David (25) is vier als hij zich expres van de trap laat vallen. Christelijk opgevoed hoopt hij in de hemel te komen, maar niets is minder waar.

Hij belandt in een hel met een leven dat in het teken staat van een chronische depressie, gedwongen opnames en meerdere zelfmoordpogingen, tot hij uiteindelijk het besef krijgt dat hij niet dood wil, maar gewoon niet meer op deze manier wil leven.

Vanaf het moment dat hij zelfbewust is, snapt David al niks van het leven. Hij heeft ADHD waardoor hij moeilijk contact maakt met zijn klasgenootjes. Andere kinderen begrijpen hem niet en David begrijpt hen niet. Bovendien is hij doodsbang voor alles. De jonge David krijgt daardoor al vroeg een gevoel van vervreemding van de wereld en voelt zich nergens op zijn plek.

“ADHD stond op de basisschool altijd op de voorgrond. Ik kreeg al heel vroeg Prozac en een vorm van speltherapie. Vanaf groep zes had ik een tafeltje alleen vooraan de klas. Ik mocht niet naast andere kinderen zitten. Daardoor kreeg ik de bevestiging dat ik anders was. Ook werd ik gepest om mijn ADHD en mijn stotteren en dat versterkte mijn negatieve zelfbeeld heel erg. Gedurende de basisschool nam mijn depressie steeds meer toe. Toen ik een jaar of tien was, dacht ik al na over de dood.

Grijstinten
Na de overgang naar de middelbare school kwam mijn depressie helemaal tot uiting. Ik voelde me zo slecht dat mijn zintuigen niet goed meer werkten. Ik zag alleen nog grijstinten en ik proefde en rook ook bijna niks meer. Qua gevoel was ik helemaal verlamd. Het enige wat ik voelde was dat ik het niet waard was en dat ik het verdiende om dood te gaan. En daar verlangde ik ook naar. Ik begon toen ook met automutilatie. Dat heb ik tot mijn achttiende gedaan.

Mijn depressie had een grote impact op mijn ouders en mijn broertje. Mijn moeder omschreef mijn depressie als een zwarte wolk die in huis hing. Op het laatst durfde mijn broertje geen vriendjes meer mee naar huis durfde te nemen, omdat hij bang was dat ze me in de gang of op zolder zouden zien hangen.  

Mijn moeder heeft weleens gezegd: ‘Doe het nou maar.’ Dat zei ze uit liefde. Ze zag dat het leven me niet lukte en gunde me gewoon rust. Zolang ik het maar netjes deed.

poging
Uiteindelijk heb ik op mijn vijftiende een suïcidepoging gedaan. Als die gelukt was, dan zou mijn broertje mij de volgende ochtend als eerst hebben gevonden en dat was de druppel voor mijn ouders.

Met behulp van mijn psychiater is er een rechtelijke machtiging geregeld om mij op te laten nemen in een kinder- en jeugdinrichting. Nu snap ik het wel en ben ik er dankbaar voor, maar toen voelde ik me zó verraden. Daardoor voelde ik me alleen maar slechter.”

Na vijf maanden staat David weer buiten, maar veel heeft zijn opname niet geholpen. Er volgen meer suïcidepogingen en opnames bij dezelfde inrichting. Pas als hij, op papier vrijwillig, naar een kliniek in Ermelo gestuurd wordt, kan David het tij keren.

“Tijdens het uitvoeren van een suïcidepoging in die kliniek stelde ik mezelf voor het eerst de vraag: ‘Wat ben ik aan het doen? Ik wil helemaal niet dood, maar ik wil gewoon niet meer op deze manier leven.’

Perspectief
Er kwam ruimte voor een ander perspectief. Ik wist nu waarom ik dood wilde en misschien kon ik dat veranderen. Daarna kon ik weer structuur aanbrengen in mijn leven, beter mijn best doen op school en de hulpverleners meer vertrouwen.

Toen het wat beter ging ben ik naar resocialisatie/rehabilitatie- afdeling in Putten gegaan en hebben we doelen opgesteld. Eén daarvan was zelfstandig wonen en dat lukte uiteindelijk.

Mijn woonbegeleider vroeg op een gegeven moment of hij zijn stagiaire mee mocht nemen naar mij. Dat meisje vroeg aan me wat ik had, want ze zag het niet aan me. Ik heb het haar vertelt en ze reageerde daar heel positief op. Toen merkte ik hoe waardevol het was om iemand iets te kunnen leren door simpelweg mijn verhaal te vertellen.

Ervaringsdeskundige
Dat is de reden geweest voor mij om een opleiding gaan doen bij Ixta Noa om ervaringsdeskundige te worden. Daar had ik voor het eerst het idee: ‘Dit past echt bij mij. Hier kom ik voor het eerst in mijn kracht.’ 

Via die organisatie kon ik als ervaringsdeskundige aan de slag bij een gesloten crisis-opnameafdeling in de volwassen psychiatrie. Dat was het moment dat ik weer momenten van geluk leerde kennen. Ik had van mijn rugzak mijn gereedschapskist gemaakt.”

Het gaat nu een stuk beter met David. Hij woont samen met zijn vriendin in Deventer en is nog steeds als vrijwillig ervaringsdeskundige betrokken op de HIC van de organisatie GGNet. Hij heeft nog steeds last van zijn depressie, maar kan inmiddels wel accepteren dat het er is.

Zijn doel voor de toekomst is om gewoon een ‘huisje-boompje-beestje’ te hebben met een betaalde baan: “Maar het liefste wil ik gewoon de controle hebben over mijn leven. Ik wil niet meer afhankelijk hoeven zijn van hulp. Ik wil normaal zijn.” 

Geschreven door: Maic Oudejans

Foto: Rosemary Dekker

Wil jij praten over psychische problemen als depressie, maar ook problemen als verslaving, zelfbeschadiging, (seksueel) misbruik of hoe je aan iemand vertelt dat je psychische problemen hebt? Zoek dan anoniem contact met een hulpverlener van MIND Korrelatie via www.mindkorrelatie.nl (chat, WhatsApp, telefoon en mail).