Terug naar BOOS
Hoe is het nu met? Uitgezette familie uit docu Terug naar je Eige Land
- Artikel
- 17 jun 2022
- 5 minuten leestijd
Bij BOOS komen honderden mensen voorbij: van boosdoeners tot gedupeerden en hun naasten. Hoe is het nu eigenlijk met hen? In deze rubriek spreken we mensen met een BOOS-verleden. Deze keer is dat Olga. Je zag haar samen met haar gezin in onze documentaire over het Kinderpardon. Het gezin werd Nederland uitgezet en moest terug naar Oekraïne.
De documentaire Terug naar je Eige Land verschijnt op 1 november 2018. We volgen hierin vijf kinderen die dreigen uitgezet te worden of al uitgezet zijn. Onder die kinderen vallen ook Maksim (14), Dennis (10) en Arina (5). Hun Russische ouders vluchten ver voor hun geboorte vanuit het Oekraïense Donetsk naar Nederland. In Nederland starten ze een asielprocedure en krijgen ze drie kinderen. Maar na jarenlang procederen wordt hun grootste angst toch werkelijkheid: ze moeten hier weg.
Bedreigd
Olga en haar man komen zelf uit Rusland, maar wonen voor hun vlucht naar Nederland in de Oekraïense provincie Donetsk. In dit gebied leven veel etnische Russen. De staat verklaart zich in 2014 onafhankelijk en sindsdien zijn delen in handen van pro-Russische separatisten.
Als Olga en gezin in 2018 teruggestuurd worden naar Oekraïne is dat niet makkelijk. Mensen gaan er vanuit dat zij separatisten zijn omdat ze uit Donetsk komen: ‘We kregen boze berichten via Facebook en mensen spraken ons overal aan. Ze zeiden dat we in de gevangenis hoorden te zitten en altijd over onze schouder moesten kijken. Ik heb van alles wel drie keer aangifte gedaan bij de politie.’ Het was voor Olga de druppel toen ze een sms kreeg waarin stond: Ik weet waar je kinderen op school zitten.
Tweede vlucht
In maart 2020 vlucht het gezin daarom naar het Franse Bordeaux. Vanuit hier blijven ze doorvechten om terug naar Nederland te kunnen. ‘We zijn blijven procederen en zijn zelfs in hoger beroep gegaan tegen de afwijzing’, vertelt ze. ‘In februari kregen we een definitief antwoord: we kunnen niet meer in Nederland wonen.’ En dat is teleurstellend voor zowel ouders als kinderen. Zoons Maksim, inmiddels 18, en Dennis van 13 voelen zich nog altijd sterk verbonden met Nederland. ‘Maksim zegt tegen iedereen op school dat hij uit Nederland komt, ook al zeg ik tegen hem dat hij Russisch is. Een Nederlandse vriendin van mij komt af en toe op bezoek en neemt dan Nederlandse boeken voor hem mee. En Dennis zegt zelfs dat zodra hij 18 wordt, hij terug naar Nederland gaat.’
De familie heeft heel bewust gekozen om zich in Frankrijk te vestigen. ‘Ik heb hier twee neven wonen dus ik ken tenminste al mensen. In België is het immigratiebeleid wat strenger en hebben we geen familie of vrienden. Spanje en Italië vinden we te ver van Nederland af, dus dan is Frankrijk een goede optie.’ Olga en haar man willen zich graag begeven in een cultuur en mentaliteit die zo dicht mogelijk bij de Nederlandse ligt. Ook willen ze makkelijk naar Nederland kunnen reizen. Tenminste, zodra hun verblijfsstatus dat toelaat. Zolang ze in afwachting zijn van hun verblijfsvergunning mogen ze Frankrijk namelijk niet verlaten.
Het gezin heeft Oekraïne verlaten voor daar de oorlog uitbrak. ‘Het appartementencomplex waar wij toen woonden is helemaal platgebombardeerd. Ik ben blij dat wij veilig zijn, maar we maken ons zorgen om onze familie. Ik heb elke dag contact met hen.’
'Als ik aan Nederland denk, begint mijn hart sneller te kloppen.'
Gewone leven
In afwachting van vastigheid heeft de familie het gewone leven in Bordeaux opgepakt. De kinderen gaan naar school en doen aan sport. ‘Arina zit op kunstschaatsen, Dennis is veel aan stunten met zijn step en Maksim doet thuis workouts. Mijn man en ik kunnen in afwachting van onze verblijfsvergunning helaas nog niet werken. We doen her en der vrijwilligerswerk.’ Het onder de knie krijgen van de taal is nog een opgave voor de familie. Olga en haar man gaan wekelijks naar taalcursussen, de kinderen leren het op school en van vriendjes.
Een Nederlandse vriendin van Olga komt hen zo nu en dan opzoeken. In etappes neemt ze spullen van de familie mee die in Nederland zijn achtergebleven. Speelgoed van de kinderen en fotoalbums bijvoorbeeld. 'We hadden eerst geen foto’s meer van Maksim en Arina, alles lag nog in Nederland.’
Toekomst
Naar de toekomst kijken durft de familie nog niet. ‘Ik ben bang dat we weer worden uitgezet, maar in Frankrijk is de kans groter dan in Nederland dat we mogen blijven. Toch voelt Nederland voor ons als thuis. Als ik aan Nederland denk, begint mijn hart sneller te kloppen.’