Hoewel Pleun (19) naar eigen zeggen best een prima leven heeft, voelt ze zich vaak zwaar kut.

Er zijn wel leuke dagen of momenten, maar negatieve dingen blijven veel langer hangen. Ze vindt dat ze het recht niet heeft om zich zo slecht te voelen, totdat blijkt dat ze een chronische depressie heeft.

Op de basisschool is Pleun een heel vrolijk meisje. Ze heeft veel vrienden en ze vindt alles leuk. Tot in groep 3 het echte leerwerk begint. Pleun merkt dat het bij de rest wel lukt, maar bij haar niet.

“Ik werd er heel onzeker van en ik werd steeds stiller. Ik had ook steeds minder vriendjes. Het is jaren zo doorgegaan, dus qua zelfvertrouwen ging het steeds verder achteruit. Op de middelbare school durfde ik geen nieuwe vrienden te maken. Ik ben toen tweeëneenhalf jaar best wel alleen geweest.”

In deze eenzame periode begint Pleun zichzelf te beschadigen, daarnaast eet ze ook slecht en wordt ze steeds dunner. Hoewel ze lang de schijn weet op te houden begint het haar klasgenoten op te vallen dat ze erg ongelukkig is. 

Krassen
“Op een gegeven moment hoorde mijn moeder dat iemand had gezien dat ik krassen op mijn benen had. Toen ze daar naar vroeg deed ik alsof er niks aan de hand was. We hadden toen een puppy en die hing heel erg in mijn benen, dus ik zei dat dat het was geweest. Ze heeft het erbij gelaten totdat ze van iemand een telefoontje kreeg dat ik er heel depressief bij zat in de pauzes. Toen wilde mijn moeder echt alles weten. 

Mijn eerste reactie was: ik wil niet dat ze het weten. Ik schaamde me er heel erg voor. Ik weet dat mijn ouders toen heel erg bang waren en ze voelden zich machteloos. Ik wilde heel graag de perfecte dochter zijn. Ik vond dat alles maar gewoon goed moest gaan, dus ik kon niet zeggen dat dat niet zo was. Maar toen het er eenmaal uit was, na heel veel gehuil, vond ik het ergens wel fijn.”

Pleun gaat naar de huisarts, die haar doorverwijst naar de GGZ. Vanwege haar eetstoornis gaat ze ook naar een strenge diëtiste, die haar goed helpt door haar eigen ervaringen te delen. 

Bergafwaarts
De reguliere therapie heeft helaas minder effect en als het traject wordt afgesloten hebben ze niet door hoe slecht het gaat. Sterker nog, het gaat bergafwaarts tot het punt dat Pleun een suïcidepoging doet.

“Ik wilde niet per sé dood. Ja, het was wel fijn geweest als het was gebeurd, maar meer omdat ik rust in m’n hoofd wilde. Ik wist gewoon niet meer wat ik kon doen om die rust te krijgen. Ik had dit idee al een paar weken en ik dacht: als ik er niet meer ben dan is dat alleen maar een mooie bijkomstigheid.” 

Vanaf dat moment verandert alles. Pleun krijgt veel meer hulp en wordt gediagnosticeerd met een persisterende depressieve stoornis, autisme en ADD. 

Niet gestoord
“Dat was voor mij een bevestiging van: je bent niet gestoord, het heeft een naam en meerdere mensen hebben het. Eigenlijk best raar dat je een diagnose nodig hebt, dus een stoornis, om te weten dat je niet gestoord bent.”

Pleun krijgt nu fijne hulp, zoals ambulante begeleiding en paardentherapie, en ze is weer op de goede weg. Wat ze na haar MBO-examens gaat doen weet ze nog niet, maar ze doet haar best om positief te blijven. “Als ik een kutdag heb probeer ik te denken: Wat nou als het morgen weer wat beter gaat? Dan zou het zonde zijn als ik er vandaag mee stop.”

Om positief bezig te zijn en andere mensen blij te maken decoreert Pleun kopjes met vrolijke teksten. Volg haar op Instagram: @happycups_x

Geschreven door: Didi Koller

Foto credits: Rosemary Dekker

Wil jij praten over psychische problemen als depressie, maar ook problemen als verslaving, zelfbeschadiging, (seksueel) misbruik of hoe je aan iemand vertelt dat je psychische problemen hebt? Zoek dan anoniem contact met een hulpverlener van MIND Korrelatie via www.mindkorrelatie.nl (chat, WhatsApp, telefoon en mail).