Cecilia is een slim, lief en spontaan meisje. Maar af en toe ook ontzettend moeilijk in de omgang...

We konden het snel met elkaar vinden en ze vond het erg leuk om met me te spelen en om me op een speelse manier te plagen. Echt een goede band, zo zou je het kunnen zien. Dat dacht ik in ieder geval. Deze band was er namelijk niet wanneer ik alleen met Cecilia was. Dit merkte ik bijvoorbeeld toen ik aanbood om Cecilia in mijn eentje van school te halen in plaats van samen met haar moeder. Zodra ze het hoorde begon ze enorm te schreeuwen en huilen uit frustratie. Ze wilde niet dat ik haar alleen zou ophalen en er moest en zou iemand bijzijn. Ik begreep er niets van en vond het echt vervelend om zo’n negatieve reactie te ontvangen terwijl Cecilia normaliter zo dol is op mijn aanwezigheid. 

Het gedrag van Cecilia werd van kwaad tot erger en uiteindelijk besloot ik om er met Cecilia en haar moeder Federica over te praten. Ik merkte dat Cecilia de confrontatie erg lastig vond. Ze moest huilen en vond het erg moeilijk om haar gevoelens uit te drukken. In het gesprek probeerde ik haar vooral duidelijk te maken dat ik het erg jammer vond dat zij telkens zo rot deed wanneer ik alleen met haar was. Ook vroeg ik waarom zij zich zo gedroeg. Ze kon hier helaas geen goed antwoord op geven. Ik heb haar toen duidelijk gemaakt dat ze me op zijn minst moet respecteren wanneer ik haar van school haal. We besloten ook om wekelijks een gesprek te hebben over de situatie.

Tijdens de gesprekken probeerde ik Cecilia bij te brengen dat ik niet met haar wilde praten om haar aan te vallen, maar juist om haar gevoelens te bespreken. We bespraken wat zij goed vond gaan en hoe zij zich had gedragen en vervolgens hoe ik haar gedrag had ervaren. Het ging best goed. Ze werd steeds minder verdrietig tijdens de gespreken en kon zichzelf ook steeds beter verwoorden. Ik denk dat als ik nog langer bij haar in Rome was gebleven, we echt een goede band hadden kunnen opbouwen.