Op De Grote Beek, het landgoed waar Tim en Nicolaas zich 100 dagen lang onderdompelen in de wereld van de psychiatrie, lopen ook paarden rond. Deze dieren kunnen cliënten helpen hun eigen gevoelens bloot te leggen.

Door Nouryt Prinsze

‘Ik rij zelf al jaren paard en wat mij altijd opviel was dat het paard reageerde op mijn gevoel,’ zegt paardencoach Ellen van der Pers. ‘Als ik heel erg in m’n hoofd zat of gespannen was, dan werd m’n paard dat ook. Wanneer ik het los kon laten, deed zij dat ook.’ 

Terwijl Ellen praat, passeert ze een paard in de stal. Het dier krijgt een snelle aai over z’n neus, voordat ze verder gaat: ‘Paarden kunnen mensen dus bewust maken van hun gevoelens, gedrag en vaste patronen. Kijk, als hulpverleners doen we onderzoek en we lezen ons in, maar daarnaast maken gebruik van het paard, die er van uit het “hier en nu” open instapt. Ik stel dan open vragen over wat ik zie gebeuren tussen cliënt en paard. Als het paard onrustig doet en de cliënt vraagt waarom, dan kan ik de vraag teruggeven: wat gaat er in hem of haar om op dat moment? Vaak zijn cliënten daar al van vervreemd.’ 

Terug naar het gevoel

Ellen gaat verder: ‘Cliënten die binnen de GGzE worden behandeld hebben vaak complexe problematiek. Zij hebben al een vorm van behandeling of therapie, waar coaching met behulp van paarden op aanvult.’

‘Voorbeelden van thema’s die cliënten naar voor brengen zijn: negatief zelfbeeld, grenzen aangeven. Eigenlijk alles waar je zelf- voor kunt zetten. Het is heel breed. Iemand kan ook zo ver van z’n gevoel af staan dat hij niet eens kán voelen. Als ze hun angsten of verdriet te veel voelen, dan sluiten mensen dat af.’

Om dat te verhelpen, gaat Ellen ‘terug naar de basis’: ze vraagt cliënten de vacht te voelen van zwart-witte paarden. ’Het kan zijn dat de vacht zacht is, maar de witte vlakken zijn vaak ook koeler dan de zwarte vlakken. Zo kun je teruggaan naar het gevoel.’

Een luisterend oor

Ook voor Ellen kunnen het heftige dagen zijn. ‘We moeten onszelf ook naar de mensen openstellen, want als wij dat zelf niet doen, hoe kunnen we het dan vragen van hen? Daardoor komt het soms best dichtbij. Er zijn dagen dat ik de verhalen van cliënten wel eens met me mee draag naar huis. Om dat zoveel mogelijk te voorkomen hebben we ieder dag een intervisiemoment, over wat we tegenkomen bij onszelf in contact met cliënten. Zo kunnen we sparren over ideeën, maar soms is het ook gewoon fijn om even een luisterend oor te hebben.’