In documentaire ‘Hanky panky goodbye’ doet Roosmarijn Wind onderzoek naar haat tegen Aziaten. Een onderbelicht onderwerp als het gaat over racisme in Nederland. Maar het bestaat wel degelijk, blijkt ook uit de docu.

In documentaire ‘Hanky panky goodbye’ doet Roosmarijn Wind onderzoek naar haat tegen Aziaten. Een onderbelicht onderwerp als het gaat over racisme in Nederland. Maar het bestaat wel degelijk, blijkt ook uit de docu. We spreken Roosmarijn over haar ervaring en het maken van de documentaire.

Hanky panky goodbye, waarom deze documentaire?

“Vooral om het onderwerp aan het licht te brengen. Als ik het over Asian Hate heb, krijg ik vaak nog reacties als “Bestaat dit?” en “Ik wist niet dat het zo erg was”. Maar ja, het bestaat. Ik wil de stem laten horen van alle mensen met Aziatische roots die hiermee te maken hebben. Met als uiteindelijke doel natuurlijk dat het niet meer gebeurt. Dat is een groot doel, door mensen ervan bewust te maken dat woorden en grapjes waar ze niet over nadenken, impact hebben hoop ik een stap daarnaartoe te zeggen.”

Aan wat voor woorden en grapjes moeten we dan denken?

“Nou, bijvoorbeeld ‘Hanky Panky Shanghai”. In de documentaire legt Yuan Druijff goed uit waarom dit racistisch is. En daarvanuit is de titel ook ontstaan: Hanky panky goodbye.”

“In coronatijd waren mensen echt vies van me”

Maar er bestaat ook bewuste haat tegen Aziaten, zien we in de docu. Wat zijn jouw eigen ervaringen met ‘Asian hate’?

“Net als de mensen die ik interview in de documentaire heb ik genoeg ervaring hiermee. Op de middelbare school werd ik er al op gewezen dat ik anders was. Ze riepen daar dezelfde scheldwoorden als mensen op straat en trokken gekke gezichten waarbij ze hun ogen tot spleetjes trokken. In coronatijd waren mensen echt vies van me, dat vond ik heel heftig om mee te maken. Of dat mensen naar je gaan kuchen.”

Helemaal niet oké. Wat voor effect heeft dat gehad op jou?

“Ik was helemaal niet meer blij met mijn afkomst en ging, zoals ik in de docu vertel, een zonnebril dragen om mijn ogen maar te verbergen. Altijd voelde ik me zenuwachtig en alert op dat iemand me kon naroepen. Je blijft je altijd anders voelen dan de rest. Pas nu ik meer acteerrollen krijg word ik positiever aangesproken op straat en gaat dat overheersen. Het is niet zo dat ik dit vertel zodat mensen me zielig vinden, maar dit is nu eenmaal wat er gebeurt en waarom het onderwerp zo belangrijk is.”

“Ik ging een zonnebril dragen om mijn ogen maar te verbergen”

En de documentaire maakt dit bespreekbaar. Wat kunnen mensen verwachten van Hanky panky goodbye?

“Een video van ongeveer een halfuur die de asian community representeert. Ik ga met verschillende gasten van verschillende komaf in gesprek over Asian Hate:Waarom is dit er en hoe ga je ermee om? Ik ben trots op het resultaat en heb zelf ook veel geleerd. Wat precies zal je zien in de documentaire!”

Kijken dus. En dan? In een ideale wereld?

“In een ideale wereld komt er meer respect, ongeacht looks en komaf. Het naroepen wordt gestopt en mensen proberen elkaar te begrijpen. Dat is mijn wens en ik hoop daar een beetje aan bij te kunnen dragen.”