Is The Boston Strangler het kijken waard?
The Boston Strangler
Loretta McLaughlin wordt de eerste persoon die het verhaal van de Boston Strangler onthult. Zij en Jean Cole dagen het seksisme van de vroege jaren zestig uit om verslag te doen van de meest beruchte seriemoordenaar van de stad.
In 1963 publiceerden journalisten Jean Cole en Loretta McLaughlin een vierdelige serie over The Boston Strangler in de krant Record American (later de Boston Herald). De moordenaar dwaalde al een jaar door de straten van de stad en vermoordde alleenstaande vrouwen. Hij liet ze allemaal op eenzelfde manier achter, gewurgd en met een strik om hun nek. Vrouwen in de stad waren doodsbang: sommigen trokken weg, sommigen kochten speciale grendels voor de deur of gingen logeren bij vrienden.
Dit bizarre verhaal is nu opnieuw uitgebracht in een nieuwe Disney+ film geproduceerd door Ridley Scott, met Keira Knightley als verslaggever McLaughlin. Hoewel alle elementen aanwezig zijn voor een spannende true-crime film, houdt de film niet de hele tijd je aandacht vast.
Van broodroosters naar moorden
McLaughlin schrijft voor lifestyle, maar wil meer uitdaging nadat haar aan het begin van de film wordt gevraagd om een broodrooster te beoordelen. Wat een leven. De ervaren journalist Cole (gespeeld door de spectaculaire Carrie Coon) stemt ermee in om McLaughlin te helpen wanneer hun redacteur, Jack, besluit haar de kans te geven om moorden te rapporteren.
Vrouwenhaat in de 60’s
Omdat je kijkt vanuit het perspectief van McLaughlin zie je hoe ze de moordenaar achtervolgen maar ook hoe verschillende niveaus van vrouwenhaat en geweld in de samenleving zaten genesteld. Zijn onderliggende argument loopt door de film met grijstinten en wordt aan het einde nadrukkelijk gemaakt. "Je veilige kleine wereld is slechts een illusie", zegt een personage. "Mannen vermoorden vrouwen."
Wordt de Boston Strangler geromantiseerd?
De film heeft enige kritiek gekregen vanwege het presenteren van een overdreven opgeschoonde versie van de Boston Strangler-zaak: in de meeste moordscènes zie je alleen de moordenaar de vrouwen naderen, en later zie je hun slappe lichamen languit over hun bedden liggen, nu versierd met zijn handtekening - hun kousen gebonden in een strik om hun nek. Je krijgt geen bloederige details te zien van zijn daden.
Maar dit heeft geen slechte invloed op de film. Het is in elk geval beter en ambitieuzer dan het alternatief (we weten allemaal dat bloederige misdaad kijkers trekt), omdat het alle aandacht vestigt op de politie en het onderzoek van de journalisten. Hun verhaal was de moeite waard om op te focussen, maar het kon beter.
Cijfer: 6.5