Mooi al die ophef rondom UEFA en z'n verbod op regenboogkleuren. Maar ondertussen is uit de kast komen als gay profvoetballer anno nu nog steeds een ding. Ook hier. De prachtige must see Mario laat zien welke gevolgen dat heeft voor twee spelers die verliefd worden op elkaar.

‘You can’t be in the same team and fuck.’ ‘No drugs, sex with minors and gay stuff.’ ‘Being gay is not good for your market value or the club’s return on investment.’ Tja, als clubs en zaakwaarnemers met dit soort uitspraken smijten, dan kun je je wel voorstellen dat de Nederlandse Eredivisie 18 clubs telt met niet één voetbalspeler die openlijk gay is. Niet één… En dat het bericht over de coming out van de Amerikaanse NFL-speler Carl Nassib wereldnieuws wordt, geeft maar weer aan hoe armoedig het wereldwijd (en in de topcompetities van andere sporten) nog altijd gesteld is met homofobie in de sportwereld.

Je carrière of de liefde?

In de nieuwe film van de Zwitserse regisseur Marcel Gisler zijn het profvoetballers Mario (Max Hubacher) en Leon (Aaron Altaras) die dit homofobe 'conservatisme' voor hun kiezen krijgen. Ze spelen voor hetzelfde team, delen een appartement en worden verliefd. Maar die verliefdheid komt niet heel handig uit: niet voor het imago van hun club en niet voor hun mogelijke transfers naar het eerste elftal van Hamburg. Hoewel hun clubbazen en zaakwaarnemers beweren niet homofoob te zijn (‘nee, tuuuurlijk zijn we niet anti-homo’), maken ze weinig subtiel duidelijk dat openlijk homo zijn geen optie is. Want weg is je marktwaarde. De voetballers moeten zich dus maar in het openbaar met chicks gaan vertonen om de heteroschijn op te houden. En daarmee staan Mario en Leon voor een onmogelijk dilemma: kiezen ze voor hun veelbelovende carrières of kiezen ze voor elkaar?

Net echt

Mario draait niet zozeer om voetballers die struggelen met hun geaardheid, maar om de homofobe voetbalwereld en het clubbeleid dat daaruit voortvloeit. En Gisler maakt dat samen met hoofdrolspelers Hubacher en Altaras aangrijpend invoelbaar. De regisseur blijft weg van een groots en melodramatisch verhaal vol grote glamourclubs, snelle auto’s, paparazzi-toestanden en tearjerkende strijkkwartetten. In plaats daarvan kiest hij voor een provinciaal decor met een kleine, integere vertelling waardoor je Mario haast ervaart als een documentaire met echte mensen. Het subtiele spel van Hubacher en Altaras draagt daar mooi aan bij en de kracht van hun vertolking zit ‘m met name in wat ze níét zeggen. Mario oogt qua decors soms overigens vrij gedateerd, maar illustreert daarmee treffend de ergerlijk conservatieve houding van de voetbalwereld.

Meer dan alleen een film

Hoewel het Zwitserse drama met zijn sterke scenario en spel veel indruk maakt, is hij met twee uur net iets te lang. Op de eerste kus tussen de twee geliefden laat Gisler ons gerust een half uur wachten. En de verhaallijn over Mario’s bff had korter gekund, hoe lief en supportive deze lieve meid ook is. Maar buiten dat is Mario een mooie, tragische en belangrijke film waarvan ik hoop dat veel mensen hem zullen zien. En dat zich in dat publiek iemand bevindt die - geïnspireerd door dit drama - een verschil in zijn of haar eigen leven durft te maken. Of beter nog: die hopeloos gedateerde voetbalwereld.

Mario is te zien op Vitamine Cineville en Cinemember.

• Mario (2018)
• Drama
• Duur: 2h, 4min
• Regie: Marcel Gisler
• Cast: Max Hubacher, Aaron Altaras

• Deel