Deze week bespreekt André Nientied Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children van Tim Burton en de Gouden Kalveren.

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children
Regisseur Tim Burton heeft altijd een zeer herkenbare stijl gehad, van Beetlejuice tot Batman en van Sleepy Hollow tot Dark Shadows. Zelfs die enkele keer dat Johnny Depp níet meedeed – Big Fish, Big Eyes – was de signatuur van Burton duidelijk terug te vinden in de aankleding van het vaak bizarre gegeven.

Met Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children is Burton weer op de terugweg.

De laatste jaren was Burton echter niet meer in topvorm. Alice in Wonderland (2010) was weliswaar zijn grootste kassucces (wereldwijd ruim 1 miljard dollar box office) maar zeker niet zijn beste film. En Dark Shadows (2012) en Big Eyes (2014) werden ook zuinig ontvangen, zowel door de critici als door het publiek.

Maar met Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children is Burton weer op de terugweg als dé regisseur van excentrieke personages en bizarre zaken. Al begint de film, gebaseerd op de boeken van Ransom Riggs, nogal gewoontjes in hedendaags Florida. Daar woont Jake (Asa Butterfield), een buitenbeentje dat alleen bij zijn excentrieke opa Abe (Terence Stamp) aansluiting vindt. Wanneer deze verwarde grijsaard bij zijn huis wordt vermoord is Jake volkomen overstuur, vooral omdat hij de dader – een monster?! – heeft zien wegglippen. Opa fluistert Jake met zijn laatste ademtocht nog iets toe over een eiland bij Wales en sterft dan in Jake’s armen.

Van zonnig Florida naar mistig Wales
Zijn ouders nemen de getraumatiseerde Jake mee naar een psychiater die hen aanraadt het eiland in Wales te bezoeken, in het kader van de traumaverwerking. Dus verruilt Jake met zijn naïeve vader (Chris O’Dowd) het felverlichte Florida tijdelijk voor het mistige Wales – waarmee we dan eindelijk het Burton-universum betreden. Want van Florida in het volle licht moet de regisseur het niet hebben: zijn films gedijen immers het best in Dark Shadows.

Het Burton-universum is helemaal compleet wanneer Jake via een ‘tijdgat’ in een grot in 1943 belandt, bij het bijzondere kindertehuis uit de titel. Daar zorgt Miss Peregrine (Eva Green) voor haar ‘peculiar’ kinderen, die in een X-Men film ongetwijfeld mutanten genoemd zouden worden. Een meisje kan vuur met haar handen aanmaken, een jongen is onzichtbaar en de elfachtige Emma (Ella Purnell) is zo licht dat ze loden schoenen moet dragen om niet weg te vliegen.

Subtiele verwijzingen
Het is vooral een feest der herkenning omdat Burton subtiel naar zijn eigen films verwijst: van Edward Scissorhands (de in fraaie vormen geknipte heggen) tot Big Fish (stilzetten van de tijd, een elfachtig meisje waar de hoofdpersoon verliefd op wordt). Maar ook Burtons inspiratiebronnen komen aan bod, zoals de stop motion scènes uit Jason and the Argonauts van pionier Ray Harryhausen in een gevecht met skeletten.

Ondanks al die verwijzingen heeft Miss Peregrine een geheel eigen sprookjesachtige sfeer, met af en toe een goed getimed schrikeffect. Eigenlijk is het jammer dat de trailer veel verrassingen in het verhaal al weggeeft, dus als je toch al van plan was naar Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children te gaan zou ik de trailer dit keer ongezien laten.

Gouden Kalveren Gala
Het Nederlands Film Festival bereikte haar hoogtepunt met de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Kalveren, de Nederlandse filmprijzen.  Dit jaar was de presentatie in handen van Herman van der Zandt en Eva Cleven. Bekijk dit spectaculaire spektakel nog eens terug om het succes van de Nedercinema te vieren.

• Deel