Dagboek Noah: De 5 gekste dingen die ik heb gezien als Nederlander in Amerika
- 7 minuten leestijd
Laat me beginnen met een kleine disclaimer. Amerika is geen Nederland, duhh! Ik heb dit land dus ervaren door mijn eigen persoonlijke bril. Wat ik als Nederlander gek vind, is voor een Amerikaan misschien heel normaal.
Dit is mijn dagboek waar ik jou vandaag ga vertellen over de gekste dingen die ik heb gezien als Au Pair in Amerika.
Castle law
Nadat de kinderen naar school waren maakte ik vaak een wandeling door de buurt. Een ding viel me op; bijna alle huizen hadden een bord waar Castle Law op geschreven staat aan hun hel hangen. Eenmaal terug vroeg ik aan Perry wat dit betekende. The Castle Law or Stand Your Ground Law is een wet waar je als Amerikaan aan ‘mee kan doen’. Wat het eigenlijk zegt is: als jij, een vreemdeling, een voet op mijn grond zet dan zal ik me verdedigen en indien nodig, je vermoorden. Gezellig! Ook een heel fijn idee dat zo’n beetje elk huishouden in onze buurt klaar was voor de zombie apocalyps ofzo. Maar even zonder dollen. Ik weet dat Amerikanen gek zijn op hun wapens maar om zo’n bord te zien met daarnaast spelende kinderen vind ik echt een ontzettende mindf*ck!
Nadat de kinderen naar school waren maakte ik vaak een wandeling door de buurt. Een ding viel me op; bijna alle huizen hadden een bord waar Castle Law op geschreven staat aan hun hel hangen. Eenmaal terug vroeg ik aan Perry wat dit betekende. The Castle Law or Stand Your Ground Law is een wet waar je als Amerikaan aan ‘mee kan doen’. Wat het eigenlijk zegt is: als jij, een vreemdeling, een voet op mijn grond zet dan zal ik me verdedigen en indien nodig, je vermoorden. Gezellig! Ook een heel fijn idee dat zo’n beetje elk huishouden in onze buurt klaar was voor de zombie apocalyps ofzo. Maar even zonder dollen. Ik weet dat Amerikanen gek zijn op hun wapens maar om zo’n bord te zien met daarnaast spelende kinderen vind ik echt een ontzettende mindf*ck!
Boodschappenkarretje
Als je naar een Amerikaanse supermarkt gaat zal je meteen 1 ding opvallen. Het is MEGA groot! Dit wist ik wel voordat ik op het vliegtuig stapte. Wat ik niet wist is dat je boodschappen voor je worden ingepakt terwijl jij ernaast staat te wachten. In Nederland neem ik netjes mijn herbruikbare canvastas mee naar de supermarkt op de hoop wat minder plastic in de wereld te hebben. In Amerika is die droom in duigen gevallen. Voor een trip naar de winkel voor een brood, wat kaas (als een echte hollander) en een grote fles water heb ik 3(!) losse plastic tassen meegekregen. Maar het raarste is nog niet gebeurt. Toen ik voor het eerst met Perry mee ging naar de winkel namen we ons boodschappenkarretje mee naar de auto. Nadat alles was ingeladen ging ik opzoek naar de inleverplek voor het karretje. Perry moest lachen. Hij kent dat helemaal niet. Hij geeft de kar zo een duw de parkeerplaats op, midden tussen alle auto’s en rijdt weg. Er is blijkbaar personeel dat de karretjes van de parkeerplaats afhaalt. En ja hoor, terwijl we wegrijden zie ik achter ons een jongen in uniform op ons karretje afrennen. Wat een land!
Wapens
Als ik s’ochtends vroeg in de bus zit onderweg naar school denk ik aan een hoop dingen. Heb ik mijn huiswerk wel in mijn tas gestopt? Zal ik een vriend vragen om na school mee naar het park te gaan? Zal dat ene leuke meisje vandaag samen willen lunchen? Er is één gedachte die ik nooit heb. Wie in deze bus draagt er nu een wapen. In Amerika is dit andere koek. Iedere inwoner boven de 18 jaar en met een certificaat mag legaal een wapen dragen. Drinken mag pas op je 21ste, alcohol is namelijk veel te gevaarlijk en onder je 21ste kan je daar nog niet verantwoordelijk mee omgaan. De traditionele, conservatieve Amerikaan heeft dus een wapen in huis. Zo ook in mijn gezin. Dit pistool word bewaard op de slaapkamer van Karen en Perry, een plek waar ik niet mag komen maar de kinderen wel. Hier vinden ze het grappig hoe bang ik ben voor pistolen. Het is echt niet zo erg hoor! Maar ik zie geen vrijheid, zelfverdediging of hobby als ik kijk naar een geladen pistool. Ik zie een moordwapen. Tuurlijk, mensen worden ook vermoord met messen, crowbars of flessen maar er is een significant verschil. Al die objecten hebben ook een ander doel buiten doden. Na 3 maanden ben ik nog steeds niet aan de nieuwe vraag gewend die ik mezelf dagelijks stel: wie in dit restaurant/schoolplein/bus zou nu een wapen bij zich dragen? Ik denk dat ik het nooit ga snappen.
Als je naar een Amerikaanse supermarkt gaat zal je meteen 1 ding opvallen. Het is MEGA groot! Dit wist ik wel voordat ik op het vliegtuig stapte. Wat ik niet wist is dat je boodschappen voor je worden ingepakt terwijl jij ernaast staat te wachten. In Nederland neem ik netjes mijn herbruikbare canvastas mee naar de supermarkt op de hoop wat minder plastic in de wereld te hebben. In Amerika is die droom in duigen gevallen. Voor een trip naar de winkel voor een brood, wat kaas (als een echte hollander) en een grote fles water heb ik 3(!) losse plastic tassen meegekregen. Maar het raarste is nog niet gebeurt. Toen ik voor het eerst met Perry mee ging naar de winkel namen we ons boodschappenkarretje mee naar de auto. Nadat alles was ingeladen ging ik opzoek naar de inleverplek voor het karretje. Perry moest lachen. Hij kent dat helemaal niet. Hij geeft de kar zo een duw de parkeerplaats op, midden tussen alle auto’s en rijdt weg. Er is blijkbaar personeel dat de karretjes van de parkeerplaats afhaalt. En ja hoor, terwijl we wegrijden zie ik achter ons een jongen in uniform op ons karretje afrennen. Wat een land!
Wapens
Als ik s’ochtends vroeg in de bus zit onderweg naar school denk ik aan een hoop dingen. Heb ik mijn huiswerk wel in mijn tas gestopt? Zal ik een vriend vragen om na school mee naar het park te gaan? Zal dat ene leuke meisje vandaag samen willen lunchen? Er is één gedachte die ik nooit heb. Wie in deze bus draagt er nu een wapen. In Amerika is dit andere koek. Iedere inwoner boven de 18 jaar en met een certificaat mag legaal een wapen dragen. Drinken mag pas op je 21ste, alcohol is namelijk veel te gevaarlijk en onder je 21ste kan je daar nog niet verantwoordelijk mee omgaan. De traditionele, conservatieve Amerikaan heeft dus een wapen in huis. Zo ook in mijn gezin. Dit pistool word bewaard op de slaapkamer van Karen en Perry, een plek waar ik niet mag komen maar de kinderen wel. Hier vinden ze het grappig hoe bang ik ben voor pistolen. Het is echt niet zo erg hoor! Maar ik zie geen vrijheid, zelfverdediging of hobby als ik kijk naar een geladen pistool. Ik zie een moordwapen. Tuurlijk, mensen worden ook vermoord met messen, crowbars of flessen maar er is een significant verschil. Al die objecten hebben ook een ander doel buiten doden. Na 3 maanden ben ik nog steeds niet aan de nieuwe vraag gewend die ik mezelf dagelijks stel: wie in dit restaurant/schoolplein/bus zou nu een wapen bij zich dragen? Ik denk dat ik het nooit ga snappen.
Contrast arm rijk
Op een van de eerste dagen in Miami besloot ik een wandeling te maken langs de haven. Ik heb het geluk dat ik ondertussen best wat plekken heb mogen bezoeken in de wereld. Curaçao, Gambia, Marokko… Maar nergens heb ik zo’n grote cultuurschok meegemaakt als hier. Ik stond op de stoep en zag in de bosjes iets bewegen. Voorzichtig kom ik dichterbij. Ik was niet vergeten dat in Florida krokodillen wonen en ik was niet van plan om in de krant te komen als ‘GEKKE HOLLANDER WORSTELT MET KROKODIL… EN VERLIEST’. Maar er lag geen krokodil in de bosjes. Er lag een man, waarschijnlijk dakloos, voor een geïmproviseerd huis op de grond. Hij ademde, en zag er niet ziek uit. Wel waren zijn kleren verscheurt, droeg hij geen schoenen en zag zijn haar er verwilderd uit. Ook was hij omringd met gebruikte naalden. Zelfs in Amsterdam, waar je ook het een en ander meemaakt, heb ik nog nooit zulke armoede gezien. Als ik hem zou tegenkomen in de straten van Amsterdam, had ik meteen instanties gebeld. Dit is geen eerlijk leven voor een mens. Terwijl ik verder liep, en steeds meer daklozen door de bosjes heen zag, vaarde er een boot langs. Maar niet zomaar een boot. Een superyacht van minstens een paar miljoen. Op het voordek stonden een groepje modellen te dansen. Achter het stuur stond een man met een kapiteinspet en een Dior overhemd. Dit plaatje leeft door in mijn hoofd. Als je het maakt in Amerika, heb je het ECHT gemaakt. Als je faalt in Amerika is je leven voorbij.
Op een van de eerste dagen in Miami besloot ik een wandeling te maken langs de haven. Ik heb het geluk dat ik ondertussen best wat plekken heb mogen bezoeken in de wereld. Curaçao, Gambia, Marokko… Maar nergens heb ik zo’n grote cultuurschok meegemaakt als hier. Ik stond op de stoep en zag in de bosjes iets bewegen. Voorzichtig kom ik dichterbij. Ik was niet vergeten dat in Florida krokodillen wonen en ik was niet van plan om in de krant te komen als ‘GEKKE HOLLANDER WORSTELT MET KROKODIL… EN VERLIEST’. Maar er lag geen krokodil in de bosjes. Er lag een man, waarschijnlijk dakloos, voor een geïmproviseerd huis op de grond. Hij ademde, en zag er niet ziek uit. Wel waren zijn kleren verscheurt, droeg hij geen schoenen en zag zijn haar er verwilderd uit. Ook was hij omringd met gebruikte naalden. Zelfs in Amsterdam, waar je ook het een en ander meemaakt, heb ik nog nooit zulke armoede gezien. Als ik hem zou tegenkomen in de straten van Amsterdam, had ik meteen instanties gebeld. Dit is geen eerlijk leven voor een mens. Terwijl ik verder liep, en steeds meer daklozen door de bosjes heen zag, vaarde er een boot langs. Maar niet zomaar een boot. Een superyacht van minstens een paar miljoen. Op het voordek stonden een groepje modellen te dansen. Achter het stuur stond een man met een kapiteinspet en een Dior overhemd. Dit plaatje leeft door in mijn hoofd. Als je het maakt in Amerika, heb je het ECHT gemaakt. Als je faalt in Amerika is je leven voorbij.
Gehersenspoelde amerikanen
Als man van de wereld was het voor Perry erg belangrijk mij voor te stellen aan elke serveerster, caissière en vuilnisman als zijn Nederlandse Au Pair. Zeer exotisch natuurlijk. Ik kreeg eigenlijk elke keer dezelfde vraag. Ben je hier gekomen om te trouwen? De eerste keer moest ik lachen. Ik wil helemaal niet te trouwen en laat staan in Amerika wonen met mijn hamburger-etende-en-pistool-schietende partner! Maar de vraag is serieus. Nog steeds ben ik benieuwd waarom ze er direct vanuit gaan dat ik met een alternatief doel als Au Pair ben gaan werken. Als jij het antwoord weet hoor ik het graag! Als ik vervolgens antwoordde met nee, en uitlegde dat ik het een leerzame ervaring vindt maar dat mijn leven in Amsterdam niet in te ruilen valt, was de andere partij vaak verbaasd, misschien wel een beetje geschrokken. Amerika was het beste land op aarde! En iedereen ter wereld wil hier wonen! Toch? Hoe meer ik vertelde over mijn leventje in Amsterdam, hoe meer ik ge-wel-dige verhalen moest aanhoren over ‘The Land Of The Free’. Mijn conclusie: Amerikanen zijn gehersenspoeld en denken dat ze in het paradijs wonen. Super fijn voor hun, maar om er vanuit te gaan dat ieder land te wereld het slechter heeft getroffen vond ik een beetje wereldvreemd.
Als man van de wereld was het voor Perry erg belangrijk mij voor te stellen aan elke serveerster, caissière en vuilnisman als zijn Nederlandse Au Pair. Zeer exotisch natuurlijk. Ik kreeg eigenlijk elke keer dezelfde vraag. Ben je hier gekomen om te trouwen? De eerste keer moest ik lachen. Ik wil helemaal niet te trouwen en laat staan in Amerika wonen met mijn hamburger-etende-en-pistool-schietende partner! Maar de vraag is serieus. Nog steeds ben ik benieuwd waarom ze er direct vanuit gaan dat ik met een alternatief doel als Au Pair ben gaan werken. Als jij het antwoord weet hoor ik het graag! Als ik vervolgens antwoordde met nee, en uitlegde dat ik het een leerzame ervaring vindt maar dat mijn leven in Amsterdam niet in te ruilen valt, was de andere partij vaak verbaasd, misschien wel een beetje geschrokken. Amerika was het beste land op aarde! En iedereen ter wereld wil hier wonen! Toch? Hoe meer ik vertelde over mijn leventje in Amsterdam, hoe meer ik ge-wel-dige verhalen moest aanhoren over ‘The Land Of The Free’. Mijn conclusie: Amerikanen zijn gehersenspoeld en denken dat ze in het paradijs wonen. Super fijn voor hun, maar om er vanuit te gaan dat ieder land te wereld het slechter heeft getroffen vond ik een beetje wereldvreemd.