Vanochtend maakte ik een mooi moment mee met Sabina.
Ik was er al achter gekomen dat ze muziek heel leuk vindt. We dansen regelmatig samen op muziek, zelfs om haar om haar in slaap te brengen door haar te wiegen op de beat.
Maar vandaag was het even anders. We hadden heel erg lang oogcontact. Ze keek me aan met haar grote, twinkelende, blauwe ogen. Haar speentje ging op en neer, en terwijl we zongen en dansten keek ze me lachend aan. Ik voelde me zo relaxed en geliefd. Ik hield haar stevig vast en knuffelde haar. Het voelde alsof ik de wereld vast had. De toekomst, zo kwetsbaar. Ik was zo dankbaar dat ik haar twee maanden mocht zien opgroeien. Ik kreeg tranen in mijn ogen van geluk, zo bijzonder was het.
Ik heb je lief, Sabina.