In Popcorntijd bespreekt André Nientied wekelijks het leukste filmnieuws en de beste kijktips. Deze week The Girl on the Train en Hasta la Vista

The Girl on the Train
De Britse actrice Emily Blunt heeft de afgelopen tien jaar langzaam maar zeker een positie in Hollywood verworven die haar ergens tussen haar landgenotes Kate Winslet en Keira Knightley plaatst. Blunt viel voor het eerst op in de arthouse-hit My Summer of Love (2004) en brak twee jaar later internationaal door met haar droogkomische rol in The Devil Wears Prada. In The Edge of Tomorrow (2014) en Sicario (2015) bewees ze dat ze ook prima op haar plaats is in een actiefilm. In The Girl on the Train laat ze zich weer van een andere, dramatische kant zien.

In deze thriller, gebaseerd op de bestseller van Paula Hawkins, speelt Blunt het Meisje in de Trein, roepnaam Rachel. Elke dag reist ze naar New York, waar ze iets vaags in de PR schijnt te doen, maar op de terugweg zit ze vaak al dronken tussen de andere forensen. Ze is volkomen geobsedeerd door een rijtje huizen waar ze elke dag twee keer langskomt. Ooit woonde ze daar namelijk met Tom, maar hun relatie ging uit om redenen die langzaam worden onthuld. Nu woont Tom daar, met een mooie blonde vrouw, Anna, en hun kind. Terwijl Rachel bij gebrek aan woonruimte logeert bij een vriendin. Pijnlijk.

Maar meer nog dan door Tom en Anna is Rachel geobsedeerd door het stel dat twee huizen verderop woont en de perfecte relatie lijkt te hebben: ze zijn bloedmooi en hebben elke dag seks, bij voorkeur nét wanneer Rachel toevallig met de trein langsrijdt. De blonde vrouw in dit huis heet Megan (Haley Bennett), leren we in het tweede hoofdstuk van The Girl on the Train, dat vanuit haar perspectief is gefilmd. Ze is de kinderoppas van de baby van Anna en Tom maar heeft ook psychische problemen. Ze loopt bij een psychiater die ze probeert te verleiden terwijl ze nonchalant opbiecht dat ze eigenlijk altijd liegt. 

Dat alles weet Rachel natuurlijk niet, maar ze ziet Megan wél een keer met een andere man zoenen. Rachel flipt volkomen, drinkt in new York nog meer dan normaal en stapt vervolgens bij haar oude huis uit de trein om in de buurt van een tunneltje de joggende Anna uit te schelden. Of is het nu Megan die daar rent? Rachel is zo dronken dat ze de blonde vrouw die ze belaagt niet meer goed ziet. Maar die blonde vrouw is de volgende dag spoorloos verdwenen, terwijl Rachel na een black-out onder het bloed en de modder wakker wordt. WTF is er gebeurd?!

The Girl on the Train maakt er handig gebruik van dat Rachel als alcoholiste geen betrouwbare verteller is. Ze beweert niets met de verdwijning te maken te hebben, maar is dat wel zo? En hoe vertroebeld is haar blik wanneer ze denkt te weten wie er achter de verdwijning zit? Door de onbetrouwbaarheid van de hoofdpersoon blijft The Girl on the Train lang intrigerend, al boet de thriller in de afwikkeling aan geloofwaardigheid in. Qua sfeer en opzet doet de film sterk denken aan die andere Girl-thriller, Gone Girl (2014), dat ook al op een bestseller was gebaseerd. Ook die film maakte handig gebruik van verschillende vertelperspectieven, maar Gone Girl zat beter in elkaar dan The Girl on the Train. Al dachten de grapjassen van Honest Trailers daar duidelijk anders over.

Hasta la vista
Vorige maand ging de Nederlandse film Adios Amigos uit, over drie gehandicapte vrienden die op strandvakantie gaan in de hoop eindelijk eens hun maagdelijkheid te verliezen. De film – die alweer is geflopt – was een remake van de Belgische film Hasta la Vista uit 2011, die hier ook kort in de bioscoop heeft gedraaid. Deze tragikomedie heeft - uiteraard - hetzelfde uitgangspunt als de Nederlandse remake: ook hierin reizen drie gehandicapte jongens af naar Spanje in de hoop eindelijk eens van bil te kunnen. Dat gegeven had een platte klucht kunnen opleveren maar de makers van Hasta la Vista houden de tragische én komische zaken mooi in balans.Hasta la vista: vrijdag 7 oktober 23:35u op NPO2

Over André
Eerst even wat schaamteloos name-droppen: van Matt Dillon tot Matt Damon, van Michael Fassbender tot Michael Douglas en van Martin Freeman tot Morgan Freeman (en dat was alleen maar de M): André Nientied interviewde bijna iedereen. Hij schreef jarenlang recensies, artikelen en interviews voor onder meer Nieuwe Revu en Nu.nl en reisde tientallen malen af naar Los Angeles en de filmfestivals van Cannes en Venetië. Maar zijn favoriete film blijft The Big Lebowski.
@nientied