Na veel rumoer en ophef rond de nieuwe serie die Euphoria’s regisseur Sam Levinson samen maakte met Abel Tesfaye en Reza Fahim, The Idol vanaf 5 juni elke week te zien op HBO Max. Het is nu aan jou als kijker om te beslissen of alle heise rondom de serie terecht is of dat het allemaal meevalt. Dat het een serie is waar we niet snel over uitgepraat zullen raken, is in ieder geval duidelijk.

Door: Valérie Hoffmann

Jocelyn (Lily-Rose Depp) is een prachtige, sensuele popster die iedereen begeert. Ze omarmt haar seksualiteit, wat haar helaas soms ook in vervelende situaties terecht laat komen. Ze mag dan uitstralen dat niks haar kan raken, maar wanneer een heftige foto van haar in de media is gekomen is dat wel anders. Om dit te vergeten besluit ze uit te gaan in de nieuwe club van Tedros (Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye). Wanneer de twee elkaar zien, spatten de vonken ervan af, het is meteen raak. Ze beginnen een ongewone, seksuele en romantische relatie die Jocelyn zou moeten helpen om zichzelf terug te vinden, dat is tenminste het idee...

Sex Sells

‘Stop trying to cock-block America’, is één van de eerste zinnen die wordt gezegd wanneer er getwijfeld wordt of Jocelyn te naakt en sexy wordt neergezet in een fotoshoot. Dit zou namelijk volledig Jocelyn haar eigen keus zijn en daar bovenop is dit waarom mensen naar haar willen blijven kijken. Er volgt een zogenaamd komische scène waarin een intimiteitscoördinator wordt opgesloten omdat hij de shoot tegenwerkt en waar vervolgens de mentale problemen van Jocelyn als sexy worden bestempeld.

Het eerste halfuur van de serie wordt er heel veel gepraat, maar weinig zinnigs gezegd. Het is vooral een achter elkaar gemonteerde reeks van Jocelyn in verschillende blote pakjes waar ze uitdagend de camera in kijkt. Op een gegeven moment vraagt de fotograaf haar om in een sexy pakje ‘kwetsbaar’ de camera in te kijken, waardoor we vervolgens een zwoele, maar huilende Jocelyn aanschouwen. Op zo een moment voelt het als kijker of je regelrecht meekijkt met de seksuele fantasieën van de regisseurs, met name omdat Abel Tesfaye zelf ook in de serie de rol speelt van iemand die fantaseert over Jocelyn. Dit voelt nogal awkward. 

Ongemakkelijk

Jocelyn als ultiem seksueel popje wordt doorgezet in de rest van de serie. Het wordt telkens goedgepraat onder het mom van dat het personage dit zelf heel graag wil, maar hiermee wordt de druk die ze ervaart om zo te blijven presteren een beetje weggelachen. Het seksuele van de serie ligt er zo dik bovenop, dat het soms bijna satire lijkt, maar er wordt zo serieus op gereageerd door de karakters dat het lijkt of regisseur Levinson het echt meent. Als kijker weet je ook niet meer goed wat je nou moet voelen.

De gesprekken waarin managers en boekers de seksuele uitspattingen van Jocelyn bespreken als iets bevrijdends en feministisch voelen zo geforceerd aan, dat je al snel afhaakt.. Het is duidelijk dat ze weg proberen te blijven van slutshaming, maar  je kan je afvragen of dit daarvoor de manier is.

Eerder beschreef een crew-member in the Rolling Stone, de sfeer op de set als volgt: ‘It was like any rape fantasy that any toxic man would have in the show and then the woman comes back for more because it makes her music better’

Dit lijkt ook een gepaste beschrijving hoe het eraan toegaat in de serie zelf, met name tijdens de sex-scènes. Ze zijn zo plotseling gewelddadig en hard, zonder enige vorm van communicatie hier over te hebben gehad vooraf, om over consent nog maar te zwijgen. Hier bovenop is het lied dat Jocelyn wil uitbrengen over het omarmen van haar seksualiteit van zo een belachelijk lage kwaliteit dat je je afvraagt of al het geweld nou echt gaat helpen om dit beter te maken.

Mooie productie

Naast alle kritiek op de seksualisering van vrouwen, is het wel een productie van hoge kwaliteit. Niet ten minste omdat er een stel ster-acteurs Rachel Sennott, Troye Sivan, Dan Levy en Suzanna Son in spelen. Opvallend is wel dat allen zwijgen over alle ophef rondom de serie.

Het camerawerk en het gebruik van lichten in de serie is betoverend om naar te kijken. The Idol krijgt het toch voor elkaar om je mee te nemen in het gevoel van elke scène, juist omdat ze allemaal zo een verschillende sfeer weten te vangen door alle visuele effecten. Als kijker kan je hierdoor soms een naar gevoel krijgen omdat het allemaal zo intens binnenkomt, maar misschien is dit exact wat Sam Levinson wilde overbrengen.

Al met al is the Idol een serie waar je vooral je eigen oordeel over moet gaan vellen. Kwalitatief is het qua productie gewoon een mooie serie, maar inhoudelijk en thematisch zijn er door de regisseurs wat twijfelachtige keuzes gemaakt. Dit is een serie waar iedere kijker zijn eigen mening op nahoudt. The Idol zal dan ook nog lang het gesprek zijn aan de keukentafel.

• Deel