Hij staat dagelijks op de wereldberoemde Galatabrug om met een hengel zijn brood te verdienen.

De ene dag heeft hij een goede vangst, de andere dag een mindere. Zo is het leven.

Mustafa, zo heet deze jonge visser, is een van de mensen uit de provincie die maar met moeite zijn hoofd boven water kan houden in Istanboel. Maar Mustafa werkt tenminste op een mooie en bekende plek die bruist van het leven. Over deze bijna 500 meter lange Turkse brug, die de oude binnenstad van Istanboel verbindt met de wijk Galata, schreef historicus en publicist Geert Mak het veelgelezen boekenweekgeschenk ‘De brug’.

De afgelopen decennia zijn er in Turkije heel veel mensen van het platteland naar de stad getrokken. Zij zochten werk in de opkomende industrie en vooral ook de heel dynamische bouwsector. Deze mensen hebben mede gezorgd voor het economische succes van Turkije en zij vormen dan ook de machtsbasis van de AK Partij van president Recep Tayyip Erdoğan. Nu het wat minder goed gaat met de Turkse economie komen deze mensen uit de provincie steeds moeilijker aan de bak. Vooral ook omdat er tegelijkertijd grote concurrentie is van de vele Syrische vluchtelingen die door de oorlog in Syrië naar Turkije zijn getrokken. En die Syriërs, die huis en haard hebben verloren, klagen niet over slechte arbeidsomstandigheden of veel te lage lonen.

Het gaat vooral om jongens als Mustafa die laag opgeleid zijn of hun school niet hebben afgemaakt. Zij moeten met 3,5 miljoen Syrische vluchtelingen concurreren om de schaarse banen aan de onderkant van de arbeidsmarkt. En sommige werkgevers in Turkije hebben liever zo’n vluchteling. Want die is bereid om voor minder dan het minimumloon te werken en die kun je als het zo uitkomt ook op ieder moment ontslaan. Dan blijven er voor jongens als Mustafa alleen de baantjes in de informele economie over, zoals het vissen op de Galatabrug of straatverkoper worden.