Wat als je verstoten wordt uit een sekte? De documentaire ‘Picture Perfect?’ volgt de perfectionistische regisseur Danny Grootveld (37). Ogenschijnlijk heeft Danny het goed voor elkaar. Maar wat hij aan de buitenkant uitstraalt staat vaak in schril contrast met zijn gevoel.

Op zijn socials deelt regisseur Danny Grootveld graag plaatjes van zijn perfecte leven: een fantastische baan in de tv-wereld, twee schattige dochters, een fijn huwelijk, tripjes naar het buitenland en een vrijstaand huis aan het water. In zijn eerste documentaire Picture Perfect? deelt Danny de impact van het "perfecte plaatje" en de schijn ervan. 

Ik heb jarenlang geprobeerd mijn mentale en fysieke pijn te verbergen door een perfect plaatje te tonen.

Mijn verhaal wil ik enerzijds delen om te laten zien hoe perfectionisme en social media soms een schijnrealiteit kunnen creëren, terwijl het er achter de schermen in het leven soms heel anders aan toe kan gaan. Het leven kan hard kan zijn, rauw, voor iedereen. Mijn ervaring met het verstoten worden uit de kerkelijke sekte van mijn familie en de impact daarvan op mijn leven voelde als een verhaal dat verteld moést worden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. 

In Picture Perfect? zien we een hele kwetsbare kant van je. Hoe was dat om jezelf zo open te stellen?
Het was confronterend, maar ook helend. Bevrijdend zelfs. Ik heb jarenlang geprobeerd mijn mentale en fysieke pijn te verbergen door een perfect plaatje te tonen. Door mezelf open te stellen en mijn kwetsbaarheid te delen, voelde ik dat ik eindelijk eerlijk kon zijn. Niet alleen tegen anderen, maar ook tegen mezelf. Het was niet makkelijk om mezelf zo bloot te geven, maar ik hoop dat het anderen kan helpen zich minder alleen te voelen in hun eigen strijd.

Mijn oom was de absolute leider binnen de kerk en familie, die zichzelf ‘de gezalfde des Heren’ noemde.

Welke momenten zijn je het meest bijgebleven op de set?
Er waren veel intense momenten, maar vooral de scènes waarin ik met mijn gezin ben, zijn me erg bijgebleven. Het besef dat mijn kinderen de cirkel kunnen doorbreken, en dat ik dat ook deels voor hen doe, heeft me diep geraakt. Mijn kids zijn mijn alles. Maar ook de gesprekken die ik had met mijn vrouw Ezra en mijn vader over mijn jeugd en onze ervaringen bij de kerkelijke sekte waren bijzonder, omdat je elkaar van hart tot hart spreekt. Dit had voor mij een helende werking. Maar hoe intiem ook in het moment, na de opnames daalde het besef in dat je er samen mee in de openbaarheid treedt, want er stond een camera op. En dat is toch spannend, want het is een kwetsbaar onderwerp.

De kerk waar je bij aangesloten zat werd, zoals in de documentaire wordt aangegeven, een “sekte.” Wat gebeurde er precies en wat deed dat met jou?Tja, en dat was het misschien al langere tijd. De kerk van mijn familie waarin ik opgroeide was in ieder geval een omgeving waar alles draaide om strikte regels en controle. Mijn oom was de absolute leider binnen de kerk en familie, die zichzelf ‘de gezalfde des Heren’ noemde. Hij had een allesbepalende rol in ons leven en zijn wil was wet. Ook pakte hij er altijd wel Bijbelteksten bij, die hij zo interpreteerde om zijn wil en wet ermee te rechtvaardigen. Het was een wereld waarin ‘God loves you’ zogenaamd centraal stond, maar onder de oppervlakte was het in werkelijkheid een angstcultuur, vol jaloezie, hel en verdoemenis. Zoals mijn vader ook zegt in de film: als je kijkt naar ‘wat is een sekte’, dan werden 9 van de 10 boxen getikt. Maar waarom ik het een kerkelijke sekte noem, is omdat wat mij betreft een absolute grens wordt overgegaan als je opgelegd wordt om een keuze te maken tussen hen of je familie. Een vreemde, maar daar gangbare praktijk vanuit het leiderschap. Dat je onder dwang of manipulatie contact moet verbreken met familie of vrienden, dat is zo verschrikkelijk. Daar ontwricht je mensen totaal mee.  

Op mijn 24e ondervond ik dit dus aan den lijve, want ik werd door mijn eigen oom, samen met Ezra en mijn ouders, verstoten uit de sekte. Geëxcommuniceerd. Mijn hele wereld stortte in en ik verloor familie, vrienden… en toch ook mijn identiteit. Die afwijzing ging mijn leven bepalen en zorgde ervoor dat ik jarenlang vastzat in een zoektocht naar perfectionisme en acceptatie, terwijl ik mijn trauma wegduwde. Het was een zoektocht naar mijn ware identiteit, buiten de sekte. Ik kwam op keiharde wijze voor de vraag te staan die we onszelf eigenlijk allemaal moeten stellen op definiërende momenten in ons leven: wie ben ik nou eigenlijk? Zie daar dan maar eens een antwoord op te vinden. Ik ben blij dat ik een stukje van mijn reis hierin heb mogen vastleggen in Picture Perfect?.

Je bent niet je verleden, je hebt de kracht om nieuwe keuzes te maken.

Wat voor advies heb je voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten qua gevoel en/of situatie?
Het belangrijkste is om te beseffen dat je waarde niet wordt bepaald door de afwijzing van anderen. Je mag jezelf toestaan om pijn te voelen en het te verwerken, maar je hoeft je er niet door te laten definiëren. Zoek steun bij mensen die je accepteren zoals je bent, en neem de tijd om je eigen identiteit los van verwachtingen en dogma’s te ontdekken. Je bent niet je verleden, je hebt de kracht om nieuwe keuzes te maken.

Als je Picture Perfect? moet omschrijven in drie woorden, welke zouden dat zijn?
Kwetsbaar, veerkrachtig, eerlijk.

Wat had je totaal niet verwacht bij het maken van deze documentaire?
Je zou het misschien niet denken, maar voor mij waren bepaalde zaken zo ‘normaal’ in het leven, dat ik aanvankelijk niet had verwacht dat het maken van deze documentaire zoveel emoties zou losmaken. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij mensen om me heen. Het was best pittig om de confrontatie met mijn verleden aan te gaan, maar tegelijkertijd voelde het ook helend om het verhaal te delen. Toen de trailer van de film uit kwam ontplofte mijn DM-inbox al met zoveel hartverwarmende reacties, maar ook veel schrijnende verhalen. Verhalen van mensen die vreselijk leed hebben meegemaakt binnen de kerkelijke sekte waar ik uit vandaan kom, familieleden daaraan zijn kwijtgeraakt, of die nare ervaringen hebben met andere sektarische kerken of geloofsgemeenschappen. Maar ook verhalen van mensen die worstelen met het najagen van het perfecte plaatje in het leven. Toen besefte ik des te meer dat ik met het open en eerlijk delen van mijn persoonlijke verhaal een stem mag geven aan al deze mensen. Hoe kunnen we ons leed omzetten in kracht? Daar gaat mijn hart naar uit.

Het is oké om niet oké te zijn, en soms is dat juist het begin van genezing.

In het begin van de documentaire zien we een soort reality-tv opening, waarom heb je daarvoor gekozen?
Die opening was een bewuste keuze om de contrasten in mijn leven te laten zien. Aan de buitenkant lijkt alles perfect en dat is ook wat ik vaak liet zien op social media, alsof het een soort realityshow was. Maar na die oppervlakkige beelden duiken we dieper in mijn echte verhaal, de strijd die daarachter schuilgaat. Ik ben natuurlijk ook een regisseur die tv en film ademt. Ik vond het een creatieve vormtaal om in de opening van de film het thema van schijn versus werkelijkheid meteen duidelijk te maken. Het zaadje voor dit idee kwam overigens van mijn editor, de onvolprezen documentaire filmmaker Olivier S. Garcia (van o.a. In Between These Mountains, in 2024 genomineerd voor het Gouden Kalf ‘Beste Documentaire’ bij het NFF), mijn steun en toeverlaat in het montageproces van Picture Perfect?. Maar die reality-tv opening heeft het er overigens wel naar gemaakt dat sommige mensen mij vragen in mijn DM’s wanneer het eerste seizoen van ‘De Bigfields’ nou verschijnt op tv! Werkelijk waar, haha.

Wat hoop je dat je dochtertjes tegen je zullen zeggen wanneer ze oud genoeg zijn om de documentaire te zien?
Ik hoop dat ze zullen zien hoe belangrijk het is om jezelf te blijven, en dat het oké is om fouten te maken en kwetsbaar te zijn. Ik wil dat ze weten dat ze niet perfect hoeven te zijn en dat het delen van je emoties en struggles juist krachtig is. Als ze ooit in moeilijke situaties terechtkomen, hoop ik dat ze uit het verhaal van mij en hun moeder kunnen halen dat je altijd kunt blijven groeien, ongeacht waar je vandaan komt, en dat je verleden of die moeilijke tijden niet je toekomst hoeven te bepalen. Dat je kracht kunt halen uit het geloof, maar dan wel in vrijheid, en dat er altijd mensen om ze heen zullen staan die ze liefhebben, supporten en niet in de steek zullen laten. En zolang ik leef ben ik hun grootste supporter, want mijn kids betekenen alles voor mij. 

Is er nog iets wat je kwijt wilt?
Ik wil benadrukken dat dit niet alleen mijn verhaal is, maar een verhaal dat velen kunnen herkennen. Er zijn zoveel mensen die worstelen met het idee van perfectie, met afwijzing of met het loskomen van een moeilijke omgeving. Ik hoop dat Picture Perfect? een gesprek op gang brengt over mentale gezondheid, prestatiedruk en de realiteit achter sociale media. Het is oké om niet oké te zijn, en soms is dat juist het begin van genezing.

Picture Perfect? zie je hier