Interview met regisseur Sakir - 'Iedereen moet vrij zijn om dromen na te jagen'
- 5 minuten leestijd
Regisseur Sakir Khader maakte een persoonlijk portret van Obada, die zijn leven probeert op te bouwen in Nederland. Obada zoekt zijn weg in de wereld, in gevecht met zichzelf, zijn omgeving en zijn familie.
Hoe bouw je een band op met iemand om zo’n persoonlijk verhaal te kunnen vertellen?
‘Ik ben veel tijd gaan doorbrengen met Obada. Als hij me om hulp vroeg hielp ik hem, ook om het ijs te breken. Alsof je twee vrienden bent, ondanks dat hij tien jaar jonger is. Je voelt je steeds meer op je gemak en na een tijdje leek het net alsof hij mijn broertje was. Zo voelde het de hele draaiperiode: alsof ik m’n eigen broertje aan het volgen was. Die sterke band heeft denk ik ook te maken met dat we uit dezelfde regio komen en dezelfde taal spreken. We begrijpen elkaar op emotioneel vlak, en dat is heel belangrijk.’
En hoe is het om zo intiem bij een familie betrokken te zijn?
‘Ik kreeg een sterkere band met Obada en was daar ook vaak thuis. Als hij bijvoorbeeld ruzie had met z’n ouders, kreeg ik ook steeds meer contact met hen. Obada’s vader begon me steeds vaker te bellen en zag mij ook steeds meer als zijn jongere broer. Dus ik zag Obada als mijn broertje en zijn vader als mijn oudere broer. Na een tijdje ga je zo op in die familie, waardoor je een mooie dynamiek krijgt. Soms zat ik zo dichtbij dat ik m’n camera uit liet, omdat ik niet alleen kon toekijken.
Het is intens, maar ik ben zelf ook best intens, dus ik ben wel wat gewend. In al mijn werk, zoals in De puinhopen van Irak, komt veel emotie kijken. Er zijn zoveel dingen waar wij mee te maken hebben: conflicten in het thuisland, struggles in deze samenleving, dat soort dingen.’
Wat is jouw favoriete deel uit de documentaire?
‘De brieven van de vader. Die laten me keer op keer bijna huilen.’
Waarom heb je voor deze vorm gekozen?
‘Eerst speelde de vader geen prominente rol in het verhaal, maar eigenlijk werd die lijn steeds interessanter. Want hoe kan ik, als ik Obada soms niet kan bereiken, toch the heat of the moment vangen? Door naar zijn vader te gaan. Het werkte heel goed om Obada’s vader zijn emoties te laten opschrijven.’
"Soms zat ik zo dichtbij dat ik m’n camera uit liet, omdat ik niet alleen kon toekijken."
Waarom ben je trots op deze documentaire?
‘Er wordt vaak over mensen die nieuw zijn in Nederland gedacht: je moet dankbaar zijn, je bent veilig, je bent niet meer in de oorlog. Maar de film laat ook zien wat mensen moesten achterlaten en hoe hun vorige leven was. En ook hoe moeilijk het is om te passen in deze samenleving. Integratie is niet alleen maar Nederlandse normen en waarden, maar het is ook old generation versus new generation. Obada is natuurlijk van een nieuwe generatie, maar zijn vader is nog heel erg old school en dat merk je ook. Obada is veel opstandiger. Hij is middenin de puberteit, op zijn dertiende, hierheen gekomen. Dat is ook gewoon best wel lastig. Ook voor ouders. Die moeten accepteren dat hun kinderen gewoon opgaan in deze samenleving.
De documentaire laat zien waar dit soort families soms mee worstelen. Het doet pijn om je thuisland achter te laten en op te groeien ver weg van al je familie. Ik denk dat in deze film ook echt naar voren komt hoe belangrijk familie is en wat het met iemand doet om ver van zijn thuisland te zijn.’
Wat hoop je dat mensen meenemen van deze docu?
'Ik denk dat heel veel migrantenkinderen zich wel op een bepaalde manier herkennen in deze film. Je bent jong en je hebt dromen. Ik wilde bijvoorbeeld vroeger films maken of acteren. In het Midden-Oosten worden artiesten, acteurs en filmmakers echt op handen gedragen, maar hier lijkt dat anders. In sommige families lijkt toch te heersen dat je dokter moet worden of economie moet studeren, omdat je in het westen bent en ze denken dat dat garantie biedt voor meer zekerheid hier. En dat je dus niet iets als een acteerschool moet gaan doen.
Maar ik vind gewoon dat iedereen vrij moet zijn om je dromen na te jagen. En ik heb echt sympathie met Obada daarin. Ik denk dat ik mensen met deze film een inkijkje kan geven in hoe die familiedynamieken soms kunnen zijn. Ik had zelf ook meer gesupport willen worden om de filmacademie of acteerschool te gaan doen. Of iemand willen hebben die mij op weg kon helpen. Ik hoop dat dat met deze film kan. Net als dat Achmed Akkabi met Mocro Maffia veel jongeren heeft gestimuleerd om toch te gaan acteren.’
Door: Hester Knieriem
Bron: https://www.vpro.nl/