Waar komt mijn eeuwig aanwezige ‘pregnancy scare’ vandaan?

Ik beleef ‘m al af en aan vanaf mijn zestiende. Die twee streepjes op de test zijn echt mijn allergrootste angst, terwijl anderen hiermee dolgelukkig zouden zijn. Waarom ben ik hier, ondanks alle veiligheidsmaatregelen, zo bang voor?

COLUMN

Ik kotste vanmorgen koffie en chiapudding met kaneel. Het was totaal geen pretje, maar gelukkig wel een vrij vloeibare substantie. Ergens tijdens dit alles riep de geur van koffie met kaneel die uit de wc-pot kwam een beeld van tiramisu bij me op en bedacht ik me hoe lekker dat was. Alleen weet ik dat ik voorlopig deze romige lekkernij met in koffie gedoopte lange vingers me de komende tijd niet zal bekoren. Ik houd het voor nu maar bij heet water met bouillon. Het is de ochtend na mijn 29^ste verjaardag en feestelijk voel ik me allesbehalve.

Welke relatiestatus?
De gedachte: shit, als ik maar niet zwanger ben, zweeft door mijn hoofd. Dit is niet nieuw overigens en springt - ondanks de genomen beschermende maatregelen - zo’n beetje elk half jaar voorbij. Het speelt vooral wanneer de (on)officiële plus-2 of scharrel er niet meer is. Dat betekent dat een zwangerschap een heel ongemakkelijke nasleep zou opleveren: een nasleep waarmee je jezelf weer - geheel ongewenst - in hun leven zou wringen.

Uiteraard speelt mijn relatiestatus (single) een rol in mijn angst: het staat met stip op één in mijn angst-oorzakenlijst. Ik zou er alleen voor komen te staan of zadel iemand op met dit (parttime) ongemak. Financieel zou ik mijn leven heel anders moeten inrichten. Ik zou weg moeten uit mijn gedeelde huurwoning in de stad en zou met mijn huidige werkgever tot afspraken over thuiswerkdagen moeten komen. De opvang zou onbetaalbaar zijn, dus ik zou ook op opoe en omoe aangerekend zijn. Al deze oorzaken dragen niet alleen bij aan mijn angst voor een onbedoelde zwangerschap, maar zorgen er ook voor dat ik niet weet of ik óóit wel zwanger zou willen worden. 

Inmiddels is het anderhalve maand geleden dat ik voor het laatst seks heb gehad met mijn huidige scharrel, die sindsdien aan het reizen is. Intussen heb ik alweer een zwangerschapstest gedaan. Het resultaat? Gelukkig maar één streepje.

Condoomweigeraars en verantwoordelijkheid
Een tweede oorzaak voor mijn angst komt voort uit het feit dat bedgasten regelmatig weigeren of steigeren een condoom om te doen. Ik ben toch al beschermd tegen zwangerschap?! Dat ze mijn voorbehoedingsbelofte zo stellig geloven, vind ik bizar: wat als ik beweer een spiraal te hebben, terwijl dat niet zo is? Ik wil ook geen soa’s. Waarom is het omdoen van zo’n condoom zo’n probleem? En als ze zo los omgaan met deze verantwoordelijkheid, hoe los zouden ze dan omgaan met de mogelijk daaruit volgende verantwoordelijkheid?

Ontbrekende signalen
Nu denk je misschien: je hebt een spiraal, dus je zou je toch best veilig kunnen voelen? In de zes jaar dat ik dit voorbehoedsmiddel heb, ben ik in totaal vier keer ongesteld geworden. Dus fysieke signalen dat ik niét zwanger ben, heb ik bijna niet. Dat is ook de reden dat ik bijna elk kwartaal een zwangerschapstest doe, zeker in de fases dat ik met iemand aan het daten ben. Het geeft me een gevoel van controle, omdat ik dan op tijd van het worst case-scenario zou afweten en ook nog de mogelijkheid zou hebben om er iets aan te doen.

Ik koop altijd de goedkoopste testen van drie euro, omdat ik van farmacievrienden gehoord heb dat deze even betrouwbaar zijn als de dure testen die je in tv-reclames ziet en je willen doen geloven dat die twee streepjes altijd iets feestelijks moeten zijn. Ja, je hoort het goed. Alle zwangerschapstesten, goedkoop of duur, zijn even betrouwbaar.

Goed om te weten: geen enkele test biedt de volle 100 procent zekerheid. Daarom geven de meeste urinezwangerschapstesten aan dat ze voor 99 procent betrouwbaar zijn, als je deze uitvoert vanaf de dag dat je menstruatie zou moeten beginnen. Ook kan het geen kwaad om de test na drie dagen te herhalen.

Horrorverhalen
Ik durf te stellen dat iedereen wel een horrorverhaal van iemand kent die onbedoeld zwanger is geworden. Ik ken twee verhalen op eerste hand, waarbij wel voorbehoedsmiddelen zijn gebruikt. Toch zijn ze zwanger geraakt. Wist je dat – als je aan de pil zit – je wanneer je binnen drie uur na het innemen moet braken of last hebt van diarree opnieuw een pil moet innemen? Ik wist dit als zestienjarige niet. Waarschijnlijk kan je dit op de bijsluiter lezen, maar het is mij nooit verteld bij het consult. Eén van de kennissen had een prikkelbare darm en heeft daar nu een prikkelbaar kind aan overgehouden. En ik? Ik hoorde dit op mijn achttiende en heb daar een gezonde dosis angst voor onbedoelde zwangerschappen aan overgehouden. 

Naast verhalen over onbedoelde zwangerschappen, zijn er ook de ‘press releases’: de verhalen van de niet zo droomachtige bevallingen die bijdragen aan mijn angst. Zo ervaart 9 procent van de Nederlandse vrouwen hun bevalling als traumatisch. 

Schreeuwende koters op kringverjaardagen
Naast mijn relatiestatus, bed-ervaringen en de horrorverhalen spelen ook mijn aanvaringen met kinderen mee. Die help-ik-ben-toch-niet-zwangergedachtes springen wel eens bij me op als ik mijn neefje van drie zie rondrennen en iéts te veel aandacht zie vragen. Ondertussen hoor ik mijn nichtje van één op de achtergrond krijsen door doorkomende tandjes en interne krampjes. Dan heb ik een intern gesprek dat ongeveer zo luidt: “O, god, dit gaat mij toch niet overkomen? Ik heb wel een driemaandenbuikje. Heb ik te veel taart gehad? Of zijn er zwemmers blijven hangen en ben ik die ene procent die ondanks mijn spiraal toch zwanger is geworden? Ik ben hier niet klaar voor!” Het helpt in de drie-maanden-aan-gebak-buikfase niet dat mensen in mijn omgeving – zoals de trainers van mijn boksschool - soms ook nog eens durven te vragen óf ik zwanger ben. Ja, dit gebeurt vaker dan je denkt.

Buiten de kids in de familie erger ik me vooral kapot aan de kinderen van anderen in het openbaar. Het gekrijs gaat bij mij echt door merg en been en zie ik als een extra vorm van anticonceptie. Stel je voor dat je dat 24/7 om je heen zou hebben. Nu weet ik dat dit geen realistisch beeld is en dat er ook en hoop geluksmomenten kunnen voortkomen aan je eigen koter, maar een toekomstbeeld met rondlopen in speelparadijzen maakt er voor mij echt niet aantrekkelijker op. Er zitten voor mij zoveel haken en ogen aan dit toekomstbeeld, dat ik er maar het liefst voor wegren en de confrontatie niet aanga.

Angststoornis

Ook lees ik online dat een continue angst voor zwangerschappen, ondanks genomen maatregelen, te maken kan hebben met OCD of angststoornissen. Dat zou voor mij het een en ander kunnen verklaren. Ik weet sinds twee maanden dat ik ADHD heb. Door dit eerder niet te weten, heb ik een angststoornis en een buitengewone controlebehoefte ontwikkeld."

Ongewenste zwangerschappen: de cijfers
Hoe gelegitimeerd is mijn angst? Als ik de cijfers erop nalees, schrik ik: één op de vijf vrouwen krijgt te maken met een onbedoelde zwangerschap. 68 procent van deze zwangerschappen blijkt ook ongewenst. Dat betekent dat er geen wens of planning was om zwanger te raken. 

Ik doe toch even een schietgebedje dat mij (nog) geen ongewenste zwangerschap is overkomen en prijs mezelf gelukkig dat ik de tienermoeder-leeftijd ver ben gepasseerd. Ik ben inmiddels 29 en zou – behalve dat ik single ben en niet tot de koophuisloterijwinnaars behoor – met een hoop levensaanpassingen een kind kunnen opvoeden. Maar het willen, dat voel ik totaal niet. Dus terwijl ik deze cijfers lees, bedenk ik me ook dat de abortuszorg in Nederland gezien wordt als één van de beste ter wereld. Daar ben ik dankbaar voor. 

Veilig seksen vermindert niet alleen de kans op een ongeplande zwangerschap, het beschermt je vaak ook tegen soa's. Lees hier nog een paar redenen om te neuken met connie. 

• Deel