Oscarwinnaar Danny Boyle komt ruim twintig jaar na zijn originele apocalypse-film met 28 Years Later. Dit keer vragen hij en schrijver Alex Garland zich af wat er gebeurt als je je - temidden van een strijd om leven en dood - neerlegt bij de dood?

Door: Loeke de Waal

Het is 28 jaar nadat het ‘woede’-virus lekte uit een laboratorium voor biologische wapens in de eerste film; 28 Days Later (2002). Het Verenigd Koninkrijk leeft nog steeds in een streng gehandhaafde quarantaine en daarin hebben sommigen een bestaan opgebouwd tussen de geïnfecteerden. Één van die overlevende groepen woont op een klein eiland dat maar via één zwaarbewaakte overgang bereikbaar is vanaf het vasteland. Dan verlaten Jamie (Aaron Taylor-Johnson) en zijn 12 jaar oude zoon Spike (Alfie Williams) het eiland; het is tijd dat hij ziet hoe de rest van de wereld eruitziet. En zijn vader is vooral op zoek naar zijn zoons ‘first kill’, want dat is wat een held maakt. Maar de trip naar het vasteland stelt Spike ook bloot aan een nieuwe wereld.

Alles op een iPhone!

28 Years Later is de derde film in een reeks. 28 Days Later kwam in 2002 uit, 28 Weeks Later in 2007 en bijna twintig jaar later zijn we hier. Maar er komt alleen een serie van een film, als je eerste revolutionair was. 28 Days Later brak met de conventies van het zombiegenre - omdat het onder andere ging over het leven ná een ramp en dat zombies niet de engste monsters zijn - en lanceerde een digitale revolutie in het film maken, want alles werd gedraaid op digitale camera’s. En voor deze film werkte Boyle uitsluitend met iPhones!

Het resultaat bewijst dat een goede film niet per se de meest vernuftige technieken nodig heeft. Maar wel een goed verhaal, mooie locaties, goed uitgekozen composities en goede acteurs. En vooral dat laatste is het geval. Aaron Taylor-Johnson is de ongeduldige en te harde vader, Jodie Comer speelt de liefdevolle moeder met haar eigen demonen en Ralph Fiennes lijkt op het eerste gezicht een gestoorde dokter, maar blijkt zich al 28 jaar aan een nobele zaak toe te leggen: het eren van álle doden. Maar 28 Years Later is de film van de jonge Alfie Williams en zijn Spike. Ja, hij is omringd door grote sterren, zelfs de poster heeft Fiennes, Taylor-Johnson en Comer als trio voorop gezet, maar hij is de echte ster.

Zonder zijn toewijding aan een jongen die zijn eigen plek op de wereld probeert te veroveren zonder te verharden naar de mensen die hij liefheeft, was er geen 28 Years Later. Het maakt van de film een vreemde coming-of-age in een zombiefilm. Een combinatie die je niet vaak tegenkomt. Maar het past, want van moeten overleven wordt je te vroeg volwassen en als je de ruimte niet krijgt ergens even op adem te komen, zal dat alles zijn wat je kent.

Vergeet niet te leven

Als hij ontdekt dat er op het vasteland een dokter rondstruint, besluit hij in het geheim zijn moeder van het veilige eiland te trekken. Ze is ziek, maar niemand weet - of wil hem vertellen - wat er precies met haar aan de hand is. Maar hij weet wel: haar dood is niet ver. Eer de doden en “Memento Mori”, leert die dokter (Ralph Fiennes) hem vervolgens, “vergeet niet dat je zult sterven”. Want nu is hij nog bang voor de dood, die van hemzelf en zijn moeder. Pas wanneer hij dat kan loslaten, kun hij echt gaan leven, lijkt 28 Years Later te willen zeggen. 

Het levert tegen het einde van de film een prachtige, emotionele scène op die het tempo van de film helemaal terugdraait. Even geen razende geïnfecteerden, geen pijlen door schedels en rondspattend bloed. Uit de zombiewereld zit je weer even in de menselijke wereld.

En dat is wat 28 Years Later sterk maakt. Het laat namelijk af en toe medisch wat te wensen over - brand een lichaam echt zo snel? Waarom is geïnfecteerd bloed tijdens een bevalling niet erg? - maar het behoudt continue haar hart. Opgroeien in een zombiewereld is niet niks, maar je menselijkheid verliezen is nog veel erger.

• 28 Years Later (2025)
• Cijfer: 8
• Thriller
• Duur: 1u, 55min
• Regie: Danny Boyle
• Cast: Aaron Taylor-Johnson, Ralph Fiennes, Jodie Comer, Alfie Williams, Jack O’Connell

• Deel