Wie bij Winnie de Pooh denkt aan een grote gele knuffelbeer die het liefst de hele dag honing eet en samen met zijn vriendjes speelt, komt na het zien van Winnie the Pooh: Blood and Honey bedrogen uit. Poeh-beer keert namelijk terug in een nieuw jasje, en wel die van een wraak beluste kannibaal.

Door Gwyneth Sleutel

De afgelopen weken maakt Winnie The Pooh: Blood and Honey flink wat los. Gemaakt met een minimaal budget, wist de film hordes bezoekers naar de bioscoop te trekken. Alleen al in het openingsweekend behaalde de film in Mexico meer dan één miljoen. Zoals dat gaat werd er onmiddellijk een tweede deel aangekondigd en de regisseur (Rhys Frake-Waterfield) heeft plannen ook horrorversies te maken van jeugdfilmklassiekers met Peter Pan en Bambi in de hoofdrol.

Het is even schrikken om te zien hoe de schattige jeugdhelden Poeh-beer en Knorretje ineens niet zo schattig en vriendelijk zijn. In Winnie The Pooh: Blood and Honey is Janneman Robinson volwassen geworden. Waar hij als kleine jongen goed voor zijn Winnie clan (bestaande uit Winnie, Knorretje, Tijgetje, Kanga, Roe en Konijn) zorgde, heeft hij hen als volwassene verwaarloosd. Poeh en zijn kornuiten verhongerden en moesten overgaan tot drastische maatregelen, wat een van hun vriendjes de kop heeft gekost. Verbitterd door hun eigen daad sloten Poeh en Knorretje een zwijgplicht, waarna ze er al moordend op uit trekken. Wraak willen ze (op Janneman en de gehele mensheid) en eten zullen ze, maar met alleen een honingpot nemen ze geen genoegen meer.

Het uitgangspunt in de film is helder en in de kern zou het een verhaal kunnen worden dat gaat over universele thema’s als een vergane vriendschap, broederschap en volwassenwording. Helaas komt het plot niet heel veel verder dan het gegeven en worden ook de thema’s minimaal uitgewerkt. Hierdoor is Winnie The Pooh: Blood and Honey niet heel veel meer dan een vrij platte slasher film dat voornamelijk gaat over de wraaktocht van Poeh en Knorretje. Elke moord is een klein eventje, waarvan de een nog bloederiger is dan de andere.

Naast het plot blijven ook de personages minimaal uitgewerkt. Niet dat de originele Poeh-beer nou zo’n sterke drijfveer had, (want laten we eerlijk zijn, veel meer dan een beetje honing vreten deed hij vaak niet) maar in het uitgangspunt van deze film had een mooie kans gelegen iets dieper het drama van Poeh en Janneman in te duiken. Want waar zit precies die pijn van Poeh dat hij verlaten is? En waar zitten Jannemans worstelingen met het volwassen leven en hoe is het voor hem de teleurstelling bij zijn voormalige beste vriend te zien? Hoewel er in de film hintjes worden gegeven van twijfel en pijn bij Winnie, blijft het lastig door zijn altijd glimlachende masker heen te prikken en bij hem naar binnen te kijken.

Voordat de film werd gereleased was er veel aandacht voor het lage budget waarmee de film geproduceerd is. En hoewel het low-budget gehalte ervan af spat (Winnie de Pooh en Knorretje zijn overduidelijk acteurs in pak, de belichting is minimaal en het acteerwerk is belabberd) is het te waarderen dat de makers deze productie met dit budget hebben aangedurfd. Uit de hele film voel je namelijk wel het enthousiasme, de overgave en het plezier om Winnie als moordlustige kannibaal zo goed mogelijk neer te zetten. En dat is precies waar wellicht ook de charme van de film zit.

Voor een goed staaltje acteerwerk, ijzersterke personages en een waterdicht plot moet je niet naar Winnie The Pooh: Blood and Honey. Voor een nostalgische trip down memory lane ook niet. Maar als je een avondje lekker onderuitgezakt op de bank wil zitten met een grote bak popcorn en vooral niet al te moeilijk vermaak, dan is deze film mogelijk een goede overweging.

Cijfer: 4,0

• Deel