De producers van de succesvolle It-reboot brengen nu ook de horrorklassieker Child’s Play terug naar het witte doek. Maar ze hadden de demonische pop beter in de originele verpakking kunnen laten.

Iedere avond onder je bed kijken om er zeker van te zijn dat er geen enge levende pop onder ligt: het trauma dat ik in mijn jeugdjaren overhield na het zien van de allereerste Child’s Play. Dat weerhield mij er niet van de film later met vrienden nog een paar keer te kijken, om niet het enige watje te zijn die dat niet durfde. Om daarna dan natuurlijk weer angstig onder het bed te kijken… Enfin: Chucky en ik gaan way back. En van dat allereerste deel uit 1988 (er volgden nog zes in de Child’s Play-franchise) is er nu een remake. Een totaal overbodige.

Chucky 2.0

Aan de plot is weinig veranderd. Een moeder geeft haar eenzame zoontje een technologisch geavanceerde pop en holy shit: het speelgoedje blijkt een demonische seriemoordenaar. Alleen heeft deze toy een nieuwe merknaam (de Good Guy-pop is nu de Buddi van gigafabrikant Kaplan) én een digitale update: alle huishoudelijke apparaten van hetzelfde merk kunnen erop worden aangesloten. Een pop die dus in staat is om je televisie, speakers en thermostaat te bedienen… sowieso een slecht idee. Wanneer zoontje Andy erachter komt dat zijn Buddi Chucky de vriend van z’n moeder heeft vermoord, probeert hij tevergeefs z’n omgeving te waarschuwen. Drie keer raden: niemand wil hem geloven. Totdat het te laat is…

Mag wel enger

Voor iedereen die de oude Chucky niet kent zal dit nog best een vermakelijk verhaal zijn. Maar eng? Natuurlijk ben ik inmiddels ouder en wijzer en WEET ik dat er geen freaky poppen onder m’n bed kunnen zitten. Maar dat is niet de enige reden waarom deze gerecyclede versie van Child’s Play weinig kippenvel bezorgt. De megadosis voorspelbaarheid doet de spanning flink de das om. Wanneer je zelfs een jumpscare van mijlenver aan ziet komen, gaat er ergens iets niet goed. Het helpt ook niet dat de muziek telkens té duidelijk aangeeft wat je moet voelen: hier ontroering! Hier spanning! Hier wat comic relief…! Het is allemaal erg dik aangezet. En de pop zelf? Die heeft vooral een irritante kop en een nog irritantere zeikstem die eerder ergernis oproept dan rillingen.

‘Fucking millennials’

Wél eng aan de film zijn de vele onlogische en ongeloofwaardige wendingen. De manier waarop Chucky in een van de openingsscènes aan z’n demonische skills komt bijvoorbeeld. Het motief van de Vietnamese fabrieksarbeider die de pop saboteert is me totaal onduidelijk. Of neem de wijkagent, die een groepje hangjongeren for no reason uitscheldt voor ‘fucking millennials’. Ja, dat geeft je reboot meteen een hip en modern randje, alleen doen die jongeren niets ‘millennialerigs’. En wat er bij mij ook niet ingaat, is de eeuwigheid die het duurt voordat Andy z’n moeder overtuigt van de duistere kanten van z’n pop. Dat het eenzame jongetje na een eerste mes-incident nog naïef denkt z’n buddi Chucky te kunnen veranderen: oké. Maar de pop komt zelfs weg met de moord op de huiskat. Ja daaaag!

Lekker op (moord)dreef

Het is jammer dat de voorspelbaarheid en onlogica zoveel spanning uit het verhaal halen. Want als Chucky dan eenmaal echt op dreef is, vinden er een paar ‘sensationeel’ gruwelijke moorden plaats die wél werken. Denk: man valt door Chucky van een ladder, breekt beide benen, wordt versplinterd door de grasmaaier en verliest letterlijk z’n gezicht. Dat kaliber. En aan de cast, bestaande uit onder andere Aubrey Plaza (Parks and Recreation) en Brian Tyree Henry (Atlanta, Widows) ligt het ook niet. Maar het is al met al te weinig om te kunnen zeggen: nou nou, fijn dat ze die horrorklassieker een gelikte update hebben gegeven. Zonde van de moneys.
Leuker is dan het clipje dat Snoop Dogg opnam ter promotie van de film, check deze even. 

• Child's Play (2019)
• Horror
• Duur: 1u, 30min
• Regie: Lars Klevberg
• Cast: Aubrey Plaza, Gabriel Bateman, Brian Tyree Henry

• Deel