Wilde dieren kennen niet dezelfde hygiëne als wij mensen. Ze likken zich schoon, rollen door de modder, poepen in hun verblijf en eten hun vlees en vis rauw op. De dierentuin móet dan wel de plek zijn waar we de meeste bacteriën gaan vinden. Maar is dat wel zo? Onze microbioloog heeft het haarfijn uitgezocht.

Een ATP-score van 1070 is natuurlijk laag vergeleken met de scores uit eerdere afleveringen, maar het heeft Max wel aan zijn eerste overwinning geholpen. De “gevaarlijke” trainingsstok is nooit schoongemaakt en komt dagelijks in de monden terecht van de giraffen. Gaat Emma ziek worden van haar uitgebreide lik aan de stok?

We zijn een paar oude bekenden tegengekomen op de giraffenstok. Zo vonden we weer de mucor circinelloïdes, een schimmel die we eerder ook op een beschimmelde ananas vonden. Deze schimmel kan de veroorzaker zijn van huidinfecties, maar met een goed immuunsysteem hoeft Emma zich geen zorgen te maken. Ook vonden we de lecleria adecarboxylata terug, onze oude, microbische vriend van Max’ kussentje uit de kringloopwinkel. Deze bacterie wijst op de aanwezigheid van dieren rondom het voorwerp, dus het is niet heel gek dat we hem in de dierentuin tegenkwamen. Deze bacterie kan de mens wel erg ziek maken, maar dit gebeurt zeer zelden. Tot slot zijn we een neefje van de stafylokokken tegengekomen, die we tegenkwamen in studentenhuis Club Kurk. Helaas is niet bekend of verwante bacterie je net zo ziek kan maken als de stafylokokken zelf, die ook wel bekendstaat als de ziekenhuisbacterie. Al met al kan de wetenschap Emma geruststellen dat zij waarschijnlijk niet ziek zal worden. Ze heeft dus geluk dat ze deze aflevering verloor, waarin maar lage ATP-scores werden gemeten!

Emma’s pelikanenvoerbak had een ATP-score van 694. Maar eigenlijk heeft Max heel veel geluk dat hij deze bak niet heeft hoeven likken. Er zijn namelijk flink wat ziekmakers gevonden in de voerbak. Zo vonden we de candida parapsilosis: een bekende ziekmakende schimmel. Deze schimmel komt veel voor bij patiënten met een slecht immuunsysteem. Daar is hij vaak een boosdoener wanneer een patiënt net een nieuwe hartklep heeft gekregen. Maar ook mensen die een infuus toegediend krijgen of een operatie aan de buik ondergaan lopen risico. En dat risico is groot: je hebt een overlevingskans van 50%, wat écht heel laag is in de medische wereld. Gelukkig beschermt ons immuunsysteem ons wederom goed, en had Max een lik aan deze bak waarschijnlijk wel overleefd. Ook was de proteus mirabilis aanwezig in de voerbak. Dit is een erg gemene bacterie, want naast een vervelende blaasontsteking, kun je er ook nog eens nierstenen van krijgen. Hij verstopt zich zelfs in deze nierstenen om antibiotica te ontwijken. Alsof dat nog niet genoeg is, kan de bacterie ook nog zwemmen naar plekken waar hij meer voedingsstoffen kan verkrijgen. Zo veroorzaakt hij in je hele lichaam infecties. Als kers op de taart vonden we ook nog de enterobacter hormaechei in de pelikanenvoerbak. Deze bacterie is resistent tegen heel veel antibiotica en voor mensen met een slecht immuunsysteem zelfs dodelijk. Een flink legioen aan bacteriën die je niet in je lichaam wil hebben dus. De wetenschap is erg blij dat Max de bak niet heeft gelikt.

Veel bacteriën die wilde dieren bij zich dragen, zijn bacteriën die wij als mensen ook bij ons dragen. Dit betekent dat ons immuunsysteem erg goed bestand is tegen deze bacteriën en sommige van de bacteriën zelfs goedaardig zijn. De ziekmakers in de voerbak van Emma zijn daar waarschijnlijk terechtgekomen doordat de voerbak vaker is gebruikt en wellicht niet zo goed is schoongemaakt. Het is immers algemeen bekend dat het nooit goed is om rauw vlees en verse vis te lang te laten staan. En vergeet niet dat de ATP-scores van de voorwerpen in de dierentuin de laagste zijn tot nu toe! Wees dus vooral niet bang om een dagje naar de dierentuin te gaan. Al raad de wetenschap het wel ten strengste af om aan het eten van de wilde dieren te zitten.