Filmmaakster Amanda van Hesteren maakte de documentaire 'Mama en ik: ja maar nee, nee maar ja' over het verschil in opvatting dat zij en haar moeder hebben over racisme. Is hun moeder-dochterband daar wel tegen opgewassen?

“Mama en ik: ja maar nee, nee maar ja” gaat over het racismedebat en het verschil in opvatting dat jij en je moeder hebben. Wanneer was het moment dat je dacht: hier wil ik een film over maken?

Ik was aan het discussiëren met m’n moeder over het onderwerp, maar we kwamen er niet uit. Toen kwam ik met het idee om er een film over te maken. Dan zou m’n moeder ook zien dat ik het echt meen. Ik had de hoop dat ze me op die manier serieus zou nemen en naar me zou willen luisteren.

Hoe komt het dat jij en je moeder zo verschillend denken over dit onderwerp?

Het is pas sinds kort dat we sterk van mening verschillen, maar ik denk dat het vooral komt omdat racisme nu een hot topic is in de media. Door de vele berichten is zij het denk ik serieuzer gaan nemen dan vroeger. Daarnaast is ze ook wat ouder geworden en gaat ze bijna met pensioen. Daardoor heeft ze ook tijd over om zich in te zetten voor de black community.

Heeft dat ook effect op jullie moeder-dochterband?

In het begin wel, omdat we van allebei de kanten gefrustreerd raakten. We hebben uiteindelijk besloten to agree to disagree. Nu is het juist leuker, omdat ik nu het gevoel heb dat m’n moeder mij meer ziet als een volwassen vrouw. Nu staan we meer gelijk aan elkaar.

Je filmde alles zelf. Stond de camera dan niet tussen jullie in tijdens gesprekken?

Dat was zeker zo. De camera werd een soort masker voor mij. Een veiligheid waar achter ik me kon verschuilen. Dus dan durf ik ook meer te vragen dan normaal. Als de camera dan weer weg is, komt de realiteit weer. Dan kon soms best awkward zijn, maar na een tijdje wen je daaraan en wordt het normaal.

Je moeder noemt jou een Bounty. Eerst vond je dit vooral heel beledigend, maar later zeg je dat je het accepteert. Waarom vond je dat en vanwaar die omslag?

Eigenlijk omdat ik wel geneigd ben naar m’n moeder te luisteren. Dus alles wat zij zegt wil ik wel serieus nemen, tot op zekere hoogte. Toch komt het wel hard aan, want het is wel een scheldwoord en je wilt geen Bounty zijn. Dat is niet cool, maar op een gegeven moment dacht ik “ik ben dat helemaal niet”. Ik ben het gaan uitzoeken voor mezelf en ik weet nu dat ik het niet ben. Daardoor kan ik het accepteren. Ze kan me dan wel uitschelden voor Bounty, maar omdat ik zelf weet dat ik het niet ben, raakt het me ook niet meer zo erg.

Wat hoop je dat de documentaire teweeg brengt?

Ik hoop dat ik kan laten zien dat een groot meningsverschil met iemand waar je heel veel van houdt, niet het einde van die relatie hoeft te betekenen. Dat je elkaars opvattingen moet respecteren en elkaar niet over moet halen. Het is tegenwoordig ook zo makkelijk om iedereen zomaar uit te schelden of in hokjes te plaatsen. Dat vind ik gewoon echt niet nodig. Ik hoop dat mensen juist de discussie met elkaar aan durven gaan op inhoudelijk vlak.

Hoe vonden je moeder, vader en broertje het eindresultaat?

Ik heb de film op Moederdag samen met hun gekeken. Het grappige daaraan was dat ik wel echt m’n hart vasthield tijdens het kijken. Ik had m’n moeder namelijk eerder wel al een ruwe versie laten zien, maar nog niet de eindversie met voice-over met mijn bedenkingen. Ik was bang dat ze het misschien helemaal niet leuk zo vinden. Maar ze reageerde daar eigenlijk precies hetzelfde op als in de film, wat ook wel weer leuk was. We zijn het dus echt nog steeds niet eens, haha.

De documentaire is heel intiem en persoonlijk. Is dit een stijl die we meer kunnen verwachten in de toekomst?

Ik ben begonnen met documentaires maken waar ik zelf ook in voorkwam. Ik vind het belangrijk om mijn relatie tot de ander in de film centraal te laten staan. Op die manier kom je zo dichtbij en voelt het heel oprecht. Ik vind die spanning heel fijn. Pas als ik het allemaal gezien heb, het niet meer leuk vind of echt moe word van mezelf, ga ik wat anders doen.