Na House of Gucci duikt topacteur Adam Driver opnieuw in de huid van een bekende Italiaan: ex-coureur en autofabrikant Enzo Ferrari. De film is misschien niet zo snel als je zou verwachten bij een verhaal vol raceauto’s, maar wel de moeite waard. Lees hier waarom.

Het Gucci-avontuur moet Adam Driver goed zijn bevallen, want hij rolt met z’n soort-van-Italiaans-Engelse accent moeiteloos door naar een biopic over een andere beroemde Italiaanse baas. De film speelt zich af rond de zomer van 1957 wanneer de voormalig raceheld Enzo Ferrari worstelt met een bijna failliet autobedrijf en een failliet huwelijk. Hij en z’n vrouw Laura (Penelope Cruz) rouwen nog om de dood van hun overleden zoon, maar kunnen door Enzo’s vele affaires al lang niet meer door één deur. Dat Enzo op een ander adres inmiddels gezinnetje speelt met een andere vrouw en buitenechtelijke zoon maakt de sfeer er niet beter op. Career-wise heeft Enzo vooral last van concurrent Maserati en een gebrek aan autoverkopen om races te financieren. Het winnen van de beroemde Mille Miglia (een race van zo’n 1500 kilometer door Italië) kan Ferrari van de ondergang redden. Maar dat is natuurlijk niet zomaar even gefixed (mede doordat de verbitterde Laura de helft van het bedrijf in handen heeft) en zoals we later zullen zien ook niet zonder dodelijk gevaar.

Vintage Ferrari’s door Italië: mooi én dodelijk

Een hoop chaos, financiële en persoonlijke spanningen dus terwijl Enzo en z’n racers (waaronder Patrick ‘McDreamy’ Dempsey) zich voorbereiden op die beruchte Mille Miglia. Het levert een interessant verhaal op over een man die zich ondanks alles vastberaden en genadeloos (alles maar dan ook alles voor de winst) stort op een belangrijke wedstrijd. En die wedstrijd levert op zijn beurt weer adembenemende beelden én geluiden op van old school rode Ferrari’s die zonder de computers en brandwerende pakken door de schitterende Italiaanse heuvels en kleine stadjes scheuren. No offense, maar het is een charmanter beeld dan een Zandvoort-circuit vol dronken Formule 1-fans. Al doet een vreselijk dodelijk ongeluk waarbij een Ferrari-coureur, vier volwassenen toeschouwers én vijf kinderen omkomen wel beseffen dat zo’n modern circuit en veiligheidsmaatregelen zo hun voordelen hebben. Een heftig (en waargebeurd) moment in de film waar je even stil van wordt.

Eerder een Americano dan een Espresso

Over adembenemende beelden gesproken: dat geldt ook voor de film in z’n geheel. Regisseur Michael Mann transporteert je volledig naar het Italië van de jaren vijftig vol mooie maatpakken, elegante jurken, espressootjes bij de barbershop… die vibe. En hoofdrolspelers Driver en Cruz boeien ondanks de twijfelachtige accenten in elke scène: hij in z’n stoïcijnse emotie-onderdrukkende houding, zij in haar verdriet en vuur. Datzelfde kan alleen niet worden gezegd over alle andere personages (de coureurs bijvoorbeeld) die zo fragmentarisch in de film verschijnen dat je met niemand meeleeft of voor root. Verwacht ook geen snelle film bomvol snelle races, want dan krijg je een ingetogen Americano in plaats van je gehoopte Espresso. Ferrari is, op een paar spectaculaire auto-scènes na, een slowburner die vooral de focus legt op de keerzijde van Enzo’s meedogenloze drive om te winnen en het gedoe rondom z’n twee vrouwen. Dat is nergens saai, integendeel zelfs. Alleen voor de pedal-to-the-metal-adrenalinejunk misschien een tikkeltje onbevredigend. Wees voorbereid.

• Ferrari (2023)
• Cijfer: 8
• Biografie, drama
• Duur: 2h, 10min
• Regie: Michael Mann
• Cast: Adam Driver, Penélope Cruz, Shailene Woodley, Jack O’Connell, Patrick Dempsey, Gabriel Leone, Sarah Gadon

• Deel