat ze ons met Oz, True Detective en The Wire
al zo vaak voorschotelden. De prettige grimmigheid kan niet helemaal
als een verrassing komen als je bedenkt dat Richard Price – jarenlang
schrijver voor The Wire – The Night Of op z’n conto mag bijschrijven. De
man die ook het scenario schreef voor de XXL versie van Michael Jackson’s Bad is gek op grauw, urban en realistisch Amerika and it shows. Is het gezellig? Nee. Is het bij vlagen trager dan de service bij de Burger King op het Leidseplein? Ja. Maar who cares?!
The Night Of is geen serie, het is kunst. Zo, nu heb ik de boel zo
enorm op lopen hemelen dat het alleen nog maar tegen kan vallen. Het wat zwakke einde bijvoorbeeld, maar zie dat door de vingers, dat verdient deze serie.
- HBO (2016)
- Prachtige mistroostigheid zonder enige opsmuk
- 50 minuten per aflevering
Check ook FunX voor meer serienieuws.