Sas Heeft Een Soa kwam deze week als een-na-laatste 3LAB seriecontest pilot online. Wij spraken regisseur David Cocheret over het maken van hun pilot.

Interview regisseur David Cocheret

De titel blijft goed plakken. Wat kwam eerder; de titel, of de synopsis?

Paul (de Vrijer, scenarist) kwam eerst met een verhaal dat ging over het taboe van de soa en andere seksuele perikelen. De titel is zo belangrijk, en zeker bij een online serie. Want als je de eerste klik hebt, dan is het aan ons als makers om ervoor te zorgen dat het ook een serie is die je wilt blijven volgen. Hierdoor mag ik mij nu de trotse regisseur noemen van zowel De slet van 6VWO, als Sas Heeft Een Soa. Ik weet niet wat je nog beter wilt hebben, maar dat blijft wel plakken.

Maar hoe komt zo’n serie tot stand? 

Het belangrijkste is dat ons team een drieluik is. Je hebt de schrijver, de regisseur, en de producent. De schrijver komt met het idee, dan legt hij het bij mij neer en ga ik kijken of ik affectie heb met wat op papier staat. Het is belangrijk dat ik er een visueel verhaal in zie. Dan ga ik eraan schaven, om te kijken waar stukken aangedikt en aangescherpt kunnen worden. En dan gaan we samen met de producent zitten, dat is in dit geval Sytse Kuilman en Friso de Ronden. Die gaan dan nog aanpassingen maken, om vervolgens te kijken naar de productionele haalbaarheid. 

Ik zou graag als creatieveling willen zeggen: ‘bedenk wat je wilt bedenken! Alles is mogelijk! The sky is the limit!’ Maar ja, je hebt gewoon weinig geld, en je plannen moeten gewoon haalbaar zijn. Daarom moet je goed naar je plannen kijken met je producent en schrijver, om vervolgens het beste eruit te halen. Ik ga altijd het volgende na: vind ik het vet? Is het een thema waarvan ik denk: dit kan aanslaan en een succes worden. Ten tweede probeer ik echt bij alles wat ik doe een maatschappelijk lijntje erin te hebben. Als maker sta je op een belangrijke positie. Je moet zeker entertainen, maar je moet je ook kunnen verantwoorden waarom je een project maakt. 

Je hebt gestudeerd in Amerika, aan de New York Film School in Los Angeles. Zou Sas Heeft Een Soa ook in het (ietwat preutse) Amerika gemaakt kunnen worden? 

Nou, dat weet ik eigenlijk niet. Het is aan de ene kant inderdaad een vrij preuts volk, en aan de andere kant eigenlijk ook weer niet. Als je tegenwoordig kijkt naar een serie als Sex Education, dat is dan wel meer een Britse serie dan een Amerikaanse, maar het gaat wel heel ver. Dus volgens mij zou Sas heeft een soawereldwijd moeten kunnen. Zolang je een gevoelig thema op een humoristische manier verteld, kun je heel veel dingen overbrengen. 

Heb je tijdens het schrijven of maken rekening gehouden met seksuele gevoeligheden en taboes? 

Nou, daar hebben we zeker rekening mee gehouden. Het verhaal gaat over een meid die een soa krijgt, verteld door de ogen van drie vrouwen. Maar we hebben de pilot gemaakt met drie mannen. Dat is iets waar we vanaf dag één bewust van zijn geweest. We hebben het ook met veel mensen besproken, maar eigenlijk zijn we alleen maar extra bewust geworden van de gevoelige situatie. Maar ik heb juist het gevoel dat het onze kracht is geweest, ook al moet dat natuurlijk nog blijken. De feedback die ik nu van vrouwen krijg is echt dat ze zeggen: ‘wow, dit is echt één op één hoe ik zou reageren! Maar, we hadden natuurlijk ook een fantastische, vrouwelijke, dramaturg: Ellen Dorrestein. Zij heeft ons echt geholpen hiermee.

Met deze thematiek kan het haast niet anders dan dat er hele gekke situaties op de set zijn ontstaan. 

Het waren alléén maar gekke situaties op de set. Elke scene was bizarder dan het bizarste dat ik ooit gedaan heb. Met als hoogtepunt: vier volwassen mannen die in een koor zongen “ja, ja, ja, je hebt chlamydia.” Op dat moment kon ik mijn lach niet inhouden. Hetzelfde met onze doctor Co-itus, die in zijn onderbroek met een geolied lichaam gaat uitleggen wat een soa is. Ja, dat zijn toch momenten die je bijblijven. Maar ook dáár is in de voorbereiding over nagedacht. Moet de dokter een shirt aan of niet? Dat zijn wel echt dingen die in de voorbereiding meegenomen worden. Wij denken dat juist wanneer je een gevoelige situatie bizar maakt, deze het beste blijft hangen.

Een mannenkoor en dokter Co-Itus.

Nou, wij wilden een informatieve serie maken. Maar als je het hele verhaal door een dokter Corrie laat vertellen, dan haakt de kijker op een gegeven moment wel af. Dus wij hebben er heel bewust voor gekozen om op een ‘drama’ manier het verhaal te vertellen, en de momenten dat er een informatief randje bij komt, dat je dan een bizarre limbo ingaat waar er iets aan je uitgelegd wordt. De inspiratie daarvan komt stiekem een beetje bij Family Guy vandaan, waar ze ook een barbershop kwartet gebruiken om gevoelige momenten luchtiger te maken. 

Wat was grootste productionele uitdaging?

Met weinig budget iets maken. Voor mij is het belangrijk dat het er tot in de puntjes fantastisch uitziet. Of in ieder geval heel filmisch. Voor mij zijn film en serie, echt een ontsnapping van de realiteit. Alles moet mooier zijn, en dat maakt werken met een beperkt budget tóch net wat lastiger. Verder heb ik gewoon een fantastische tijd gehad bij het maken van de pilot.

Oké, laatste vraag: kun je al iets kwijt over de volgende afleveringen.?

Het wordt een bizar over-de-top ‘who dunnit?’ om erachter te komen wie Sas die soa heeft gegeven. En daarbij gaan we steeds verder de gekke wereld in die wij gecreëerd hebben. En, Ik kan je alvast vertellen dat je nog niet het laatste hebt gezien hebt van het barbershop quartet en doctor Co-itus!