Deze vierdelige mental health-serie verkent hoe Ricky het impostersyndroom ontwikkelde: het idee dat hij nooit écht goed genoeg is.

Ricky Mohabbat, een eerste generatie student van Hindostaans-Surinaamse afkomst, brengt de innerlijke chaos van zijn gedachten, angsten en worstelingen tot leven met een combinatie van animaties en gevoelsvisualisaties in deze vierdelige serie.

Anders zijn is juist mijn superkracht 

Je bent journalist en hebt vaker voor de camera gestaan. Ricky The Imposter is je eerste eigen programma en het is direct erg persoonlijk. Hoe kwam je op het idee en waarom wilde je dit maken?
Ik miste het verhaal van de eerste generatie student toen ik nog studeerde. Ik wist misschien niet dat er een term bestond voor mensen die de eerste waren, maar ik zat wel met een worsteling en was heel erg bezig met het vinden van mijn plek in die nieuwe wereld. Ik wilde graag iets maken waarmee ik die worsteling kon erkennen, maar ook zorgen voor herkennen. 

Welke momenten zijn je het meest bijgebleven op set?
Het gesprek met mijn moeder was heel bijzonder. We hebben een innige, warme band maar we bespreken niet altijd van alles. Door Ricky The Imposter kregen we de mogelijkheid om juist te praten over onze gevoelens, waardoor er veel meer begrip ontstond. 

Ook het gesprek met Irene Costera Meijer raakte me intens. Haar woorden dat ik meer kennis bezat doordat ik stapelaar, eerste generatie student en niet-hetero ben, hebben een gigantische impact op mij gehad. Anders zijn is juist mijn superkracht. 

Je hebt het over het ‘imposter syndroom’ waar je zelf mee te maken hebt. In de serie vertel je dat je dit uiteindelijk heeft geresulteerd tot o.a. OCD. Hoe ga je daarmee om?
Het imposter syndroom is het gevoel hebben dat je ergens niet bij hoort of bij past. Mensen geloven niet dat hun prestaties zichzelf toebehoren. Het ging op goed geluk, of het wordt gedaan alsof. Naarmate ik ouder word, krijg ik wel steeds meer het besef dat ik goed ben in mijn werk. De dingen die ik bereikt heb, heb ik aan mezelf en mijn ouders te danken. Maar ook door de mensen die mij hebben gezien, zoals Irene. 

Mijn OCD gaat over controle houden. Alles in eigen hand. Angsten onderdrukken. Ik ben best angstig ingesteld, waardoor mijn OCD en de dwanghandelingen mij juist heel erg beschermde tegen de wereld. Het werd een coping mechanisme. Dat is het soms nog steeds. 

Wat had je totaal niet verwacht bij het maken van deze serie? 
Ik had nooit verwacht dat er zoveel herkenning bij mensen zou zijn. Mijn verhaal is niet een op een toe te passen op een ander, maar er zitten wel fragmenten in die andere mensen herkennen. De reacties zijn echt hartverwarmend en dat doet me heel veel. Ik wilde iets maken waarmee ik mensen kon raken. Dat is wel gelukt. Het verhaal is nog niet helemaal verteld. Ik zou dolgraag een tweede serie willen maken over het imposter syndroom. Het stopt namelijk niet na het studeren. 

Dankzij mijn biculturaliteit heb ik de mogelijkheid om vanuit beide werelden alleen maar mooie dingen te pakken

In de serie heb je het over een witte norm waar je naar toe streefde tijdens je studententijd, wat bedoel je met een witte norm en waardoor streef je ernaar? 
De Nederlandse cultuur is een ik-cultuur. De Surinaams-Hindostaanse is meer een wij-cultuur. Er is weinig ruimte voor zelfontwikkeling. Ik wilde heel graag mijn eigen persoon worden, en daar verlangde ik zo naar. Daarom wilde ik ook graag onderdeel worden van die witte wereld. Overal maling aan hebben en gewoon gaan. Onderweg heb ik geleerd dat er ook mooie dingen aan de Surinaamse-Hindostaanse identiteit zitten. Dankzij mijn biculturaliteit heb ik de mogelijkheid om vanuit beide werelden alleen maar mooie dingen te pakken. Alles wat me niet dient, laat ik achterwege. 

Wat voor advies heb je voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten/zaten qua studeren en qua relatie met hun ouders?
Praat alsjeblieft met elkaar. Nu hoor ik van oud-klasgenoten dat ook zij worstelen met van alles. Dat had zoveel gescheeld als we het van elkaar wisten. We moeten stoppen met schamen. Het dient ons juist alleen maar meer door te communiceren. Ook met mijn ouders had ik meer moeten praten. Zoals mijn moeder mooi zegt: ‘ik had je misschien niet kunnen helpen met je studie, maar ik had je wel met andere dingen kunnen helpen’. Ik denk dat een knuffel al heel fijn was geweest.

Als je Ricky The Imposter moet omschrijven in drie woorden, welke zouden dat zijn?
Stukje van mijn ziel. Dat zijn er vier, maar omschrijft het wel heel goed. 

Er hoeft geen taboe te zitten op zelfhulp of -ontwikkeling. Laten we in 2025 juist kiezen om beter te worden

Wat is je grootste angst? 
Die laat ik steeds meer los, dankzij stappen zoals therapie. We zouden veel meer mogen praten over manieren om onszelf te helpen, zoals kiezen voor therapie. Er hoeft geen taboe te zitten op zelfhulp of -ontwikkeling. Laten we in 2025 juist kiezen om beter te worden. 

Je stelt je erg kwetsbaar op in deze serie. Wat hoop je dat kijkers meenemen van Ricky The Imposter?
Laten we iets meer praten met elkaar. En omarm het feit dat je anders bent, want dat is namelijk je superkracht. Dat onderscheidt je van de rest. 

Is er nog iets wat je kwijt wil?
Allemaal kijken naar Ricky The Imposter! En een heel groot dankwoord aan Rishi Chamman, Anneke de Lind van Wijngaarden en iedereen die heeft meegewerkt aan de docu. Zonder jullie geweldige inzichten, inzet en creativiteit was het nooit geweest wat het is geworden. Mijn dank is immens groot, en ik zal jullie nooit genoeg kunnen bedanken.

Ricky The Imposter zie je hier