Gouden Kalf-winnaar Nasrdin Dchar speelt een getraumatiseerde agent in de One Night Stand-film In Limbo. Hier vertelt hij alles over deze aangrijpende must see.

‘Een agent wordt ’s ochtends echt niet wakker met de gedachte: vandaag schiet ik iemand dood’

De rol van politieagent is je op het lijf geschreven!

Ja, die heb ik inderdaad al vaker mogen spelen (Infiltrant, De 12 van Oldenheim, red.). En ik moet bekennen dat ik eigenlijk met m’n management had afgesproken om niet nog een keer de rol van agent te spelen.

Wat deed je van gedachten veranderen?

Het script: ik was meteen verkocht. Het verhaal gaat namelijk niet zozeer om de rol van politieagent, maar meer om de mens erachter en zijn traumatische belevenis. Daarmee moest ik echt in het hoofd van mijn personage Oscar terechtkomen en dat maakte de rol uitdagend.

Kwam het personage daardoor misschien ook dichter bij jezelf?

Ik heb in mijn leven gelukkig nog nooit zoiets heftigs meegemaakt, dus Oscar stond zowel qua beroep als zijn mentale proces ver van me af. Ik moest dan ook veel research doen om zijn trauma te kunnen spelen; dat deed ik samen met de regisseur en co-schrijver Jim Süter. Ik zocht uit wat PTTS (posttraumatische stressstoornis) precies is en wat het met iemand kan doen, en ik sprak veel met agenten. Met die research en de ruime tijd die ik daarvoor had, kon ik me echt verdiepen in Oscar om hem body en gelaagdheid te geven.

Kun je je voorstellen dat deze film een andere blik op het politieberoep teweegbrengt?

Jazeker! Dit verhaal heeft in ieder geval mijn blik al veranderd: vaak als ik over een soortgelijk incident in de krant las, had ik snel een oordeel over het handelen van de politie. En ik koos dan al snel de kant van het slachtoffer. Terwijl een agent echt niet ’s ochtends wakker wordt met de gedachte: vandaag schiet ik iemand dood. Het trauma van een agent die zoiets meemaakt, wordt in dit soort situaties vaak onderbelicht.

De scène waarin Oscar zijn pijn hierover deelt met z’n vriendin is heel intens: hoe heb je je daarop voorbereid?

Dat is inderdaad een heel belangrijke scène in de film, maar ik heb me daar niet speciaal op voorbereid. We hebben de scène ook niet gerepeteerd, maar er vooral veel over gesproken: hoe gaan we de scène in en hoe eindigen we? Ik keek er in alle eerlijkheid erg naar uit om dit moment te spelen.

Hoe kwam dat?

Omdat het misschien wel de enige scène is waar alles er even uit mag, alle emoties. Er is ook goed over nagedacht op welk moment we hem zouden draaien: pas aan het einde van de draaiperiode. En we namen er extra veel tijd voor.

Dan ook een bekentenis van mijn kant: ik werd er helemaal stil van. Was dat ook de reactie op de set?

Waar Jim bij alle scènes heel goed wist wat hij wilde zien, was hij dat bij dit moment even helemaal kwijt. Het ontroerde mij dat hij later op de dag naar mij en m’n tegenspeelster Charlie (Chan Dagelet, red.) toekwam om z’n excuses aan te bieden. We moesten de scène namelijk een stuk of zestien keer overdoen. En ik kan je vertellen: we waren daarna aardig gesloopt! Aan de andere kant vind ik dit soort momenten ook mooi, want het siert het proces. Soms moet je door diepe dalen om tot hoge hoogtes te komen.

Konden jullie ondanks de intensiteit ook een beetje lachen op de set en genieten van het Griekse vakantieoord waar jullie
draaiden?

Ik heb werkelijk een toptijd gehad en we hebben veel gelachen. De boel relativeren is ook belangrijk met dit soort projecten, dus we hebben ’s avonds veel gepokerd haha! Het werken aan deze film doet me wat dat betreft erg denken aan Rabat: samen met een groep mensen een film maken in het buitenland. Het is dan heel fijn als er een goede klik is, ook met de Griekse crew. Die klik zorgt er namelijk voor dat je net iets meer geeft, je net wat langer door kan en dat je elkaar vertrouwt en in elkaar gelooft.

In Limbo beleeft z'n première op het Nederlands Film Festival en wordt uitgezonden op NPO 3: nice!

Eindelijk kunnen we hem aan het publiek laten zien. Ik ben supertrots op de film en iedereen die eraan heeft meegewerkt. Ik denk dat we er alles uit hebben gehaald en er zijn mooie vriendschappen ontstaan. Eén ding weet ik zeker: met Jim Süter en Derk-Jan Warrink (de producent) ben ik nog lang niet klaar. In Limbo was nog maar het begin.

• Deel