We Own This City: The Wire 2.0?
We Own This City
David Simon - het meesterbrein achter The Wire - keert terug in Baltimore voor een nieuwe ronde corruptie, intimidatie en excessief geweld.
David Simon - het meesterbrein achter The Wire - keert terug in Baltimore en vertelt het verhaal van een door en door corrupte politie-eenheid.
David Simon is de hofleverancier van HBO. Al sinds de jaren ’90 dropt de geëngageerde televisiemaker onvervalste meesterwerken als The Corner, Treme, The Deuce, The Plot Against America en – natuurlijk – The Wire.
Die laatste wordt door velen – wat mij betreft volledig terecht –
gezien als de beste serie ooit gemaakt. Een ongepolijste misdaadserie
die inzoomt op een door moord, drugs, corruptie en afpersing geteisterd
Baltimore. Een Baltimore waar de scheidslijn tussen goed en kwaad soms
maar moeilijk te ontdekken valt. Nu – bijna vijftien jaar na de laatste
aflevering van The Wire – gaat Simon met We Own This City terug naar de
stad waar(mee) hij zoveel furore maakte. Maar wat heeft hij deze keer
voor ons in petto? En mogen we deze nieuwste van HBO stiekem gewoon een
officieuze The Wire spin-off noemen?
Niks was de Gun Trace Task Force te gortig.
Wetteloze agenten
Deze keer maakt Simon werk van het non-fictie boek We Own This City: A True Story Of Crime, Cops & Corruption van onderzoeksjournalist Justin Fenton. Hij schreef over de rechtszaak tegen acht leden van de Gun Trace Task Force, een speciale eenheid die zich volledig richtte op de war on drugs. Het bleek een team van wetteloze agenten – veelal worstelend met een hardnekkig godcomplex – die het schoonvegen van de straten van Baltimore schaamteloos combineerden met het vullen van de eigen zakken. Naast hun badge, pistool en handboeien ging er namelijk ook altijd een strijkstok mee waar een flink gedeelte van het in beslag genomen geld aan kon blijven plakken. Excessief geweld, etnisch profileren, corruptie en intimidatie, niks was de Gun Trace Task Force te gortig. Lange tijd konden ze – onder toeziend oog van de lokale politietop – ongestraft hun gang gaan, totdat hun wandaden zelfs de burelen van het ministerie van Justitie bereikten. De Grapperhaus van dienst stuurde zijn beste Sherlocks richting de westkust en de rest is – zoals ze zeggen – geschiedenis.
Bij vlagen kun je ruiken aan die vibe die The Wire zo geweldig maakte.
Like it. Don’t love it
Om maar meteen met mijn oordeel over We Own This City in huis te vallen: I like it – een soort van – but I don’t love it. Het is lekker om voor even terug te zijn in de straten van Baltimore – en bij vlagen kun je ook echt ruiken aan die vibe die The Wire zo geweldig maakte – maar het is allemaal wat aan de droge kant. Het mist saus. Het ontbeert actie, spanning en personages die onder je huid kruipen. Figuren als Bubbles, Omar Little, Stringer Bell en Bunk Moreland. Karakters die je een aai over hun bol wil geven of juist hartstochtelijk wil haten en verafschuwen. Simon doet ook weinig om de achtergronden en beweegredenen van de leden van de Gun Trace Task Force verder uit te diepen en daardoor blijft het allemaal vrij eendimensionaal. Alleen de doopceel van sergeant Wayne Jenkins – gespeeld door Jon ‘The Punisher‘ Bernthal – wordt enigszins gelicht, maar laat Bernthal nou net een acteur zijn waar ik persoonlijk totaal niet van warmloop. We Own This City heeft weinig opsmuk en is zo nu en dan borderline saaiig. Het doet wat dat betreft denken aan Show Me A Hero, die andere serie van David Simon die langzaam verstrikt raakte in zijn eigen breedvoerige (politieke) protocollen en processen. Simon’s terugkeer in Baltimore is zoals Michael Jordan zijn NBA-comeback bij de Washington Wizards: we keken er reikhalzend naar uit, het was leuk zolang het duurde, maar uiteindelijk viel het allemaal toch een beetje tegen. Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om een seriegrootheid als David Simon op te schepen met minder dan een 7, al zou dat misschien wel moeten.
HBO