Severance: wat als je je tijdens kantooruren niks meer kunt herinneren over je privéleven?
Severance
Een unheimisch, onheilspellend drama over een mysterieus bedrijf dat door een ingenieuze ingreep het werk- en het privégeheugen van haar werknemers weet te scheiden.
Severance is een kunstwerk en kunst hoef je niet per se (helemaal) te begrijpen om het mooi te vinden. Gelukkig maar, want je vraagt je zo nu en dan echt af waar je in hemelsnaam naar zit te kijken.
Geniet jij ook altijd minder van de laatste dagen van je vakantie,
omdat je weet dat er op je werk een inbox vol zaaddodende e-mails op je
staat te wachten? Heb je er op het werk wel eens één grote puinhoop van
gemaakt, omdat je in gedachten nog bij die stomende nacht met een
scharrel van Tinder was? Ja? Wat nou als daar een oplossing voor was?
Wat nou als je buiten kantooruren geen flauw benul had wat er op je werk
plaatsvond, zelfs niet wat je eigen werkzaamheden daar zijn? En wat nou
als je je – eenmaal achter je bureau – niet eens meer kon herinneren of
er thuis een familie op je zit te wachten of dat je door het leven gaat
als een verstokte vrijgezel? Hoe bizar zou dat zijn?! De Apple TV+ Original
Severance laat zien hoe dat er in de praktijk ongeveer uit zou zien en
het is nog bizarder dan je op voorhand waarschijnlijk zou verwachten.
Wat er zich bij Lumon Industries afspeelt, daar lusten de honden geen brood van.
Werkgevangenis
Bij het mysterieuze bedrijf Lumon Industries hebben ze de gezonde balans tussen werk en privé hoog in het vaandel. Althans, zo verkopen ze het aan de buitenwacht. Via een ingenieuze ingreep kunnen ze het werk- en het privégeheugen van hun werknemers van elkaar scheiden, waardoor de twee elkaar nooit meer in de weg hoeven te zitten. Medewerkers kunnen dus voortaan vrolijk en ongestoord Excel-sheets vullen, terwijl thuis hun geliefde labrador Bello op sterven ligt. Hoe handig is dat?! Ook Mark heeft Lumon Industries toestemming gegeven om in zijn hoofd te wroeten. Jarenlang strijdt hij mee voor de titel van medewerker van de maand, totdat hij begint in te zien dat hij onbedoeld in een soort werkgevangenis terechtgekomen is. Immers, hoe slecht de werkomstandigheden bij Lumon ook zijn, zijn ‘privé-ik’ zal iedere ochtend weer naar kantoor rijden, omdat hij geen herinneringen heeft aan wat er zich allemaal op de werkvloer heeft afgespeeld. En geloof me, wat er zich daar afspeelt, daar lusten de honden geen brood van.
Je begrijpt er de helft van de tijd geen reet van, maar dat doet niks af aan de schoonheid.
Kunst
Waarschijnlijk is Severance het resultaat van een regisseur die op de set de hele tijd liep te schreeuwen dat hier niet aan een serie, maar aan hogere kunst werd gewerkt. Die regisseur is Ben Stiller en ik denk dat het veilig is om te stellen dat hij in zijn opzet geslaagd is. Severance is een nogal vervreemdend kunststukje met shots die zo – met een mooie lijst er omheen – bij het Boijmans Van Beuningen aan de muur zouden kunnen hangen. Zo is dit al de tweede serie waarmee Ben Stiller bewijst zoveel meer te zijn dan de tragische sukkel die we kennen van films als Meet The Fockers, Zoolander en There’s Something About Mary. Vier jaar geleden maakte hij al indruk met Escape At Dannemora – een soort waargebeurde Prison Break – en nu is er het eveneens fascinerende Severance. Een unheimisch, onheilspellend drama dat visueel niet onderdoet voor series als Fargo en Homecoming en qua hersenkrakerij moeiteloos mee kan in het rijtje Mr Robot, Legion, DEVS en Maniac. Het is zo’n serie waarbij je na de laatste aflevering meteen naar YouTube gaat om daar uitgelegd te krijgen waar je nou in hemelsnaam naar hebt zitten kijken. Maar zo gaat dat nou eenmaal met goede kunst, je begrijpt er de helft van de tijd geen reet van, maar dat doet niks af aan de schoonheid. Daarnaast beschikt Severance ook over precies de juiste hoeveelheid weirdness en awkwardness. Je weet wel, precies genoeg om te intrigeren, maar ook weer niet zoveel dat het volledig vervreemd en afstoot. Het enige wat afstoot is de hemeltergende traagheid waarmee het verhaal zich voltrekt. Voor je gevoel zit de vaart er tijdens de laatste aflevering pas echt lekker in en dan is het opeens afgelopen. Reikhalzend uitkijken naar het tweede seizoen dan maar.
- Apple TV+ (2022)
- Niet altijd even toegankelijke kunst verkleed als serie
- 50 minuten per aflevering