Waarom gaat iedereen naar The Zone of Interest?

1. De setting.

Wat The Zone of Interest anders maakt dan veel andere films over de Tweede Wereldoorlog is de precieze setting. De film volgt het gezin van de Duitse commandant Rudolf Höss die de scepter zwaait in Auschwitz. Hij woont daar exact naast met zijn gezin. De kinderen spelen naast de grote stenen muren en zijn vrouw Hedwig snoeit het gazon terwijl de trucks het kamp af en aan rijden. Je ziet nooit de binnenkant van het kamp, maar je ziet duidelijk wat er aan de hand is door de rokende schoorstenen of de verontrustende geluiden die je in de achtergrond hoort. De hoofdpersonages trekken zich daar maar weinig van aan. Zij hebben andere ‘belangrijkere’ dingen aan hun hoofd zoals familie dat op bezoek komt, onverwachte overplaatsingen of ongehoorzame lokale dienstmeiden die in het huis werken.

Op een wat surrealistische wijze laat Jonathan Glazer soms zien hoe een dorpeling naast Auschwitz probeert om wat eten naar binnen te smokkelen. Dit geeft een groot contrast met de rest van de film.

2. Het geluid:

Wat je zal opvallen aan The Zone of Interest is de manier waarop geluid wordt ingezet. Dit element geeft de film een tandje extra als het gaat om de akeligheid van de sfeer. Glazer beschrijft het belangrijke verschil tussen de film die je ziet en de film die je hoort. Dat is te merken wanneer de film begint en er voor een lange tijd alleen geluid te horen is, benauwend en mysterieus. De makers willen gelijk duidelijk maken dat je de film óók beleeft met je oren. Naast dat je ziet hoe de familie Höss naast Auschwitz leeft, hoor je allerlei huiveringwekkende geluiden die totaal niet overeen komen met het beeld. Het ronken van de verbrandingsovens, het geschreeuw van onschuldige slachtoffers, een geweerschot dat willekeurig afgaat of agressieve honden die blaffen. Omdat je niet ziet wat er precies gebeurt is het onvoorspelbaar welke macabere geluiden er in de volgende scène kunnen plaatsvinden.

3. De regie en cinematografie:

Om een zo authentiek mogelijke ervaring te creëren, gebruikt The Zone of Interest een aantal trucjes tijdens het filmen. Voor de scenes binnenshuis zijn camera’s verstopt op verschillende plekken. Daardoor spelen de acteurs niet “op de camera” en krijg je een prettige mix van statische beelden in een heel dynamisch huis. De film switcht af en toe van kamer waardoor je vaak een idee hebt als of je écht bij de familie in huis bent. Het lijkt op punten wel Big Brother.

De makers gebruiken ook zo min mogelijk kunstmatige lichtbronnen , zodat situaties niet extreem gedramatiseerd worden. In de film is dat goed terug te zien door het felle zonlicht dat naar binnen schijnt of uiterst donkere scènes waarbij de gloeilampen in het huis één voor één worden uitgedaan. Deze elementen geven The Zone of Interest een look die veel weg heeft van een documentaire en laat je realiseren dat dit zeker geen fictie was in de geschiedenis.

The Zone of Interest is de komende weken nog te zien in een filmhuis of bioscoop bij jou in de buurt.