Hoe is het nu met? Man en dochter overleden Athaliah uit euthanasie docu

In de vele afleveringen die wij met BOOS hebben gemaakt, komen honderden mensen voorbij: boosdoeners, gedupeerden en hun naasten. Maar hoe is het nú met hen? In deze rubriek spreken we met mensen uit het BOOS-verleden. Deze keer is dat Menno. Zijn vrouw Athaliah was te zien in onze documentaire over euthanasie. Zij overleed en hij kreeg de zorg voor hun dochtertje.

Voor je dit artikel gaat lezen een kleine waarschuwing. In dit artikel wordt geschreven over zelfdoding en de wens om te sterven. Wees daarop voorbereid. 

De documentaire over euthanasie verschijnt op 7 januari 2021. BOOS volgt hierin twee jonge mensen met de wens om te sterven: Robin (25) en Athaliah (21). Maar wel op een humane manier: zij willen euthanasie. Robin is fysiek gezond, maar lijdt psychisch zwaar. Hij krijgt geen toestemming voor euthanasie en ontneemt zichzelf in 2020 van het leven. 

Ziek
Athaliah is al haar hele leven ernstig ziek. Door haar ziekte heeft zij ten tijde van de documentaire nog maar een paar jaar te leven. Haar longen krimpen en zorgen er uiteindelijk voor dat ze stikt. Om dit voor te zijn, wil ze euthanasie. Ze krijgt hiervoor geen toestemming. Want, zo zegt haar huisarts: wat als er nou ineens wél een medicijn voor haar ziekte op de markt komt. Ondanks haar ziekte en pijn vindt Athaliah ook geluk. Ze trouwt met Menno en krijgt in september 2018 een dochtertje: Sevyn. Doordat Athaliah zo jong is en dus ook nog moeder wordt, vinden de artsen haar aanvraag voor euthanasie extra moeilijk. Na de geboorte van haar dochter wordt Athaliah zieker en zieker. Ze belandt in een hospice en als ze stervende is, wordt haar lang gekoesterde wens ingewilligd: ze krijgt toestemming voor euthanasie. 

Verwerking
Sinds 2019 staat Menno er dus alleen voor. Zware jaren volgen, maar dat heeft niet perse te maken met het verlies van zijn vrouw. ‘Het was niet moeilijk om de dood van Athaliah te verwerken’, vertelt hij. ‘Het hele verwerken hebben we samen gedaan toen ze nog leefde. Toen ze eenmaal was overleden, had ik het er niet heel moeilijk meer mee. Ik wist dat ze dit graag wilde. Ze heeft geen pijn meer en dat geeft mij rust.’

Hemel
Inmiddels is dochter Sevyn drie jaar oud en volgens Menno een 'pittige tante'. Ze woont natuurlijk bij haar vader, maar ziet haar moeders familie ook veel. Ze gaat regelmatig op bezoek bij haar oma en tante. 

Want ook al is ze nog klein, Sevyn weet precies wie haar moeder is. 'Laatst zei ze: ‘Pap, ik wil een cape, dan kan ik naar de hemel vliegen en mama een knuffel geven.’ Dan heeft ze me wel even stil.’ Sommige dingen bespreekt Menno liever nog niet met haar. 'Ze is nog te klein om te horen waarom en hoe haar moeder gestorven is', zegt hij. 'In de woonkamer staat bijvoorbeeld ook de urn met Athaliah's as. Ik heb Sevyn niet vertelt dat haar moeder daarin zit. Dat komt later wel.'

Teleurstelling
Ondanks het gemis is Menno nooit wrokkig of teleurgesteld om Athalia's keuze. ‘Natuurlijk mis ik haar, maar ik sta nu nog steeds achter haar beslissingen. Ik ben ook blij dat ze is overleden voor de hele coronapandemie uitbrak. Dat was echt killing geweest voor mijn vrouw. Ik denk ergens dat het zo had moeten zijn.’ 

Documentaire
Menno kijkt nuchter terug op hun deelname aan de documentaire. ‘Mijn vrouw wilde het graag. Het is niet echt aan mij om te zeggen of ik er blij mee ben of niet. Wel is de documentaire belangrijk voor mijn dochter. Haar moeder legt daar zelf uit waarom ze dood wilde. Hopelijk kan ze zo beter begrijpen waarom Athaliah deze keuze heeft gemaakt.’

• Deel