Lindsey verloor haar eenjarige dochter aan een hersenvliesontsteking: "De huisarts adviseerde een paracetamol"

Als Lindsey’s dochtertje Maeve wakker wordt met hoge koorts, verzekeren de artsen haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Maar voor ze het weet belandt ze in een nachtmerrie: Maeve blijkt doodziek te zijn. “De assistente overtuigde mij dat er niks aan de hand was.”

Kun je ons meenemen naar het moment dat Maeve zich niet lekker begon te voelen?

“Maeve werd op een donderdagochtend wakker met 41 graden koorts. Ze at, dronk en speelde nog wel. Maar tijdens het avondeten begon Maeve suf voor zich uit te staren. Ze reageerde heel vertraagd. Ik filmde dit voor de zekerheid voor de dokter en mezelf. De huisarts was inmiddels niet meer bereikbaar, dus ik belde de huisartsenpost. Ik mocht videobellen via een beveiligde link en richtte de camera van mijn telefoon op Maeve. De huisarts concludeerde dat het niks was en adviseerde ons om haar paracetamol te geven. Ik wilde niet verder zeuren want ze hebben haar gezien, zo dacht ik. Maar ik begon al snel een vermoeden te krijgen dat het een hersenvliesontsteking (ook wel bekend onder de medische term meningitis, red.) zou kunnen zijn. Ik was heel alert op een hersenvliesontsteking omdat mijn nichtje eraan is overleden. Dus ik wilde dat eerst uitsluiten.”

Onverklaarbare blauwe plekken 

“De volgende dag waren mijn ex-man en ik thuis. We zagen dat Maeve inmiddels blauwe plekken had op haar armen en benen. Je kon de blauwe plekken wegdrukken en daardoor raakte ik nog meer overtuigd dat dit een hersenvliesontsteking was. Ze staarde veel voor zich uit. Mijn ex-man besloot haar mee te nemen naar de huisarts en ik wilde dat hij zou benoemen dat het misschien een hersenvliesontsteking is. Bij de huisarts kreeg mijn ex-man te horen dat het geen hersenvliesontsteking is, maar een kinderziekte die de huisarts vaker heeft gezien. Mijn ex-man geloofde dit, maar ik vertrouwde het niet. Toch dacht ik: Lindsey, vertrouw het maar even. Twee mensen hebben nu gezegd dat het niks is. Toch het zat me de hele tijd niet lekker.” 

Slapeloze nacht 

“Vrijdagnacht deed Maeve geen oog dicht. Ze bleef de hele nacht ongemakkelijk kreunen. Als ik haar probeerde op te pakken, dan keek ze mij verschrikt aan. Als ik haar armen en benen bewoog, dan gilde ze het uit van de pijn. Toen dacht ik weer: hoe kunnen ze zeggen dat dit niks is? Ik stond op het punt om de ambulance te bellen, maar dit heb ik niet gedaan. Zaterdagochtend leek Maeve niet op te knappen en haar koorts bleef hoog. Ze werd bleker en de vlekken op haar lijf werden donkerder. Ze heeft toen nog een middagslaapje gedaan, maar ze had nog steeds pijn als ik haar optilde.”

Videobellen met de huisartsassistente 

“Na haar middagslaapje nam ik Maeve mee naar het afzwemmen van haar broertje. In het zwembad zat ze in de kinderwagen waar ze heel ziek werd. Ze bleef maar kreunen, lag heel ongemakkelijk te draaien met haar hoofd om een houding te vinden zonder pijn. Toen heb ik weer de huisarts gebeld. Ik had de assistente een half uur lang aan de lijn en vroeg of ik kon langskomen, maar zij overtuigde mij dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk hebben wij wel weer gebeld via videoverbinding. Ik noemde vier keer dat Maeve volgens mij een hersenvliesontsteking heeft, maar de assistente vaarde blind op wat de huisarts de dag daarvoor had gezegd. Ze vertelde me dat de huisarts zich helemaal geen zorgen maakte, er was niks aan de hand.”

Reanimatie in het ziekenhuis

“Eenmaal thuis zag mijn ex-man tijdens het verschonen opeens een grote niet-wegdrukbare plek op haar bil. Ik hoorde hem aan de telefoon schreeuwen: “Sta klaar! Ik kom er nu aan!” Maeve was nu suf, snel aan het ademen en viel af en toe echt weg. Mijn ex-man is naar Hilversum geracet en ik bleef thuis achter met onze zoon. Ik hoopte dat ze terug zouden komen met een antibioticakuur, maar tegelijkertijd voelde ik dat er iets niet klopte. In het ziekenhuis werd Maeve meteen in slaap gebracht en ging ze aan de beademing. Al snel werd duidelijk dat ze naar de intensive care moest. Toen wij op de IC aankwamen mochten we niet eens bij Maeve naar binnen omdat haar kamer vol stond met allemaal artsen. Aan de ene kant had ik hoop. Maar aan de andere kant raakte ik in paniek. Zeker toen ik de reanimatiekar haar kamer binnen zag gaan. Op een gegeven moment liep iemand van de IC naar ons toe en vertelde ons dat Maeve aan het overlijden was. Ze vroeg ons ook of wij wilden dat zij haar verder moesten reanimeren? Ik vroeg of Maeve hersendood was, maar de verpleegster zei dat ze dat niet mocht zeggen. Uiteindelijk kreeg ik het eruit dat het inderdaad daarop neer komt. Dit was het moment dat ik niet meer wilde dat ze op haar gingen duwen. Ik wilde dat de beademing los werd gemaakt. Ik had haar in mijn armen en zong een liedje terwijl ze overleed.”

Onderzoek naar de doodsoorzaak

“We hebben besloten om de doodsoorzaak van Maeve te laten onderzoeken in het ziekenhuis en uit dit onderzoek bleek inderdaad dat ze een hersenvliesontsteking had. We hebben uiteindelijk ook een nagesprek gehad met alle betrokken assistenten en huisartsen die wij gesproken en gezien hebben. Dit waren 10 verschillende mensen. Ik moest niet huilen tijdens dit gesprek, maar ik was vooral erg boos. De meeste huisartsen en assistenten in de kamer waren aan het huilen. Toen bleek dat de assistente die ik na het afzwemmen aan de lijn had, nog heeft getwijfeld om een ambulance te sturen. Na het invullen van de klachten van Maeve gaf het systeem aan dat er een ambulance moest komen, maar dit heeft ze niet gedaan omdat de dag ervoor de huisarts had gezegd dat het een ongevaarlijke kinderziekte was.”

Bewustwording op social media  

“Nu zet ik mij actief in voor meer bewustwording rondom hersenvliesontsteking op sociale media en zamel ik geld in voor meer onderzoek. Daarnaast geef ik webinars aan huisartsen over het vroegtijdig herkennen van een hersenvliesontsteking. Ik wil voorkomen dat andere kinderen aan een hersenvliesontsteking komen te overlijden. Ik heb op mijn social media een post gedeeld die miljoenen keren is bekeken. Door deze post zijn twee kinderen in Amerika en Nederland gered. De moeders van deze kinderen herkenden de symptomen van de hersenvliesontsteking door mijn post. Daarnaast wil ik dat huisartsen stoppen met videobellen als het aankomt op kinderen. In Hilversum doen ze dit inmiddels niet meer, maar in de rest van Nederland doen ze dit nog wel, wat ik bizar vind. Ik leef anders sinds de dood van Maeve. Vroeger was ik erg bezig met wat mijn omgeving over mij dacht. Nu boeit het mij niet meer wat mensen van mij denken. Ik denk elke dag aan Maeve en zal haar voor altijd bij mij dragen.”

Lees ook

21-02-2024

Immanuella begeleidt biculturele vrouwen na een miskraam: “In de Afro-gemeenschappen is zwangerschapsverlies een groot taboe”

• Deel