Onvoorwaardelijke liefde
- 3 minuten leestijd
Jan over een alles behalve doorsnee gezin.
“Hoe is de sfeer hier in huis?” Het interview met liefdeskoppel Mark en Chris is ongeveer tien minuten op weg en ik merk dat ik mijn vragen wat voorzichtiger formuleer dan normaal. Even is het stil en dan zegt Chris: “Eén grote… doffe… ellende.” We lachen de bevrijdende lach en hij vervolgt: “Nee hoor, de kinderen gaan eigenlijk wel als broers en zussen met elkaar om.”
Precair
In eerste instantie was ik bij onze kennismaking in de opgeruimde tussenwoning in Rijsenhout nog een beetje afwachtend geweest. En dat is misschien niet eens zo gek, want vandaag filmen we bij een alles behalve doorsnee gezin. Mark en Chris runnen een gezinshuis en nadat het ijs is gebroken vertellen ze openhartig over het leven dat zij samen met vier uit huis geplaatste kinderen leiden. Af en toe wordt er tijdens het interview een grap gemaakt, maar over het algemeen worden zowel de vragen als de antwoorden zorgvuldig geformuleerd. En dat is ook niet zo gek, want praten over uit huis geplaatste kinderen is een precair iets. Maar ook een belangrijk iets. Want er is, zo laat ik mij vertellen, een nijpend tekort aan opvangplekken voor uit huis geplaatste kinderen in Nederland.
Doel
Mark en Chris hebben als gezinshuisouders een duidelijk doel: een plek creëren waar iedereen zichzelf kan zijn en waar niet gekeken wordt naar het verleden, maar vooral naar de toekomst die voor hen ligt. Desalniettemin is het één keer voorgekomen dat een kind na jaren van zorg toch nog koos voor ‘het slechte pad’ en het huis verliet. “Daar hebben we serieus last van gehad, dan lijd je verlies.” Ik hoor de emotie in Chris’ stem. “Daartegenover staat dat het al vier keer gelukt is om een kind terug te plaatsen naar huis. Want als we ook maar een kleine kans zien om een kind terug kunnen laten plaatsen naar de biologische ouders, dan zullen we er alles aan doen om te zorgen dat dat gebeurt.”
Afscheid
Ik kijk naar de hoeveelheid ingelijste portretjes en familiefoto’s aan de muur. In de loop der jaren hebben de mannen al vele kinderen verwelkomd in hun warme gezin, maar ook weer laten gaan. Jongeren die ze als hun eigen kinderen zijn gaan beschouwen. Het getuigt van een groot hart van beide heren: als gezinshuisouders moet je kennelijk niet alleen goed kunnen vasthouden, maar vooral ook kunnen loslaten. Als de avond valt nemen we afscheid, maar het voelt alsof we net zo goed zouden kunnen blijven hangen voor een borrel. Het gesprek heeft me goed gedaan en de liefde die als een zachte deken over het huis ligt heeft ook mij voor heel even verwarmd. Ik zoek naar een woord om de liefde in het gezin van Mark en Chris te beschrijven, maar kom er niet op. Het is liefde zonder ‘maar’. Liefde zonder beperkingen. Liefde zonder addertjes onder het gras. Pas als ik ‘s avonds in mijn bed lig schiet het woord dat ik zoek door mijn hoofd: onvoorwaardelijke liefde. Dat is wat het is.
Bekijk hier de video: