In de derde aflevering van Tafel voor twee zagen we Indy, die haar moeder Desiree had uitgenodigd om haar te vertellen dat het oké is als ze gaat. Hoe hebben ze alles ervaren? En hoe gaat het nu met ze?

Indy, waarom besloot je deel te nemen aan Tafel voor twee?
Ik zag de reclame voorbijkomen en ik dacht gelijk aan mama. Het leek mij een mooie manier om haar in het zonnetje te zetten.

Waarom voelde het als het juiste moment om dit te doen?
Op deze manier konden we nog een leuke dag samen hebben. Zeker nu, met corona, is samen leuke dingen doen moeilijker en dit was toch iets speciaals.

Desiree, had je enig idee wie je had uitgenodigd?
Toen ik hoorde dat ik was uitgenodigd dacht ik eigenlijk meteen aan Indy, alleen gebeurde er daarna een paar dingen waardoor ik dacht: ze kan het niet zijn. Dan had ik de redactie gesproken en die zeiden dan: "we hebben net de tegenpartij gesproken". Indy zat dan al die tijd naast mij! Daardoor viel ze voor mij af. Toen ben ik andere mensen gaan verdenken. Verschillende vrienden van mij stonden bijvoorbeeld hoog op het lijstje.

Indy, heb jij je voorbereid op het gesprek?
Eigenlijk dacht ik op de dag zelf pas: oh, misschien moet ik iets klaar hebben liggen. Ik had wel bedacht wat ik wilde zeggen, namelijk dat ik van haar hou en dat als ze zou komen te overlijden, het oké is.

Desiree, wat dacht je toen je Indy binnen zag lopen?
Het was heel emotioneel. Het is toch je kind.

Wat heeft het diner voor jullie gebracht?
Desiree: Dat Indy zei dat ze van mij hield en dat ik haar bedankte dat ik haar mama ben. Indy zei dat ze er vrede mee had als ik zou overlijden, dit deed mij wel wat. Het gaf rust. Indy was degene die vanaf het begin zei: "Ik kan niet zonder mijn mama". Nu had ik zoiets van: ik kan haar met een gerust hart achterlaten.
Indy: Het was wel zwaar, omdat het een onderwerp is waar je normaal liever niet over praat. Juist omdat het zo zwaar is.

Desiree, hoe gaat het nu met je?
Op dit moment heb ik 24/7 zorg nodig. Tijdens de opnames nog niet, toen kon ik nog gewoon mijn eigen ontbijtje maken en naar het toilet ‘s nachts. Nu kan ik niet meer zonder rollator lopen en ben ik wel echt helemaal afhankelijk. Omdat wij net over de grens van Duitsland wonen en euthanasie in Duitsland verboden is, wordt het heel erg tegengehouden. Er is nu een arts van een hospice in Nederland die zich hard maakt om al mijn gegevens te krijgen. Zomaar een spuitje geven kan niet, want hij moet wel kunnen verantwoorden dat het echt een uitzichtloze situatie is. Hoelang het nog gaat duren durf ik niet te zeggen. Ondanks heel veel pijn en dat je het af en toe echt niet meer ziet zitten, verleg je wel grenzen voor je kinderen en je gezin. Dan denk je: die pijn kan ik ook nog wel even aan, dan maar een pijnstiller extra en we komen de dag weer door. Je neemt elke keer weer een stukje meer pijn waarvan je maanden geleden dacht: als ik op dat punt ben dan is het klaar. Als je eenmaal op zo’n punt bent denk je: misschien hou ik dit toch nog even vol. Daarbij hou ik mij vast aan mijn gezin, tot het zover is.