Zwanger zijn tijdens een pandemie

Een nieuwe dag in quarantaine. Het voelt als een beruchte datum, 6 april. Toen ik te horen kreeg dat de maatregelen in ieder geval tot 6 april zouden duren stond deze datum als een soort pin vast in mijn brein-agenda. Alsof dit een soort houvast was die ik nodig had om het allemaal te kunnen behappen.

Inmiddels zijn we drie weken verder, wat meer voelt als 3 maanden.

Net op tijd zijn Thomas en ik terug gekomen van onze babymoon, de laatste vakantie samen zonder kindje. Ik ben namelijk op het moment van schrijven 26 weken zwanger.

We hebben 10 heerlijke dagen in Egypte gehad waar we helemaal tot rust zijn gekomen. Het rommelde wel in Nederland met het Coronavirus, dat hielden wij goed in de gaten. We hadden zelfs nog een inschatting gemaakt; 'Hoeveel zieke patiënten denk jij dat er in Nederland zijn als we terugkomen van vakantie?'Thomas dacht aan 40 en ik dacht aan 90 besmettingen. Toen waren we nog optimistisch. Het bleken er bij terugkomst 382 te zijn.

Naar aanleiding van de persconferentie van Mark Rutte en co had ik op maandag 16 maart mijn eerste thuiswerkdag. Ondanks de onzekerheid over het virus vond ik het een fijne terugkomst van vakantie. Ik werk altijd heel gefocust en efficiënt als ik thuis werk. Een betere manier van terugkomen van vakantie was er dus voor mij niet. Bovendien had het ook wel iets knus. We werken beiden vanuit huis dus we hadden al snel de keukentafel als nieuw kantoor ingericht. Samen ontbijten, een kopje koffie tussendoor en het 'op tijd thuis zijn' beviel gelijk goed. De eerste week verliep dan ook prima.

Van de persconferentie op 23 maart kreeg ik de kriebels. We werden als land streng toegesproken en de maatregelen werden drastisch aangescherpt.

Ineens drong het tot mij door. Ik zal een hele tijd mijn familie niet meer knuffelen, terwijl ik dat juist nu best nodig heb. Ze zullen de ontwikkeling van de groei van mijn buik via FaceTime meekrijgen. Ze kunnen de baby niet voelen schoppen in mijn buik. En hoe gaat dat straks als ik wil bevallen? Mag ik nog wel in het ziekenhuis bevallen? Mag Thomas wel bij de bevalling zijn als hij toevallig hoestje heeft? En hoe schadelijk is het virus echt voor de baby? Ik had zoveel vragen en onzekerheden ineens dat ik alleen maar kon huilen.

De enige manier om hiermee om te gaan is mijzelf eraan over te geven, hoewel dat echt makkelijker gezegd is dan gedaan. Overgeven aan de onzekerheid wat het virus gaat doen en aan de consequenties die dat met zich mee brengt voor mijn zwangerschap. Dat overgeven is ook regelmatig even heel chagrijnig zijn of te huilen maar ook te genieten van de vele tijd die ik nu met Thomas doorbreng. We maken er samen het beste van!

Gisteren had ik echt geen zin om weer aan het werk te gaan. De weekenden en doordeweekse dagen lijken momenteel zoveel op elkaar dat ik niet altijd het gevoel heb dat ik echt vrij ben geweest in het weekend. Hoewel ik doordeweeks veel en hard werk is dit wel de plek waar ik de afgelopen 3 weken heb doorgebracht. Normaal krijg ik energie van uitjes; een koffietje drinken in de stad, een wandeling maken door de natuur of een borrel drinken bij vrienden. Dat kan natuurlijk allemaal niet nu en dat begin ik te merken.

Ik heb vannacht slecht geslapen. Krijg door het weinig bewegen (30 minuten wandelen per dag) last van stramme benen. Ook heb ik ergens gelezen dat ik op mijn linkerzij moet slapen omdat dit beter zou zijn voor de baby, dus daar ben ik 's nachts ineens onbewust mee bezig. Als ik dan toch om wil draaien omdat mijn been verzuurd is moet ik de worst (voedingskussen waar ik mee slaap) helemaal meenemen naar de andere kant. Door deze struggle ben ik gelijk meer wakker en kom ik weer wat traag in slaap. Maar ondanks de slechte nacht heb ik een goede werkdag! Vooral in de ochtend schrap ik een aardig to do list weg, de zon schijnt en mijn humeur is goed.

Ik werk net iets te lang door en maak weer goed mijn uren deze dag. Een goed begin van de werkweek! 's Avonds knipt Thomas mijn pony bij, wat een avontuur op zich is. Ik plaats wat video's van deze ervaring op Instagram en krijg veel positieve reacties. Om 23:00 uur val ik als een blok in slaap.

Ik droom veel en wordt vaak zwetend wakker ondanks dat alle ramen in de slaapkamer open staan. Het schijnt bij de zwangerschap te horen.

Ik had mij voorgenomen elke dag zwangerschapsyoga te doen of te wandelen in de ochtend. Ik begin namelijk te merken dat de eetkamerstoel waar ik nu hele dagen op zit te werken niet echt lekker voor mijn bekken en benen is. Helaas komt het er vanmorgen niet van omdat ik te druk ben met mijn pony herstijlen, het is wel erg bot geknipt.

Ik doe elke ochtend mijn best om mij leuk aan te kleden, mijn haar te doen en mijn gezicht te verzorgen. Als ik daarmee stop is het einde snel in zich, dan ga ik mij snel rot voelen.

Vandaag is het een comfi zwangerschapslegging, mijn sneakers en een A-lijn panterprintjurkje waar ineens een echte buik in te zien is. De laatste keer dat ik deze droeg kon ik mijn zwangerschap nog verhullen. Hoewel het aanzicht wennen is ben ik best trots op deze lichamelijke verandering.

Vandaag voel ik mij mentaal weer goed. Ik geniet van ons ontbijt samen (pancakes!!) en de koffie om 08:45 uur in de zon. Ik besef mij dat het mij zoveel oplevert dat ik niet zoveel prikkels krijg op een dag. Ik merk dat mijn hoofd helder is en dat er ruimte ontstaat voor creativiteit. Ik zie dus de komende 20 dagen (vandaag) heel positief in.

Mijn collega's en ik breken ons hoofd over wat te doen met Spot On. Hoe maken we in deze tijd leuke content die de doelgroep wil zien en die te realiseren is met de beperkingen waar we momenteel tegenaan lopen? Ik denk er veel over na. Het is roeien met de riemen die je hebt maar ik merk dat ik mij onbewust wel druk maak over hoe wij dit het beste kunnen oplossen. Ik kijk af bij de concurrentie, wat doen zij op YouTube? Hoe kunnen wij dit vertalen in iets actueels wat bij ons past? En moet het dan over corona gaan of zijn mensen ook niet gewoon een beetje corona-moe? Door een onverwachte afzegging voor Spot On kantelt mijn helemood, de stress slaat toe. Daarbij ga ik nog meer stressen om het feit dat ik niet mag stressen tijdens mijn zwangerschap, dat is niet goed voor de baby.

De persconferentie van Mark Rutte doet mij al helemaal geen goed. Ik accepteer dat dit niet mijn avond is en ga op tijd slapen. Het zal een samenloop van omstandigheden zijn; de onzekerheid, de quarantaine en de hormonen die door mijn lijf gieren.

Mijn werkdag is van het begin tot het einde stressvol, een druk die ik mijzelf heb opgelegd. Ik besluit bij mijn collega’s aan te geven dat het soms wat veel wordt. Gelijk tonen ze alle begrip. Ik had ik veel eerder moeten delen! Het zware gevoel van de persconferentie is nog niet helemaal weg maar die verdwijnt als ik een enorme bos witte rozen en een flesje alcoholvrije champagne van mijn baas ontvang. Een cadeautje voor alle medewerkers om hen een hart onder de riem te steken in deze lastige tijd. Mijn dag kan echt niet meer stuk, de bloemen zijn schitterend!

Aan mijn lijf begin ik te merken dat ik te weinig heb bewogen de afgelopen dagen. Het standaard rondje van een half uur is blijkbaar niet genoeg. Ik besluit vanavond op zoek te gaan naar een goede zwangerschapsworkout.

Meer Spot On Dagboeken lezen?

De weken vliegen echt voorbij! Nog een dag werken en dan heb ik een lang paasweekend. Daar heb ik echt behoefte aan! Vier dagen in quarantaine ontspannen. Ondanks dat ik mijzelf heb voorgenomen een stapje minder hard te zetten vandaag ga ik weer volle bak. Ik besluit volgende week een iets minder hoge druk op mijzelf te leggen, deze week nog even knallen.

Ik werk hard maar heb de flow goed te pakken. Mijn harde werk van gisteren werpt zijn vruchten af. Mijn lijf voelt ook iets beter aan omdat ik vanmorgen samen met Thomas weer een ochtendwandeling heb gemaakt. Om 17:45 moet ik echt van mijzelf stoppen, ik kan blijven werken.

Ik plof neer op mijn loungeset in de tuin die inmiddels volle bak in de zon staat. Mijn vriend bediend mij met een 0,0 biertje en een borrelhap. Weekend!

’s Avonds hangen we wat in de woonkamer en zetten een nieuw babybadje in elkaar op de babykamer. Ik heb geen zin om TV te kijken omdat het alleen maar over corona gaat. Ik merk dat ik in deze tijd juist behoefte heb aan ‘een leeg hoofd’.

Ondanks dat ik vrij ben merk ik dat ik nog steeds aan sta. Ik denk dat dit het bekende nesteldrang gevoel is. Ik sta om 08:30 naast mijn bed, verzorg het ontbijt, stuur nog even twee mailtjes, haal het bed af en neem mij voor om een takenlijstje voor vandaag te maken. Schoonmaken, yogaoefeningen doen, dit dagboek schrijven, een rondje lopen, mezelf mooi opmaken, lunch bestellen bij 'bagels & beansen' misschien nog wat inspiratie opdoen voor de babykamer. Thomas is gewoon thuis aan het werk, dus ik kan lekker mijn eigen ding doen.

Ik kom maar aan twee dingen toe vandaag; mezelf opmaken en inspiratie opdoen voor de babykamer. Mijn vriend is aan het werk. Ik kan mijzelf slecht vermaken dus ik verveel mij kapot. Ik wil niet liggen, niet zitten, niet actief zijn en niet rusten. Ik voel mij letterlijk opgesloten in huis. Als hij klaar is met werken kan mijn dag beginnen! Helaas denkt hij er anders over (haha) Hij wil een film kijken op de bank, iets waar ik normaal echt geen energie van krijg. Ik besef mij dat er toch niets anders te doen is dus we installeren ons voor de tv en brengen onze avond hangend op de bank door.

Ik fiets voor het eerst sinds tijden naar de binnenstad van Utrecht. Ik heb paas-taartjes besteld om dit jaar toch een 'Paasgevoel' te hebben. Voedsel blijkt de manier van comfort in deze tijd.

Eigenlijk zie ik er best tegenop omdat ik echt bijna geen mensen heb gezien de afgelopen periode, behalve de mensen die ik tegen kom bij mijn ochtendronde. Boodschappen doen we niet meer, die bestellen we bij Picnic. Als we nog iets anders moeten hebben gaat mijn vriend meestal alleen naar de Albert Heijn. Mijn wereldje is dus best klein geworden.

Eenmaal op de fiets verbaas mij erover dat het best druk is in de stad. Ik kies bewust de rustigste route, zodat ik zo min mogelijk mensen tegen kom. Ik geniet van het fietstochtje maar fok mij ook op omdat ik merk dat mensen zich niet altijd aan de 1,5 meter afstand houden. Een fietskoerier stopt echt een paar cm van mij als ik bij het stoplicht sta te wachten. Ik heb expres een strakke rok aangetrokken waarin je goed kan zien dat ik zwanger ben. Helaas lijkt dit nog niet bij iedereen te werken.

Mijn vriend klust wat in het huis en ik kijk toe, mag van hem niets meer doen. Lastig! Ik vind het namelijk fijn om d.m.v. klussen mijn gedachten een beetje te verzetten.

Maar toekijken werkt ook wel merk ik. Bovendien heb ik aardig wat prikkels te verwerken, na mijn fietstochtje naar de stad.

Wanneer de klus is geklaard ploffen we weer op de tuinset met een hertog jan en voor mij een 0.0 biertje. 's Avonds besluiten we de tv uit te laten. We zetten een muziekje op, schenken een drankje in en kletsen de hele avond over wat de toekomst ons gaat brengen. Een baby krijgen als er een pandemie gaande is, lekker getimed weer!

Het is eerste paasdag! Ik voorzie mijn vriend van een heerlijk Paasontbijtje op bed (Een cappuccino, een sapje, een stukje suikerbrood en wat paaseitjes)

We hebben mijn schoonouders al 8 weken niet gezien dus we hebben besloten dat zij op gepaste afstand langs kunnen komen. We bereiden hun bezoek voor in de tuin met een set die we netjes op 1,5 meter afstand zetten. Het is fijn om ze weer 'in het echt' te zien. Ze verwonderen zich over de groei van mijn buik en ik zie ze zichtbaar genieten van de tijd dat we weer samen zijn. Na 1,5 uur houden ze het voor gezien en hebben wij nog een hele dag vrij om gewoon niks te doen thuis.

Ik merk dat ik moe ben na hun bezoek. Het zal wel een combinatie zijn van mijn zwangerschap en het niet meer gewend zijn 'aan te staan' voor mensen.

Gelukkig hoeven we de rest van de dag niets meer te doen. Ik begin langzaam goed te worden in het niksen en zo te zien doet het mijn lijf ook goed; mijn buik is deze week ontzettend hard gegroeid! Zo heb elk nadeel weer zijn voordeel 😉

Als ik terugkijk op de afgelopen week kan ik de conclusie trekken dat ik deze tijd met ups en downs beleef, zoals ieder ander. De extra onzekerheid rondom mijn zwangerschap maakt het soms nog wel dat ik het wat zwaarder ervaar dan het misschien allemaal is.

Gelukkig heb ik een ontzettend nuchtere vriend die mij hier doorheen sleept, mij genoeg knuffelt en ontziet in van alles en nog wat in het huishouden.

Daarnaast word ik overspoeld met lieve WhatsAppberichten, speciaal gebakken taartjes die persoonlijk tot aan de voordeur gebracht worden, lieve kaartjes met nog lievere woorden, bloemen en Facetimeborrels van collega's en vrienden. We gaan echt wat meer naar elkaar omkijken in deze tijd en dat voelt goed.

Hoe dan ook, dit gaat voorbij. We weten niet hoe het komende jaar eruit gaat zien maar zolang ik de positieve dingen kan blijven zien in deze tijd denk ik dat ik het nog wel even vol kan houden in quarantaine. Ik hoop alleen echt dat als het kleine kereltje ter wereld komt de wereld iets minder in de fik staat dan nu. Dat ik mensen weer vast kan houden, zodat ik kan laten zien wat liefhebben is. Dat we het vliegtuig kunnen pakken om samen de wereld te ontdekken. Dat we 'gewoon' een spontaan sapje kunnen drinken op het terras in de binnenstad. Lief mannetje, wat wil ik je veel leren en laten zien.

En mocht het niet allemaal nog niet zo zijn, dan zal ik er alles aan doen om de beste keuzes te maken die ons door deze sh*tty tijd heen slepen. I promise ❤️.

---

Meer Spot On? Bekijk hier hoe de Spot On. Community de ramadan beleeft in deze ongekende tijden.