Hoe kunnen pijn en liefde zo dicht bij elkaar staan? Op haar zeventiende verliet Mandy Emadi’s vader het gezin en vertrok uit het niets naar Azerbeidzjan. Na jaren sporadisch contact komt ze erachter dat hij weer in Nederland woont. Het zet haar leven op zijn kop.

In de persoonlijke documentaire Papa is melk halen onderzoekt Mandy Emadi hoe om te gaan met een vader die haar afgewezen heeft. Waar Mandy verlangt naar een vader in haar leven, heeft de rest van haar gezin daar helemaal geen behoefte aan. Er zijn te veel pijnlijke herinneringen. 

Toen mijn vader na zeven jaar ineens weer in Nederland opdook, dacht ik: dit is het moment.

Dit is je allereerste grote project en het is een hele persoonlijke. Waarom heb je ervoor gekozen om jouw verhaal op deze manier te delen?
Ik weet het, een paar collega’s vonden het een gewaagde keuze – “misschien iets té intens voor een eerste project,” zeiden ze. Maar mijn gevoel was sterker: dit verhaal moest nú gemaakt worden. Misschien is het typisch Mandy om risico's te nemen, maar verhalen vertellen zit gewoon in mijn bloed. En laten we eerlijk zijn: ik ben geen type voor de veilige keuzes.

Als maker stel ik mezelf vaak de vraag: waarom ben ik degene die dit verhaal moet vertellen? Voordat ik in de media ging werken, zat ik in de jeugdzorg. Voor veel mensen was die overstap verrassend, maar ik zag er weinig geks in. Of ik nu jongeren help of een documentaire maak, het draait in beide gevallen om analyseren, begrijpen en dat ene verhaal dat ertoe doet. Ik wist al jaren dat ik iets wilde maken over mijn afwezige vader en turbulente jeugd – we hebben allemaal dat ene ding, toch? En in mijn omgeving zie ik genoeg mensen met soortgelijke ouderproblemen. Toen mijn vader na zeven jaar ineens weer in Nederland opdook, dacht ik: dit is het moment.

In Papa is melk halen zien we een hele kwetsbare kant van je. Hoe was dat om jezelf zo open te stellen?
Eigenlijk voelde het verrassend natuurlijk om me zo open te stellen. Als tiener heb ik mezelf bewust aangeleerd om over mijn gevoelens te praten, iets dat ik vanuit huis niet echt had meegekregen. Voor mij is het delen van je persoonlijke verhaal geen teken van zwakte, maar juist een vorm van kracht. Het spannendste was eigenlijk om de mensen om mij heen hierbij te betrekken. Ze zagen me al aankomen: "Mandy heeft weer iets bedacht, hoor." Zij hebben niets met de media, en de aanwezigheid van een camera maakt alles natuurlijk nét een tikkeltje spannender. Maar ondanks dat vertrouwde mijn familie en vrienden mij die kwetsbaarheid toe, en dat betekende heel veel voor me.

Wat had je totaal niet verwacht bij het maken van deze documentaire?
Wat ik totaal niet had verwacht, is hoeveel ik zou leren over narcisme tijdens een cursus die ik op camera heb gevolgd. Het inzicht in narcisme en de feiten eromheen gaven me ineens veel meer houvast en maakten het makkelijker om bepaalde keuzes te maken met betrekking tot mijn vader. Het was alsof ik ineens helderheid kreeg in iets wat jarenlang vaag en ongrijpbaar voelde. Dat die kennis zo'n impact zou hebben op mijn kijk op onze relatie, had ik echt niet zien aankomen.

Jij bent het kind, en je hoeft de ouderrol niet op je te nemen, ook al hebben je ouders steken laten vallen.

De film draait om jouw vader, maar we zien ook je broer en moeder in beeld. Hoe reageerde zij en je verdere omgeving toen je zei dat je deze documentaire ging maken?
Mijn familie vond het vooral heel dapper dat ik deze documentaire wilde maken, en ik voelde me daarin enorm gesteund. Toch merkte ik de week voordat we met de opnames begonnen dat de spanning bij hen steeds meer toenam. Ze zijn totaal niet gewend aan een camera of de aandacht die erbij komt kijken, dus dat gaf soms wel wat frictie. Maar uiteindelijk bleef het altijd liefdevol en respectvol.

Wat is je boodschap aan de kijker?
Mijn boodschap aan de kijker is dat in een onveilige jeugd pijn en liefde vaak ontzettend dicht bij elkaar liggen. Ook al kunnen bepaalde ervaringen beangstigend zijn, ze voelen soms tegelijkertijd ook vertrouwd. Het is die complexiteit die ik wil laten zien: hoe je ondanks alles toch liefde kunt voelen voor iets of iemand die ook pijn heeft veroorzaakt.

Wat betekent de titel? Waarom heb je voor deze titel gekozen?
De titel "Papa is melk halen" heeft een heel specifieke betekenis voor mij. Als kind is het behoorlijk confronterend om te zeggen: “mijn vader heeft ons verlaten.” Uitspraken zoals “hij is melk halen” bieden dan een soort van bescherming. Mensen begrijpen precies wat je bedoelt, maar het houdt het tegelijkertijd wat luchtiger. Het was een zin die ik als tiener vaak heb gebruikt en die me altijd is bijgebleven. Daarnaast houd ik van visuele elementen in een titel of poster; het moet iets uitstralen dat nieuwsgierigheid wekt en meteen een beeld oproept.

Het delen van je verhaal een ontzettend krachtige stap kan zijn in het proces van genezing.

Welke momenten zijn je het meest bijgebleven op set?
Van tevoren dacht ik dat de gesprekken met mijn familie het meest impactvol zouden zijn. Maar achteraf zijn het toch vooral de momenten rondom de cursus over narcisme, het schrijven van een brief aan mijn vader, en de ontknoping die me het meest zijn bijgebleven. Ook heb ik een familieopstelling gedaan op camera, die uiteindelijk niet in de documentaire terecht is gekomen, maar die was enorm krachtig en heeft veel met me gedaan. Het zijn deze momenten die me voor altijd zullen bijblijven en me hebben gevormd als persoon en als maker.

Als je Papa is melk halen moet omschrijven in drie woorden, welke zouden dat zijn?
Kwetsbaarheid, verwerking en liefde.

Wat voor advies heb je voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten?

Mijn advies voor mensen die in dezelfde situatie zitten, is dit: Jij bent het kind, en je hoeft de ouderrol niet op je te nemen, ook al hebben je ouders steken laten vallen. Neem alle tijd en ruimte die je nodig hebt om te ontdekken hoe jij jezelf het beste kunt beschermen en verzorgen. Het is belangrijk om te onthouden dat je recht hebt op je eigen emoties en dat je niet verantwoordelijk bent voor het gedrag van anderen. Je mag jezelf op de eerste plaats zetten en de weg naar healing in je eigen tempo bewandelen.

Is er nog iets wat je kwijt wil?
Zeker! Ik wil nog graag kwijt dat het delen van je verhaal een ontzettend krachtige stap kan zijn in het proces van genezing. Of dat nu met een documentaire is, gesprekken met vrienden of tijdens een therapiesessie, het is belangrijk om je stem te laten horen. Iedereen heeft wel zijn eigen worstelingen, en door je ervaringen te delen, kun je niet alleen jezelf bevrijden, maar misschien ook anderen inspireren. Dus als je het gevoel hebt dat je iets te vertellen hebt, doe het gewoon! En wie weet, misschien blijkt jouw verhaal wel de inspiratie voor een nieuwe film. 😉

Papa is melk halen zie je hier.