Ralph ging het gesprek aan met jongens die homofobe opmerkingen naar hem maakten

Na een paar biertjes en een feestelijke Pride in Amsterdam, fietst Ralph van Ierland (27) terug naar huis. Zijn outfit bestaat nog uit wat regenboogvlaggen en hij hoort een groep jongens “Homo!” roepen. In plaats van negeren kiest Ralph ervoor om het gesprek aan te gaan.

“Ik was net uit de trein gestapt en had mijn fiets gepakt. Het was donker en ik was alleen. Ik hoorde al van meerdere mensen dat in Amsterdam alles heel positief was, maar dat ze daarbuiten alweer homofobe opmerkingen naar zich toe kregen. Veel mensen zijn zich er niet van bewust dat dit een extra belangrijke dag is. Ik fietste langs vier jongens en ik hoorde dat ze hardop het woord ‘homo’ riepen. Normaal gesproken zou ik denken: laat maar zitten, maar toevallig had ik de week daarvoor een gesprek gehad met een goede vriendin. Zij vertelde dat ze tegenwoordig wél iets terug zei als mensen bijvoorbeeld vrouwonvriendelijke opmerkingen maakten.”

“Maar je bent toch ook gewoon homo?” 
In een split second besloot Ralph daarom te stoppen met fietsen. “Ik zei: “Sorry jongens, maar wat zeggen jullie nou precies?” Daarop kreeg ik te horen dat het niet naar mij bedoeld was, maar ik merkte een bepaalde intonatie in het woord en legde uit dat ik kon horen dat het om mij ging. “Maar je bent toch ook gewoon homo?” gaven ze aan. “Dan mogen we dat toch roepen?” Ik legde uit dat je dit aan niets kon zien en dat het van alles kon zijn. Homoseksueel, biseksueel, intersekse, missschien wel een trans persoon.”

“Weet je wat het is met transgenders?”
Twee van de vier jongens gingen er vandoor en de andere twee stonden ook op het punt om weg te lopen. “Ik gaf aan: “Kom op. Ik bedoel er niks vervelends mee, maar ik wil gewoon weten wat jullie bedoelen.” Dat werkte, want de jongens bleven staan. Ik gaf aan dat de dingen die zij roepen, heel pijnlijk kunnen zijn. Ook vertelde ik dat er veel plekken bestaan waar je nog steeds niet jezelf kan zijn: in sommige landen kom je niet eens binnen omdat je bijvoorbeeld transgender bent of staat de doodstraf op homoseksualiteit. “Weet je wat het is met transgenders?”, begonnen ze. “Uiteindelijk krijgen ze toch spijt. Dan willen ze een gezin stichten en komen ze erachter dat het niet kan.” Waarop ik aangaf: “Het kán in sommige gevallen zo zijn dat iemand spijt krijgt van een bepaalde stap in de transitie, maar dat is niet de standaard. Er zijn veel mensen die gelukkiger zijn dan ooit na hun transitie en voor het eerst zichzelf zijn. Dat is toch alleen maar heel mooi?” 

“Jij fietst hier met je vlaggen”
“Maar het is ook allemaal zo ‘in your face’”, kreeg ik terug. “Jij fietst hier met je vlaggen, dan vraag je er toch ook een beetje om?” Het was een normaal gesprek en ik vertelde de jongens dat ik ook geen opmerkingen maak over hoe anderen eruitzien. “Iedereen mag lekker zichzelf zijn. Daar hoeven we allemaal niks van te vinden”, zei ik.”

Ralph legt uit dat hij het typisch vindt dat dit soort geluiden in zo’n groep naar voren komen. “Je luistert daar naar. Wanneer niemand in je vriendengroep kritische vragen stelt of de andere kant belicht, kan ik mezelf ergens nog voorstellen dat je er op een bepaalde manier naar gaat kijken. Je kopieert dat gedrag. De jongens keken dan ook op van het tegengeluid. Het was gewoon niet iets wat ze vaker hadden gehoord. En het hielp, want even later boden ze hun excuses aan. Ze zeiden dat ik gelijk had en dat het niet de bedoeling was om mij te kwetsen. Ik heb ze een hand gegeven en een fijne avond gewenst. Waarschijnlijk realiseerden deze jongens zich dat het gewoon een mens was waar ze naar riepen. Dan baal je opeens van de dingen die je zei.” 

Het gesprek aangaan
Op de vraag hoe hij terugkijkt naar het gesprek, reageert Ralph optimistisch: “Als je je veilig genoeg voelt om het gesprek aan te gaan, dan kunnen we dit soort denkbeelden hopelijk langzaamaan met z’n allen veranderen. Niet op een judgy manier, maar met oprechte interesse vragen waarom ze zoiets zeggen.” 

Even later zet hij een Instagram-story online waarin hij vertelt wat er is gebeurd. “Ik twijfelde in eerste instantie wel of ik het moest delen, maar ik heb heel veel positieve reacties gekregen.” Dat Ralph een queer-veilige omgeving belangrijk vindt, blijkt ook uit zijn interesse naast het studeren. Zo werkt hij als fractiemedewerker bij D66 Brabant en ondertekende hij onder andere het COC Regenboog-stembusakkoord. “Het stukje gelijkheid en emancipatie heb ik altijd belangrijk gevonden. Ik ken veel mensen die daar echt mee gestruggeld hebben. Wanneer je persoonlijke verhalen hoort van hoeveel pijn dingen kunnen doen, wil je je daarvoor inzetten.”

17 mei is de internationale dag tegen homofobie. Waarom dat nog steeds nodig is, lees je hier.

• Deel