Het verloren kunstwerk

Ooit fantaseerde ik over een master kunstrestauratie. Het leek me heerlijk om urenlang boven een schilderij te hangen en me in te leven in de geest van de overleden kunstenaar. Diens penseelstreken na te bootsen, in diens hoofd op te gaan en niet meer los te laten. Totdat ik daadwerkelijk iemand sprak die net was afgestudeerd. Zij vertelde me dat ze zich bovenal een extreem precieze schoonmaker voelde, waarbij foutjes in de miljoenen kunnen lopen.

Om die reden ben ik blij met de documentaire Caravaggio: The Vanished Masterpiece. Zonder angst om een kunstwerk te ruïneren kan ik meekijken met restaurateurs die een eeuwenoud schilderij oplappen. De barokke schilder die het duister niet schuwt is een favoriet van me. Een aantal jaren geleden werd per toeval Maria Magdalena In Extase (1606) teruggevonden bij een echtpaar dat het zelf aan de muur hadden hangen. Al is het nog steedsniet helemaal zeker of het om een originele Caravaggio gaat. Daar draait de hele documentaire om. Het is haast om gek van te worden zo secuur en precies verlopen het onderzoek naar de authenticiteit en de restauratie van het potentiële meesterwerk. Soms wil ik naar het scherm schreeuwen: ‘wat maakt het uit?’

Om een moment later me niets mooiers te kunnen voorstellen dan een leven dat gewijd is aan het herstellen van een penseelstreek die vijf eeuwen geleden is gezet. Juist daar zou een mensenleven over moeten gaan. De toewijding van alle figuren in de documentaire maakt dat het haast echt lijkt of ik me op de master kunstrestauratie bevind. Dat is nu net de aantrekkingskracht. Een wereld die ik nog niet kende stelt zich gul tentoon.