Sabra Rahiembaks over het taboe op rouwen: “Dat zij nu in het paradijs is, staat los van mijn verdriet”

Het verwerken van het verlies van een dierbare is superbelangrijk. Door je emoties te uiten en erover te praten, wordt gemis dragelijk. Wat er gebeurt als dat niet lukt, bijvoorbeeld omdat er binnen jouw community een taboe ligt op rouwen, dat bespreken we met Sabra Rahiembaks (36). “Ik wilde laten zien dat ik tevreden was met wat God voor mij bepaald had.”

In de achttiende week van haar zwangerschap krijgt Sabra te horen dat haar dochter een ernstige hartaandoening heeft. De kans dat de baby de geboorte niet overleeft is groot. Gelukkig gaat de bevalling goed. Dat geeft Sabra hoop. Dat haar dochter uiteindelijk toch overlijdt als ze zes weken oud is, doet ontzettend veel pijn. In dit interview neemt Sabra ons mee in haar rouwproces.

Een smeekbede in Mekka

Sabra: “Onze dochter had hypoplastisch linkerhart syndroom. Dat betekent dat haar linker hartkamer te klein is. Ik kende de risico’s, maar bij de geboorte was ze zwaarder dan gemiddelde baby’s en ze deed het zo goed. Dat gaf mij hoop. Ik wist honderd procent zeker dat alles goed zou komen.”

“Zo’n zes dagen na haar geboorte werd baby Selina voor het eerst geopereerd. Daar herstelt ze goed van. De tweede operatie stond gepland in de zesde week.” In de aanloop naar de operatie focussen Sabra en haar man zich op hun geloof. “We hebben veel gebeden, ik heb de Koran uitgelezen en mijn man is zelfs naar Mekka geweest om een smeekbede te doen.”

De arts zei: ‘We hebben niets meer kunnen doen'

“Toen ze Selina naar de operatiekamer brachten, begonnen mijn man en ik al te praten over het herstel en wanneer we weer naar het ziekenhuis zouden moeten voor controle. Plots kwam de arts naar ons toe. Ik zag dat er iets niet goed was. Ze zei: ‘We hebben niets meer kunnen doen. Haar hart stond al stil voordat we aan de operatie konden beginnen.' Ik snapte er niks van en was in totale shock.”

Een gebroken familie

“Ook mijn man, die mij normaal overal doorheen sleept, kon niet meer sterk zijn. Hij riep: ‘We missen iets. We hebben iets verkeerd gedaan.’ Ik pakte hem vast en verzekerde hem dat we hebben gedaan wat we konden. Toen was het tijd om onze familie te bellen en afscheid te nemen. Op het moment dat mijn broertje en zusje binnenkwamen, landde het pas echt bij mij dat Selina er niet meer is. Ik heb ze nog nooit zien huilen, maar die dag kwamen ze gebroken binnen. Anderen zien huilen, dat doet zo’n pijn.”

Een dag na het overlijden, zette Sabra de knop om. “Ik besloot het verdriet niet meer toe te laten en sterk te zijn. Zowel familie als buitenstaanders wilde ik laten zien dat ik tevreden was met wat God voor mij had bepaald.” Op de begrafenis liet Sabra dan ook geen traan en dat terwijl ze Selina zelf heeft gewassen en in haar graf heeft gelegd. “Ik wilde tot het laatste moment bij haar blijven.”

Wat ben je sterk

“Ik hield anderen en mezelf voor de gek en dat werkte. Mensen zeiden: ‘Wat ben je sterk’. Iedereen dacht dat het goed met mij ging. Ik ging ook door met alles, alleen diep van binnen wist ik dat het niet goed ging.”

“Ik kon het niet aan om haar graf te bezoeken, zelfs het uitspreken van haar naam was te veel. De pijn kwam ook naar boven bij het zien van andere baby’s. Toen mijn zus een kind kreeg, kon ik haar niet vasthouden. Sarah, de dochter die ik kreeg na het verlies van Selina, is de eerste baby die weer in mijn armen hield.”

Nieuw leven

De geboorte van Sarah, een jaar na het verlies van Selina, veranderde alles. “Sinds haar geboorte stel ik mezelf kwetsbaarder op en uit ik mijn emoties. Ik doe het niet eens bewust, ik kan gewoon niks meer vasthouden. Mijn omgeving is heel trots op het feit dat ik nu zo open ben en familie roept constant hoe ik ben veranderd.”

Fysieke en mentale begeleiding zijn allebei belangrijk voor het rouwproces

Wat Sabra destijds goed had kunnen gebruiken is een rouwcoach. “Ik heb heel lang gegoogled naar een coach die praten en sporten combineert en een Islamitische achtergrond heeft. Helaas was zo iemand niet te vinden. Daarom ben ik zelf rouwcoach geworden. Die combinatie van fysieke en mentale begeleiding is belangrijk voor het proces.” De intensieve begeleiding die ze geeft aan vrouwen, helpt Sabra ook bij haar eigen rouwproces. "Ik ben nu zover dat ik ervoor opensta om Selina's graf te bezoeken." 

Sabra merkt dat er een taboe ligt op rouwen binnen de islamitische community. “Heel veel mensen vinden dat je tevreden moet zijn omdat je dierbare in het paradijs is. Je mag niet huilen. Ik zie dat anders: tevreden zijn staat los van het huilen. Ik heb drie kinderen op aarde en hoop dat zij ooit komen waar Selina nu is. Toch heb ik verdriet.”

Jouw verdriet mag er zijn

“Er zijn zoveel gelovige mensen die nog nooit rouw hebben meegemaakt. Zij zeggen: ‘Je moet geduld hebben want dit is het lot’ en ‘Het is zo prachtig dat je een kindje in het paradijs heb’. Tuurlijk, dat weten we allemaal. Maar ik leef nu hier en mis haar. Mijn verdriet mag er zijn. Daar zou meer over gesproken mogen worden. Dat gebeurt nu niet, ook niet in de moskee. Door dit te zeggen, hoop ik dat taboe te doorbreken. Mijn belangrijkste tip aan mensen in rouw is dan ook: jouw verdriet mag er zijn.”

• Deel