Springplank van Bas Kosters

In de rubriek Springplank vertellen bekende en minder bekende Nederlanders wie de bepalende persoon in hun carrière of leven is geweest. Wie ze tot grote hoogte stuwde, of lanceerde uit een dal. Ditmaal: kunstenaar & modeontwerper Bas Kosters (1977).

“Toen ik in het derde jaar van de kunstacademie in Enschede zat, maakte ik een kostuum van spijkerstof met parels en neondraad. Het was mijn inzending voor een modewedstrijd in Rosmalen: Denim Design Contest. Het pak was erg geslaagd, al zeg ik het zelf. Helaas niet gewonnen. Maar het leverde alsnog iets op: Angelique Westerhof, één van de juryleden, zocht me na afloop op en spoorde me aan de master aan het fashion institute Arnhem te gaan volgen. Die aanmoediging heeft mijn leven bepaald.”

“Na mijn afstuderen in Enschede volgde ik het advies van Angelique op. Ik dacht dat ik een weidse kijk op de wereld had, maar het was een weidse blik met oogkleppen op. Ik voelde me een boer in de grote stad. In Twente was de mode-industrie net een kleine kosmos. Ik was er wel mee bezig, maar vooral als zelfexpressie. Ik wist half nog niet wat de mode-industrie inhield en dat fashion zoveel voor mij kon betekenen.”

“Angelique begeleidde iedereen die de master volgde op een integere manier.  Altijd one on one begeleidingsgesprekken. Door haar voelde ik me bijzonder. Natuurlijk had ik lieve familie en vrienden die me op soortgelijke wijze ondersteunden, maar niet op de manier zoals zij dat kan. Ze heeft mij geleerd te leren; iets aan te nemen van een ander. Ik kan behoorlijk eigenwijs zijn en wil meestal mijn eigen ding doen. Toch was ik altijd onzeker en bang of ik het wel goed deed. Zij bevestigde dat ik het juist goed deed en had altijd het  perfecte advies. Ze vertelde exact wat ik op dat moment nodig had. Dat is echt speciaal, dat iemand laat zien: hey, ik zie jou en jij kan het!”

“Het jaar van de master stond in het teken van mijn angst en onzekerheid overwinnen. Tijdens dat jaar hadden we een workshop over presentatietechnieken en lichaamstaal. Als eindopdracht moesten we een performance doen die deze verandering moest samenvatten. Voor mij was het als een hergeboorte, waarbij ik als rups ontpopte tot een vlinder. Mensen verwachten niet dat ik dit nodig had, omdat ik best een flamboyant type ben. Het tegendeel was waar. Door de master voelde ik me uit de klei getrokken. Hier heb ik geleerd wat de liefde voor het ambacht betekende, wat me lustig maakte voor een carrière.”

“Fresh out of school kreeg ik al snel een samenwerking met een groot bedrijf. Angelique is de oprichter van the Dutch Fashion Foundation. Afgestudeerden worden daar door haar gecoacht. Met haar stichting fungeert ze als een verbindende factor tussen de student en de mode-industrie. Ik meldde me direct aan. Angelique ging met portfolio’s van afgestudeerde designers langs bedrijven. Zo kwam mijn portfolio terecht bij Bugaboo, een Nederlands bedrijf dat kinderwagens maakt. Zij zochten een frisse ontwerper om een nieuwe lijn te lanceren. Ik werd hiervoor gekozen, een geweldige start van mijn carrière. Door die opdracht kenden ineens veel mensen mijn naam, maar het gaf me ook veel zelfvertrouwen en nieuwe mogelijkheden.” 

“Sinds mijn afstuderen heb ik altijd contact gehouden met Angelique. Eén van de mooiste momenten met haar is de voorbereiding op het Mode Stipendium. Stipendium is een belangrijke modeprijs die ik van het Prins Bernhard Cultuurfonds heb mogen ontvangen. Een grote eer. Al maanden van te voren was ik bezig met een nieuwe collectie en de show eromheen. Angelique heeft de bekendmakingsspeech geschreven. Luisterend in de coulissen kreeg ik de toespraak maar half mee, door de spanning, denk ik. Achteraf heb ik deze nog eens nagelezen, en de tekst emotioneerde me. Deze speech is typisch Angelique voor mij: ‘in die eclectische, gelaagde en rijke binnenwereld zijn alle talenten die de vormgever tot zijn of haar beschikking heeft ogenschijnlijk moeiteloos aangeboord, ingezet en ontplooid zonder ooit een spoortje deviatie in oorspronkelijkheid en integriteit vertoond te hebben.’ Zo mooi poëtisch."

"Inmiddels zijn Angelique en ik op het punt gekomen dat de vriendschap boven het mentorschap staat. Ik ben nu zelf ook een soort mentor van mensen die in mijn studio stage lopen. Ik heb geen opleidingsinstituut, maar werk wel om de drie maanden samen met nieuwe stagiaires en assistentes. Ik ben nu voor anderen de spiegel die Angelique altijd voor mij is geweest. Mij hoor je dus ook niet aan het einde van een stageperiode zeggen: ‘Sorry, maar je kan niet zo netjes naaien. Het zit er niet in’. Nee, daar gaat het niet om. De stagiair moet geprikkeld worden om niet alleen in het vak verder te komen, maar ook op persoonlijk gebied. Hoe mooi is het om dezelfde begeleidingsstijl als Angelique door te geven? Om anderen - net als ik toentertijd - van een rups in een vlinder te laten veranderen.”

Meer van Bas Kosters? Je kan zijn werk nu zien in de tentoonstelling Serious International Business van Kosters & Wolzak. Nog te zien t/m 31 maart in Museum Rijswijk.   

• Deel